บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 4 หน้า 4
เมฆินทร์หยิบปืนลูกโม่ขึ้นมา ใส่กระสุน3 นัด แล้วหมุนลูกโม่แบบเสี่ยง“ปืนกระบอกนี้มีกระสุนอยู่ 3 นัด ถ้าแกพอมีดวงอยู่บ้างก็คงรอด ขอให้แกโชคดี”
เจ็งหยิบปืนบนโต๊ะขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา เอาปืนจ่อที่ขมับตัวเอง เหงื่อไหลเป็นทาง กลัวตาย เจ็งค่อยเหนี่ยวไก เสียงดังแชะ... ไม่มีกระสุน เจ็งดีใจที่รอดตายมาได้
“วันนี้ชะตาแกยังไม่ถึงฆาต ไสหัวไป” เจ็งค้อมศีรษะแล้วรีบออกไปทันที
เสี่ยเกาหงุดหงิด “ตอนนี้ไอ้เถ้าแก่ไช้มันคงระวังตัวแจ ไม่เปิดช่องให้เราเล่นงานมันง่ายๆ”
เมฆินทร์วิตก “ถ้าแก๊งสามวิหคมันหันหน้าเข้าหากันเมื่อไหร่ แก๊งของแกคงราบเป็นหน้ากลอง หนำซ้ำยังจะเดือดร้อนมาถึงฉันด้วย”
เกาเริ่มร้อนใจ “เราจะทำยังไงกันดีล่ะครับท่าน”
เมฆินทร์ครุ่นคิดหาทางแก้เกม
เต็กประคองเถ้าแก่สุงจากเตียงมานั่งที่เก้าอี้ เต็กรายงานเหตุการณ์เมื่อคืน
“อาไช้กับอาหลิวล่ะ ปลอดภัยดีหรือเปล่า”
“ไม่มีใครเป็นอะไร พี่ใหญ่ ตอนนี้เฮียไช้กำลังวิ่งเต้นช่วยเด็กในร้านที่ชื่ออาหลงอยู่ ถ้าไม่ได้มันช่วยเอาไว้ เฮียไช้ก็คงสิ้นชื่อไปแล้ว”
“รู้มั้ยว่าพวกไหน”
“สายของอั๊วรายงานว่าพวกมันเป็นนักฆ่าเดนตายถูกฝึกมาเพื่อฆ่าโดยเฉพาะ ยังไม่มีเบาะแสว่าใครส่งพวกมันมา”
หงส์ถือถาดอาหารเข้ามาวาง 2ที่สำหรับเถ้าแก่สุงและเต็ก เต็กขยับปากทำท่าจะเล่าให้ฟัง แต่เถ้าแก่สุงยกมือห้ามเสียก่อน หงส์จัดสำรับวางบนโต๊ะ ถึงแม้จะอยากรู้ แต่ก็ไม่กล้าถาม
“อย่านึกว่าอั๊วไม่รู้นะ ว่าลื้อตะแคงหูฟังอยู่” เถ้าแก่สุง เห็นอาหารที่หงส์ยกมาก็ไม่พอใจ มีข้าวสวย ซุปผักโขม ผัดผักกาดขาว (แปะฉ่าย) “แก๊งหงส์ดำยากจนข้นแค้นนักหรือไง ถึงได้เอาอาหารพื้นๆอย่างนี้มารับรองแขก”
“หงส์จัดอาหารชุดนี้มาให้เพราะเห็นว่าระยะนี้อาป๊าไม่ค่อยสบาย แน่นหน้าอก หายใจขัดอยู่บ่อยครั้ง”
“เพราะอย่างนั้นอั๊วถึงต้องกินยาอยู่นี่ไง!”
“โรคบางอย่างไม่ใช่แค่อาศัยยาจะช่วยรักษาได้ ถ้าไม่กินอาหารบำรุงควบคู่ไปด้วย จะกินยาอีกสักเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์”
“ลื้อรู้ได้ยังไงผักโขมกับแปะฉ่ายช่วยรักษาอาการของอาป๊าลื้อได้”
หงส์ก้มหน้าหลบตาเถ้าแก่สุง “อั๊วอ่านมาจากตำรายาในห้องหนังสือ”
“อ่านตำรายาด้วยรึ” เต็กหัวเราะชอบใจ “ลื้อนี่ชงเม้ง... ฉลาดเกินหญิงจริงๆ”