บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 4 หน้า 3

ห้องนอนไช้ หน้าปัดนาฬิกาลูกตุ้มแบบตั้งพื้น เข็มยาวเดินทับเข็มสั้นที่เลข 12 ลูกตุ้มตีบอกเวลา 2 ยาม

ไช้กับหลิวนอนหลับสนิทอยู่ในห้อง เจ็งและนักฆ่าชุดดำมีไอ้โม่งคลุมปิดหน้าปิดตาแบบนินจาเอาเชือกตะขอ ปีนระเบียงขึ้นมา 

ไช้ได้ยินเสียงผิดปกติ สะดุ้งตื่น ค่อยๆเปิดลิ้นชักหยิบปืนออกมาป้องกันตัว หลิวงัวเงีย “มีอะไรเหรอเฮีย”

ไช้ส่งสัญญาณให้เงียบ “ชู่ววว์.... มีคนบุกเข้ามา”

ทันใดนั้นนักฆ่าทั้งสามก็พุ่งทะลุกระจกเข้ามาในห้องนอนไช้ หลิวร้องลั่นตกใจ “กรี๊ดดดดดด !!!!”

ไช้ยิงปืนใส่นักฆ่าคนหนึ่งแต่นักฆ่าอีกคนเข้ามาช่วย เตะปืนจากมือไช้กระเด็นไป ทำให้ปืนลั่น

“เตรียมตัวลงนรกได้แล้ว ไอ้แก่!” เจ็งสั่งนักฆ่า  “ฆ่ามัน !”

ไช้ถูกนักฆ่าถีบกระเด็น ไปกองใกล้ๆกับหลิว นักฆ่าเงื้อดาบคมกริบหมายจะฟันไช้พร้อมๆกับหลิว

หลงเปิดประตูเข้ามาทันเวลา ยิงนักฆ่าตายคาที่ นักฆ่าอีกคนเข้ามาทางด้านหลังล็อกคอหลง แล้วหักมือหลงทำให้ปืนร่วงหล่นพื้น แล้วเตะปืนทิ้ง

“ฤทธิ์มากนักนะมึง”  เจ็งประเคนหมัดเท้าเข่าศอกใส่หลงไม่ยั้ง จนร่วงลงไปกองกับพื้น หลงเลือดกบปาก เจ็งกระชากผมหลงขึ้นมา ดูหน้าหลงชัดๆ เจ็ง พอเห็นหน้าหลงชัดๆก็จำได้ว่าเคยเจอที่หน้าภัตตาคารฉั่วเทียนเหลา “อ้อ... มึงนี่เอง ! ถุย !” เจ็งถ่มน้ำลายใส่หน้าหลง “กูจะฆ่านายมึงก่อนแล้วค่อยมาจัดการกับมึง ไอ้ลูกหมา”

เจ็งส่งสัญญาณให้นักฆ่า  รีบไปจัดการไช้กับหลิวที่อยู่มุมห้อง หลงรวบรวมกำลังเอาหัวโขกหน้าเจ็งจนหน้าหงาย หลงคว้าเอาหน้าไม้ ที่ตั้งโชว์อยู่ในห้อง ก่งสายยิงไปยังร่างนักฆ่าทะลุหัวใจตายคาที่ทันที เจ็งเห็นท่าไม่ดีรีบกระโจนหน้าต่างหนีไป หลงขยับจะตาม

“อาหลง ! ไม่ต้องตาม !” ไช้ห้าม แต่ไม่ทัน หลงวิ่งตามเจ็งออกไปแล้ว

หน้าบ้านไช้ เจ็งวิ่งหนีออกมา เสียงหวอดังใกล้เข้ามาทุกที เจ็งรีบกระโดดหลบหนีไป หลงวิ่งตามเจ็งออกมา จังหวะเดียวกับที่รถตำรวจมาถึงพอดี แสงไฟจากไซเรนรถตำรวจจับหน้าหลงแดงฉาน ตำรวจทุกนายลงจากรถ เล็งปากกระบอกปืนไปยังร่างหลง รอเพียงคำสั่งยิงจากชานนท์เท่านั้น

“หยุด ! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ อย่าขยับ”

หลงวางปืนในมือ ลงกับพื้น ยกมือทั้งสองข้าง ยอมให้ตำรวจจับกุมตัวแต่โดยดี ไช้กับหลิววิ่งตามมา เห็นหลงถูกตำรวจใส่กุญแจมือเรียบร้อยแล้ว 

ห้องรับแขก คฤหาสน์เมฆินทร์หลังใหญ่โต สมกับเป็นนักการเมืองใหญ่ที่มีอิทธิพลในเขตเยาวราช เจ็งเหงื่อแตกหน้าซีดเผือด รู้ดีว่าเมฆินทร์เป็นคนเหี้ยมลึก เจ็งปากสั่น “ผมพลาดไปแล้วครับท่าน”

“คนทำงานพลาดสมควรได้รับการลงโทษ”