บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 8 หน้า 9
“ไม่น่าเลย ถ้าอั๊วรู้ว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันมันสั้นขนาดนี้ อั๊วจะดูแลท่านให้มากๆ ตอบแทนที่ท่านมอบลมหายใจให้อั๊วได้ลืมตาดูโลก มาตอนนี้ ถึงจะเสียใจแค่ไหนอั๊วก็ทำได้แค่ทำบุญเผากระดาษไปให้ท่านเท่านั้นจะได้รับหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“อาซ้ออยู่บนฟ้าคงรับรู้... ถึงแม้ว่าตัวท่านจะไม่อยู่ แต่หมวยเชื่อว่าความรักของท่านจะคอยปกป้องคุ้มครองเฮียเสมอ”
กุ่ยหันมากอดหมวยเอาไว้แน่นอย่างคนต้องการที่พึ่งทางใจแล้วปล่อยโฮออกมา
ลานฝึกงิ้ว กุ่ยฝึกงิ้วแบบซังกะตาย เหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจ
หงส์เข้ามาปลอบให้กำลังใจกุ่ย “อาซ้ออยู่บนสวรรค์เห็นลื้อหมดอาลัยตามอยากแบบนี้จะเสียใจแค่ไหน”
“อั๊วคงทำให้แม่เสียใจจนชินแล้วล่ะเจ้”
“แล้วทำไมไม่รู้จักหัดทำตัวให้แม่ลื้อภูมิใจในตัวลื้อบ้างล่ะ”
“อั๊วไม่มีอะไรดีสักอย่าง ไม่รู้จะทำอะไรให้แม่ภูมิใจ”
“แม่ทุกคนภูมิใจในตัวลูกทั้งนั้น ถ้าไม่อยากให้อาซ้อผิดหวัง ลื้อต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ใช่มัวเสียเวลากับสิ่งที่มันผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้”
“เจ้จะให้อั๊วทำอะไร”
“ตั้งใจฝึกงิ้ว... และเป็นพระเอกงิ้วคณะเฟิ่งหวงต่อไป”
“ตอนนี้คณะเราก็มีเจ้หงส์อยู่แล้ว จะให้อั๊วฝึกเพื่ออะไรอีก ให้อั๊วกลับไปเล่นเป็นตัวตลกอย่างเดิมยังดีซะกว่า”
“โรงงิ้วยังมีอีกหลายอย่างต้องทำ ถ้าเจ้เล่นงิ้ว แล้วใครจะเป็นโต้โผดูแลเรื่องอื่นๆ อาป๊าแก่ลงทุกวัน เจ้ต้องทำหน้าที่ทุกอย่างในโรงงิ้วแทนอาป๊า ลื้อก็เห็นไม่ใช่เหรอ”
“ก็จริงของเจ้ แต่ถ้าอั๊วเป็นพระเอก จะมีคนดูเหรอ”
“อากุ่ย! ลื้อต้องทำให้ได้เจ้เชื่อใจลื้อ เราทุกคนต้องช่วยกัน เพื่อคณะของเรา เจ้ไม่มีวันยอมให้โรงงิ้วเฟิ่งหวง ต้องสิ้นชื่อเป็นอันขาด... เพราะที่นี่คือลมหายใจของอาป๊า”
เถ้าแก่สุงแอบฟังอยู่ เห็นถึงความมุ่งมั่นเอาจริงเอาจังของหงส์ นึกชื่นชมในใจ
ห้องเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงกลับเข้ามาในห้อง พูดเบาๆกับป้ายวิญญาณอาฉาง “ลื้อเห็นแล้วคงหมดห่วงสินะ อาฉาง” เถ้าแก่สุงยิ้มนิดๆ
หงส์เปิดประตูเข้าห้องมา“อาป๊า หงส์จะมาขออนุญาตอาป๊าเรื่อง... ฝึกงิ้วให้คนงาน”
เถ้าแก่สุงยอมรับในตัวหงส์มากขึ้น แต่ยังคงปากแข็ง ไม่ยอมพูดดีๆ “อั๊วเคยบอกแล้วไงจะทำอะไรก็ทำเรื่องของลื้อตัดสินใจเอง ไม่ต้องมาถามอั๊ว”
“จะไม่ให้หงส์ถามได้ยังไงล่ะคะ ในเมื่อโรงงิ้วเฟิ่งหวงเป็นของอาป๊า”