บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 22 หน้า 2
อัคคีก้มลงมองที่แผลของตัวเอง “ผมถูกยิง กระสุนแค่ถากๆไปน่ะ ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“ผมว่าคุณเข้าไปในบ้านก่อนเถอะครับ เลือดออกมากขนาดนี้”
ฉัตรชนกกับฉัตรชบาช่วยประคองอัคคีเข้าบ้านไป
ฉัตรชบาทำแผลให้อัคคี “นายแน่ใจนะว่าไม่อยากไปหาหมอ”
“แน่ใจซิครับ คุณไม่ต้องห่วงผมหรอก”
ฉัตรชบามองอัคคีด้วยความเป็นห่วง ฉัตรชนกรับรู้ได้ว่าฉัตรชบาและอัคคีรักกัน
“มีแต่เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นไม่หยุด เราจะทำยังไงกันดีค่ะพี่ฉัตร”
“เราต้องหาหลักฐานมาให้ได้ คนทำผิดจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม”
อัคคีมองฉัตรชนก รับรู้ว่าสิ่งที่ฉัตรชนกพูดมาจากใจจริง
เกษณีย์กลับมาถึงบ้าน สงสัยเห็นบ้านปิดไฟมืดหมด เกษณีย์เปิดไฟ “คุณแม่คะ คุณแม่ คุณแม่อยู่ไหนคะ”
เกษณีย์เดินตามหาเกสรไม่เจอ เกษณีย์ขึ้นบ้านไปดูที่ห้องนอนเกสร
เกษณีย์เปิดประตูเข้ามาเห็นว่าไฟมืด “คุณแม่คะ หลับแล้วเหรอคะ” เกษณีย์เปิดไฟ ทันใดนั้นก็ต้องผงะสุดขีด เมื่อเห็นร่างของเกสรผูกคอตาย “คุณแม่!!!!” เกษณีย์รีบโผเข้ากอดขาเกสรไว้เห็นว่ายังไม่ตาย เกษณีย์กรี๊ดๆร้องไห้ช่วยเกสรลงมา “คุณแม่ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ”
เกษณีย์ช่วยเกสรลงมาได้ เกสรจับคอที่เป็นรอยแดงจากเชือก แล้วทั้งไอทั้งสำลักออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน
“ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ”
“แม่ไม่เหลืออะไรแล้ว”
“แต่แม่ยังมีเกษ แม่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“แม่ขอโทษ”
“คุณแม่ต้องเข้มแข็งไว้นะคะ”
“พรุ่งนี้ตำรวจคงมาจับแม่”
“ไม่ต้องกลัวค่ะคุณแม่ เราจะหนี”
“อะไรนะ”
“เราจะหนีไปที่ที่ปลอดภัย รีบเก็บของเถอะค่ะ เราจะหนีกันคืนนี้เลย” เกษณีย์รีบร้อนออกจากห้องไป