บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 7
ท้องฟ้ามืดครึ้มลมแรง ที่หน้าปั๊มน้ำมัน สายใจลนลานเก็บข้าวของจะกลับบ้าน แต่ลมก็พัดแรงจึงค่อนข้างทุลักทุเล ขณะที่สายใจกำลังเข็นรถออกไป จุนกับธันย์ก็วิ่งเข้ามาช่วยเข็น
“แม่”
“จุน ธันย์ ขอบใจลูก ไปๆ รีบไป”
ทั้งสามวิ่งเข็นรถกลับบ้านท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก
จุนกับธันย์เช็ดผม เช็ดตัวอยู่ในห้องจุน จุนหยิบเสื้อมาให้ธันย์เปลี่ยน
ธันย์สะดุดตาหนังสือหมาจ๋า 2 เล่ม วางอยู่บนโต๊ะจึงหยิบขึ้นมาดู “นายอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยเหรอ”
“นิ้มเค้าชอบน่ะ เลยยืมเค้ามาอ่านมั่ง แต่เราซื้อเล่มใหม่มาให้เค้าแล้ว”
ธันย์อึ้งที่ตนก็ซื้อมาแล้ว “ตกลงนี่นายเป็นแฟนกันแล้วเหรอ”
“ดูๆกันอยู่” จุนมองบ้านเก่าๆ ของตัวเอง “ไม่รู้ว่าเราจะดีพอสำหรับเค้ามั้ย”
ธันย์ทำเป็นพูดเล่น “เฮ่ย หล่อขนาดนี้ ยังไม่ดีพออีกเหรอวะ”
จุนทำท่าเท่ๆ “ไอ้เรื่องนั้นน่ะไม่เถียง” เขานั่งลงห่อเหี่ยว “แต่จนนี่ดิ ไม่อยากใช้ความหล่อซื้อความรักว่ะ”
“หมั่นไส้เว้ย..ท่าทางนิ้มเค้าไม่น่าจะใช่คนที่จะสนใจเรื่องรวยเรื่องจนหรอกน่า”
ความมั่นใจจุนเพิ่มขึ้น “อื้ม “จุนยิ้มกับหนังสือหมาจ๋า แล้วเก็บใส่เป้ พอหันมาก็เห็นธันย์เหม่อนิ่งๆไป “เฮ่ย เป็นไร”
“เปล่าๆ กำลังคิดว่าแล้วเราจะออกไปเล่นดนตรียังไงเนี่ย ฝนตกหนักขนาดนี้”
“ถ้าไม่เกรงใจนะ โทรเรียกให้ไอ้คีนมารับไปแล้ว”
เสียงโทรศัพท์จุนดังขึ้น จุนหยิบขึ้นมาดูแล้วยิ้มขำ
คีนเสียบบลูทูธคุยโทรศัพท์ “เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวเราไปรับนายสองคนเอง กะว่าจะไปดูพวกนายเล่นดนตรีพอดี เออ เคๆ รอแป๊บนึงละกัน” คีนวางสายหันมามองลมฝนนั่งอยู่ด้านข้างกำลังยิ้มให้กับคีน
จุนกับธันย์นั่งเบาะหลัง มองหน้ากันยิ้มๆเมื่อเห็นลมฝนมากับคีนด้วย
จุนทัก “หวัดดีลมฝน”
ลมฝนหันมายิ้ม “หวัดดี”
คีนเอ่ย “ดีนะที่เราโทรหานายก่อน ไม่งั้นก็ติดฝนกันอยู่อย่างนั้น”