บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 7 หน้า 3
อ้อมแซว “นี่มันวันคนพิการแห่งชาติไม่ใช่เหรอ”
“นังอ้อม ชั้นหมายถึงมันเป็นวันที่ทำให้คนที่เค้ารักกันได้มาเจอกัน ได้มานั่งมองตากันไป กินข้าวกันไปน่ะ แกเข้าใจมั้ย โฮ้ย ชั้นละเบื่อต่อมจิ้นพังๆของแกจริงๆเลย”
จุนกับนิ้มขำเพื่อน
อ้อมแกล้งโบ๊ท “ปรี๊ดมาก แป้งร่อนเลยแก”
โบ๊ทจับๆ หน้า “ว้าย จริงเหรอ งั้นไปตบแป้งดีกว่า ไป นังอ้อม” โบ๊ทฉุดอ้อมไปเข้าห้องน้ำ เดินผ่านโต๊ะคีน
ธันย์จิบน้ำและแอบมองนิ้ม โดยที่คีนไม่สังเกต เพราะมัวแต่ตักขนมให้ลมฝน แต่ลมฝนยังแอบสังเกตการณ์อยู่
จุน ธันย์ นิ้ม อ้อม โบ๊ทยืนอยู่หน้าร้านกำลังจะกลับบ้าน
รถคีนแล่นมาจอด คีนเปิดกระจกฝั่งลมฝนลงยื่นหน้ามาถามเพื่อน “ไม่ให้ไปส่งแน่นะ”
จุนบอก “อือ นายไปส่งลมฝนเถอะ เดี๋ยวเราไปส่งนิ้มเอง”
“โอเค” คีนออกรถไป
ธันย์บอกจุน “นายไม่ต้องไปส่งนิ้มก็ได้ เราอยู่ที่เดียวกับนิ้ม เดี๋ยวเรากลับเป็นเพื่อนนิ้มเอง”
“ไม่ได้หรอก ยังไงเราก็ต้องไปส่ง จะได้รู้ว่านิ้มกลับบ้านปลอดภัย”
“นายไม่ต้องห่วงหรอก อีกอย่างบ้านนายอยู่ก็คนละทาง จะเสียเวลาเปล่าๆ”
นิ้มเห็นด้วยกับธันย์ “จริงด้วย จุนรีบกลับไปนอนเถอะ ไปๆมาๆมันเหนื่อยนะ”
“ไม่เหนื่อยหรอก เราเต็มใจไปส่ง”
โบ๊ทพูดกับอ้อม “อุ๊ย แย่งกันไปส่งด้วยอะ” เขาหันไปหาธันย์ “ธันย์ไปส่งโบ๊ทก็ได้นะ”
ธันย์หันมายิ้มนิดๆ
นิ้มสรุป “งั้นก็กลับด้วยกัน 3 คนนี่แหละ”
จุนดีใจ “โอเค ไป ไอ้ธันย์”
นิ้มบ๊ายบายเพื่อน แล้วเดินแยกกันไป ธันย์เดินตามนิ้มกับจุนที่เดินคุยกันไป
ลมฝนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
คีนหันมามองหลายครั้งก็สงสัย “เป็นอะไรเหรอ ไม่คุยเลย”
“ฝนคิดว่าธันย์แอบชอบนิ้มนะ”
คีนตกใจ “หา! จริงอะ ไม่เคยสังเกตเลย ลมฝนรู้ได้ไง”
“ก็ธันย์เอาแต่แอบมองนิ้ม แล้วก็ทำหน้าเศร้า”
“เหรอ หรือมันแอบมองไอ้จุน”
ลมฝนตีแขนคีน “บ้า“
คีนขำนิดๆ แล้วคิดต่อ “แต่ถ้าธันย์ชอบนิ้มจริงๆ แล้วอย่างนี้มันจะเป็นยังไงล่ะ”