บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 1

บทประพันธ์-บทโทรทัศน์    เอกลิขิต

ดึกสงัด  บ้านเต็ง ที่โต๊ะทำงานมุมห้องที่รกเอาการ โคมไฟที่โต๊ะเปิดทิ้งเอาไว้  ถัดไปเป็นโต๊ะทำงานมุมหน้าต่างเล็กๆ  เอกสารเยอะแต่เป็นระเบียบเรียบร้อยกว่า โทรทัศน์จอแบนรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ หน้าจอเป็นสีฟ้าคล้ายดูอะไรจบไปแต่ยังไม่ได้ปิด ค่อยๆขึ้นกราฟฟิคที่หน้าจอทีวีสีฟ้า ข้อความว่า“ลุงหลานอ่อน (ไม่ใช่ พ่อลูกอ่อน)” จากทีวีค่อยเห็นโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ แต่มีอุปกรณ์การทำงานทั้งโน้ตบุ๊ค ไอแพด และกองเอกสารเต็มโต๊ะ พัดลมพัดส่ายมาทางโต๊ะกินข้าว แรงลมพัดกระดาษเอกสารใบหนึ่งปลิวไปตกพอดิบพอดีที่กลางชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่กินเหลืออยู่ครึ่งชาม ชามบะหมี่ตั้งทิ้งไว้ข้างชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งกับพื้นฟุบหน้าหลับทับงานที่เขียนค้างอยู่ที่โต๊ะกลางโซฟา เสียง “ติ๊งต่อง” ดังขัดความเงียบขึ้นมา  ชายคนนั้นยังหลับไม่รู้เรื่อง เสียง “ติ๊งต่อง” ดังต่อเนื่องและดังขึ้น  จนชายคนนั้นสะดุ้งตื่น ค่อยเห็นหน้าว่าคือ เต็งที่ใส่เสื้อกล้ามเยินๆ กางเกงนอนผ้าหลวมๆ เสียงติ๊งต่องดังต่อเนื่อง เต็งยังมึนๆงงๆ เมาขี้ตา บ่น

“ใครวะ  มาดึกๆดื่นๆ” เต็งลุกวิ่งไปเปิดประตูโถง ยื่นหน้าไปดู ไม่มีใครที่หน้าบ้าน เสียงติ๊งต่องยังดังต่อเนื่อง

เต็งชะงักไป คิดได้ “มือถือ” เต็งหงุดหงิด บ่นกลับเข้ามา “ไอ้ทอยเอ๊ยเปลี่ยนเสียงอีกแล้ว  ว่างมากรึไงวะ”

เต็งกลับเข้ามารื้อหาโทรศัพท์มือถือที่โซฟาก็หาไม่เจอ  โทรศัพท์ก็ดังเรียกเข้าอยู่ต่อเนื่อง

“อยู่ไหนวะ” เต็งคุกเข่าก้นโด่งก้มมองที่ใต้โซฟา เจอโทรศัพท์แต่อยู่ลึก เต็งต้องแนบตัวกับพื้นเพื่อยื่นมือลอดเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมา จังหวะที่แนบตัวกับพื้น หน้าเต็งหันมาอีกทาง เห็นช่วงเท้าผู้หญิงยืนจังก้าอยู่กลางโถง

เต็งแหกปากร้องลั่นตกใจนึกว่าผี  เด้งตัวขึ้นนั่ง พายในชุดคลุมท้อง ท้องแก่จะคลอด  ยืนจับท้องสีหน้าเจ็บปวดมือนึง ส่วนอีกมือถือโทรศัพท์มือถือที่โทรหาเต็งอยู่ พายหน้าซีด ดูกลัวและเจ็บปวด “พี่เต็ง  พายไม่ไหวแล้ว”

ขาดคำพาย น้ำเดินก็แตกไหลลงมาเปื้อนพื้น เยอะแบบน่าตกใจ เต็งตกใจสุดชีวิต แหกปากร้องลั่น โดดตัวลอยขึ้นบนโซฟาอย่างกับมีพลังตัวเบา

ในรถ เต็งหน้าซีดตัวสั่น  ดูสติแตกกำพวงมาลัยรถแน่น เต็งเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว  รีบมากจนใส่เสื้อกลับหน้ากลับหลัง  เต็งคุยโทรศัพท์มือถือผ่านบลูทูธไปด้วย เต็งคุยมือถือผ่านบลูทูธ

“พายเค้ามั่นใจว่าไม่ใช่ฉี่เล็ดครับหมอ น้ำเยอะมาก ผมนึกว่าท่อน้ำแตก” เต็งฟังก่อนตอบ “ไม่ค่อย ไหลแล้วครับ” เต็งฟัง “ควรนั่งหรือนอนราบเหรอครับ” เต็งชำเลืองมองไปที่พาย แล้วสั่ง

“ปรับเบาะเอนนอนให้สุดเลย” พายทำตามเต็งสั่ง เต็งคุยมือถือผ่านบลูทูธ