บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 1 หน้า 5
เต็งตามองดูหลาน ปากตอบไป “ฮึ”
“ผมฝากพี่เลี้ยงหลานนะ ผมจะกลับไปเรียนต่อ” เต็งถึงกับทรุด หน้าแทบกระแทกกระจก
“อย่าเพิ่งเป็นลมพี่”
เต็งสะบัดตัวออก “ฉันไม่ได้เป็นลม ฉันเข่าอ่อน”
ในห้องเด็กแรกเกิดพยาบาลที่กำลังดูแลเด็กอ่อนอยู่หันมองมาทางหน้าห้องกระจกพาสะกิดกันดู พยาบาลหันไปมอง พยาบาลทุกคน เห็นเต็งกำลังด่าใส่โต๊ดไม่ยั้งทั้งตบกบาล ตีศอก ขึ้นเข่า โต๊ดไม่สู้เลย ...เป็นภาพมองผ่านกระจกไม่ได้ยินเสียงเห็นแต่ท่าทางของสองพี่น้อง โต๊ดสะกิดชี้ให้เต็งมองกลับเข้าไปทางด้านในห้อง เต็งกำลังบีบคอโต๊ดเขย่าๆ หันมาเห็นพยาบาลทุกคนในห้องจ้องมองมาที่ตนอยู่ เต็งหยุดซ้อมน้องชายก่อนฉีกยิ้มแล้วจัดเสื้อจัดผมให้น้องชายก่อนจะกอดคอสร้างภาพพี่น้องรักกันให้พยาบาลเห็น พยาบาลต่างยิ้มๆ แยกกันทำงานต่อ พอคล้อยหลังสายตาพยาบาล เต็งก็ขยุ้มผมกลางกบาลโต๊ดกระจุกใหญ่แล้วลากออกไปเคลียร์
โต๊ดร้องเสียงหลงรีบเดินตามพี่ชายออกไปอย่างเจ็บปวด
สวนหย่อมของโรงพยาบาล เต็งยืนนิ่งตัวตรงแน๋วอยู่ที่สวนหย่อมมุมเงียบของโรงพยาบาล เต็งสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอด แล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกอย่างตั้งสติสะกดอารมณ์
“หายใจเข้าลึกๆ ผ่อนลมหายใจออกช้าๆปล่อยวางแล้วยิ้มกว้างๆ” เต็งฉีกยิ้ม จ้องตรงมาที่กล้อง ก่อนพูดพร้อมทำท่าประกอบเหมือนทำงานพิธีกรรายการอยู่ “คุณก็ทำได้” เต็งพูดพร้อมทำมือเหมือนยิงปืนชี้ไปทางคนดู
“ง่ายนิดเดียว” เต็งเปลี่ยนรูปมือจากท่าปืนมาเป็นนิ้วชี้บีบชิดกับนิ้วโป้งสื่อว่านิดเดียว
“แล้วพบกันใหม่ครั้งหน้า “1 นาที” เต็งโชว์นิ้วชี้เป็นเลข1 ยื่นไปข้างหน้าทั้งสองมือก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าดึงศอกดีใจสุดๆยิ้มมีความสุข “แฮปปี้ ไลฟ์...เยส”
ทันใดนั้นโต๊ดก็ฉีกยิ้มยื่นหน้าเข้ามาหา “หายโกรธยังพี่”
เต็งหน้าถมึงทึงทันที “ไอ้น้องเวร” โต๊ดตั้งท่าจะโกยอ้าว เต็งดึงปกคอเสื้อจากด้านหลังไว้ “จะไปไหน”
โต๊ดฉีกยิ้มแหยๆ “ก็รอพี่ใจเย็นก่อน”
“ฉันพร้อมคุยแล้ว”
โต๊ดทำท่าดึกศอก เลียนแบบงานพิธีกรของพี่ชาย “แฮปปี้ไลฟ์ อีกทีมั้ยพี่”
เต็งดุ จ้องเขม็งราวจะกินเลือดกินเนื้อ “ไอ้โต๊ด”
โต๊ดเจื่อน “ขอโทษครับพี่” เต็งถอนใจแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใกล้ๆ โต๊ดตามไปนั่งข้างๆ บีบนวดขาเต็งเอาใจ
เต็งปัดมือน้องชายออกแรงๆ “พี่เต็งไม่ต้องเป็นห่วงนะ ลูกของผม ยังไงผมก็ไม่ทิ้งขว้างอยู่แล้ว ผมกับพายยัง