บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 1 หน้า 4
“แกจะต้องไปแจ้งขอรับรองบุตรอีกที” โต๊ดดูอิดออด “มันยุ่งยากมั้ยพี่”
“ถ้าแกอยากจะทิ้งเด็กให้เป็นลูกที่ถูกต้องตามกฎหมายของแม่คนเดียวก็ตามใจ” เต็งฉุกคิด “หรือว่าแกกะไข่ทิ้ง”
โต๊ดสีหน้าจริงจัง “พี่เต็ง ผมไม่เคยคิดทิ้งลูกของผมนะพี่”
“ดี งั้นง่ายๆ ก็จดทะเบียนสมรสซะ ทุกอย่างจบ”
“จดตอนนี้ได้ไงล่ะพี่”
“ไหนว่ารักเค้าไงล่ะ”
“พี่ก็รู้ๆอยู่ เรายังจดตอนนี้ไม่ได้”
“สรุปลักลอบจิ้ม”
“พี่เต็ง”
“ไม่รู้ล่ะ แกจะจริงจังกับพายแค่ไหน ฉันไม่รับรู้ แต่หลานฉัน” เต็งเอานิ้วจิ้มหน้าผากโต๊ดไสไป
“ลูกแก ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ทำเค้าเกิดมาแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบ ถ้าฝ่ายหญิงเค้าไม่เอา เราก็ต้องเลี้ยงเพราะฉะนั้นทำให้มันถูกต้องซะตอนที่ ยังตกลงกันได้” เต็งจ้องหน้า ข่มขู่ “ไม่งั้นพ่อกับแม่ได้รู้เรื่องนี้ ก่อนหวยงวดนี้ออกแน่ๆ”
โต๊ดเบะปากเซ็งๆ บ่นน้อยใจ ตัดพ้อ “โห แค่เห็นหน้าหลานแว่บเดียวก็หลงซะน้องชายเป็นหมาหัวเน่าไปเลย”
เต็งตกใจ “เฮ๊ย พี่ยังไม่เห็นหน้าหลานเลย จะสับตัวกับลูกคนอื่นมั้ยก็ไม่รู้” เต็งรีบวิ่งไป
“รอด้วยพี่เต็ง” โต๊ดวิ่งตามพี่ชายไป
หน้าห้องเด็กอ่อนแรกเกิด เต็งและโต๊ดมองไปที่เด็กแรกเกิดน่ารักน่าชัง จมูกโด่งแต่เกิด เครื่องหน้าชัดคม
เต็งปลาบปลื้ม “หล่อแต่เกิดเหมือนลุงไม่มีผิด”
โต๊ดปลาบปลื้ม “แม่บอกผมตะหากที่หล่อแต่เกิด”
พยาบาลเข็นตู้เด็กอ่อนอีกตู้เข้ามาขวางทางสายตา พยาบาลพูดบอกผ่านกระจก “คนนี้ค่ะ”
พยาบาลยิ้มแย้มแล้วเดินเลี่ยงไป เต็งกับโต๊ดชะงักไปเลื่อนสายตามามองเด็กอีกคนหน้าตาจืดๆ ซีดๆ
โต๊ดรีบโยน “เหมือนลุงเป๊ะ”
“เหมือนพ่อมันน่ะแหละ”
“สงสัยจะได้ทางแม่” เต็งรีบสนับสนุน “ชัวร์”
แม้เด็กจะดูจืดๆ แต่เต็งกับโต๊ดก็มองดูเด็กด้วยสายตารักและพร้อมจะอุ้มชูดูแล โต๊ดเหล่มองพี่ชายที่มองดูหลานด้วยสีหน้าแววตาปลาบปลื้มยิ้มแย้ม “พี่เต็ง”