บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 1 หน้า 2
“ถ้าน้ำคร่ำไหลออกมาหมดเด็กจะเป็นอะไรมั้ยครับ”
เต็งฟังสีหน้าเครียดๆ “ครับ ได้ยินครับ เด็กจะกดทับสายสะดือ แล้วเป็นไงครับ” เต็งตกใจมาก
“ถึงตายเลยเหรอครับ” อยู่ๆพายก็ร้องลั่นดังขึ้นมา “โอ๊ย”
เต็งตกใจ สะดุ้งโหยง “เฮ๊ย..พายอย่าเพิ่งร้องได้มั้ย รู้ว่าเจ็บแต่เงียบๆหน่อย พี่เกร็งไปหมดแล้ว”
เต็งคุยมือถือผ่านบลูทูธ “ใกล้จะถึงแล้วครับ ขอบคุณครับคุณหมอ” เต็งกดตัดสาย คันๆตัว ดึงเสื้อมาดู
“ดูสิ พี่รีบจนใส่เสื้อกลับตะเข็บหมดแล้ว”
พายร้องเสียงตกใจออกมา ไม่ใช่เจ็บท้อง “ว้าย”
“อะไรอีก”
พายเบือนหน้าหนี “จำปี”
เต็งงง อารมณ์ไหน “ชื่อลูกเหรอ”
“จำปีพี่โผล่” พายยกมือขึ้นปิดตา เต็งก้มลงมองตัวเองค่อยพบว่าลืมรูดซิปและไม่ได้นุ่งกางเกงใน
เต็งตกใจปนอายมาก “ฉิบหายแล้ว” เต็งปล่อยพวงมาลัยรถมารูดซิปกางเกง ทำให้รถเถนอกเส้นทาง
พายตกใจกลัวมาก “พี่เต็งระวัง”
ทางเดินในโรงพยาบาล พยาบาลเข็นเตียงพยาบาลให้พายนอนอย่างเร่งรีบ ตามทางเดินไปห้องเตรียมตัวก่อนคลอด...พายก็ร้องเจ็บท้องตลอดเวลา เต็งยังใส่เสื้อกลับตะเข็บอยู่ เดินจับมือพายให้กำลังใจตลอดเวลา พายร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย” พยาบาลเข็นพายเข้าไปในห้องเตรียมคลอด เต็งจะตามเข้าไป
“คุณพ่อรอข้างนอกก่อนนะคะ”
พยาบาลปิดประตูห้อง เต็งชะงักไปกับคำว่าพ่อยืนหน้าเหวอๆ วางหน้าไม่ถูกเล็กน้อยอยู่หน้าห้อง
เต็งเดินหงุดหงิดงุ่นง่านพยายามกดโทรศัพท์มือถือติดต่อใครบางคนอยู่ที่ล็อบบี้โรงพยาบาล พยาบาลคนเดิมเดินตามหาเต็งออกมา เจอตัวก็เดินดิ่งเข้าหา “คุณพ่อคะ”
เต็งเหมือนไม่ได้ยิน ดูหงุดหงิด พยายามกดโทรศัพท์มือถือโทรใหม่ พยาบาลเดินอ้อมมาเผชิญหน้า
“คุณพ่อคะ” เต็งผงะไป “คุณแม่อยู่ห้องคลอดแล้วนะคะ เชิญค่ะ”
เต็งงงๆเบลอๆ “เชิญไปไหนครับ”
“ก็เข้าห้องคลอดไงคะ คุณแม่ให้มาตามค่ะ” เต็งกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ
ห้องคลอด พยาบาลสวมเสื้อคลุมพร้อมใส่หน้ากากอนามัยเข้าห้องคลอดมา