บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 23
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
กลางดึก พ่อกับแม่คุยกับโต๊ดและพายอยู่ที่โซฟารับแขกบ้านเต็ง แม่สีหน้าเป็นห่วง
“พวกเธอต้องคุมลูกให้ดี อย่าให้ไปสุงสิงกับลูกบ้านโน้นเชียวนะ”
“เค้าเพื่อนรักกันนะแม่” สีหน้าโต๊ดสงสาร เสียงอ่อย “แล้วพ่อเค้าก็เพิ่งจะเสียไป เด็กน่าจะต้องการเพื่อน”
แม่ค้านเสียงแข็ง “แล้วถ้าคนร้ายมันย้อนกลับมาล่ะ ตำรวจยังจับตัวไม่ได้เลยนะ อยากให้กาโม่โดนลูกหลงไปด้วยอีกคนรึไง คนร้ายมันเอาถึงตายนะเจ้าโต๊ด ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ” สีหน้าแม่ไม่สบายใจ
พ่อสนับสนุน “แม่เค้าก็พูดถูกนะ”
พายมองโต๊ด “พายเห็นด้วยกับคุณแม่นะโต๊ด”
โต๊ดพยักหน้ารับ ถอนใจยาวออกมา “ผมขึ้นไปดูกาโม่ก่อนนะครับ ไม่รู้ป่านนี้หลับรึยัง” โต๊ดลุกขึ้นเดินไปขึ้นบันได
ห้องนอนกาโม่ กาโม่คุยโทรศัพท์บ้านกับคุณหลวงในห้องนอนตัวเอง “คุณหลวงอยู่ที่ไหนเหรอ”
คุณหลวงอยู่ในชุดนอนนั่งคุยโทรศัพท์มือถือกับกาโม่อยู่บนเตียงนอนของห้องพักโรงแรม “โรงแรม...”
“แล้วจะไปงานโรงเรียนรึเปล่า”
“ไปสิ เราซ้อมกันตั้งนาน เราไม่ไปกาโม่จะเล่นกับใครล่ะ”
กาโม่สีหน้าสงสัยถาม “แล้วคุณหลวงจะกลับมาอยู่บ้านอีกมั้ย”
“ไม่แล้วล่ะ แม่บอกจะย้ายไม่อยู่เชียงใหม่”
กาโม่สีหน้าสงสัย “ไม่รู้จัก อยู่ไกลมั้ย”
“ไกลสิ แม่บอกต้องนั่งเครื่องบินไป” สีหน้าคุณหลวงเศร้าขึ้นมา “เราคิดถึงพ่อ” คุณหลวงร้องไห้ออกมา
“เราไม่มีพ่อแล้ว”
กาโม่พยายามปลอบเพื่อน “อย่าร้องไห้สิคุณหลวง เดี๋ยวนอนฝันร้ายนะ”
คุณหญิงเดินซับน้ำตาออกมาจากห้องน้ำ คุณหญิงดุคุณหลวง “คุยกับใครอีกลูก แม่ให้นอนได้แล้วไง”
“ครับแม่” คุณหลวงบอกกาโม่ สะอื้นๆ “แค่นี้ก่อนนะกาโม่ แม่ดุแล้ว กู๊ดไนท์นะ”
กาโม่ตอบเพื่อน “กู๊ดไนท์” กาโม่วางสายโทรศัพท์ลงแป้น สีหน้าเศร้าซึม โต๊ดเปิดประตูเข้าห้องมา
โต๊ดยิ้มแย้ม “โทรคุยกับใครอยู่ครับ” กาโม่เงยหน้ามองโต๊ด เบะเหมือนจะร้องไห้