บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 10
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
ละอองกำลังต่อว่าโต้ที่มุมหนึ่งของกองถ่ายตอนหัวค่ำ ละอองไม่พอใจ
“อีกแล้วนะโต้ เผลอเป็นไม่ได้ เป็นต้องคุยโทรศัพท์” ละอองจะเข้าไปแย่ง “เอามือถือมาให้พี่ดูซิว่าคุยกับใคร”
โต้ปัดป้องไม่ยอมให้โทรศัพท์ “ผมไม่คุยแล้วครับพี่ออง”
ละอองถอนใจหงุดหงิด ไม่อยากหักหาญน้ำใจกันให้เป็นเรื่องใหญ่ เลิกแย่ง “ทำให้ได้อย่างพูดล่ะ”
โต้จ๋อยๆ “ครับพี่”
“ผู้กำกับเค้าฝากให้พี่มาเตือนโต้แล้วนะ นักแสดงผู้ใหญ่หลายคนชักไม่พอใจแล้ว เพราะโต้ไม่มีสมาธิเลย จำบทง่ายๆก็ไม่ได้” โต้จ๋อยๆ รู้สึกผิด
“ตกลงอยากจะเกิดในวงการละครมั้ย ถ้าไม่ตั้งใจจริงพี่จะได้เลิกปั้น ทำตัวแบบนี้เสียเครดิตพี่หมด”
โต้ยกมือไหว้ “ขอโทษครับพี่”
“ปิดมือถือไปเลยนะ จนกว่าจะเลิกกองอย่าให้พี่เห็นโต้คุยโทรศัพท์กับใครอีก เข้าใจมั้ย”
โต้จ๋อยสนิท “ครับพี่ออง” โต้กดปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือไป ละอองค้อนใส่ “ตามมาเร็วๆเลย”
ละอองสะบัดหน้าพรืดเดินนำไป โต้จ๋อยๆ รีบเดินตามละอองไปง้องอนขอโทษ
ชายหาด เต็งเดินตามหาชิดดาวที่เดินเลี่ยงมาคุยโทรศัพท์มือถือ เห็นมานานแล้วก็เลยจะมาบอกว่าจะขึ้นบ้านแล้ว แต่ไม่มีวี่แววชิดดาว เต็งกวาดตามองซ้ายขวาไม่เห็นมีชิดดาว หันหลังจะเดินกลับต้องตกใจสุดตัวเมื่อเห็นทอยยืนดักรออยู่ เต็งตกใจสุดตัว ไม่ทันตั้งตัวจะเจอใครมายืนด้านหลัง ร้องเสียงหลง
“เฮ๊ย...โห ทอยมายืนอะไรเงียบๆ”
ทอยหน้าซึมๆ “คุณดาวกลับขึ้นบ้านไปแล้ว คุยกับทอยแทนได้มั้ยเฮีย” ทอยมองเต็ง สีหน้าแววตาขอร้อง
เต็งมองทอยนิ่งๆ สีหน้าแววตาเข้าใจความรู้สึก
บนบ้านพัก ชิดดาวขึ้นมานั่งพักทำใจที่ม้านั่งรับแขก จิบน้ำอุ่นๆ ไปด้วยก่อนจะนึกได้ว่าทิ้งเต็งไว้ที่ ชายหาด
ชิดดาวสะดุ้ง นึกขึ้นได้ “อุ๊ย คุณเต็ง” ชิดดาวรีบวางถ้วยน้ำอุ่นแล้วรีบเดินลงไปจากบ้านพัก
มุมหนึ่งของชายหาด เต็งพยายามจะเลี่ยงการสนทนากับทอย