บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 10 หน้า 3
หันกลับมาที่หน้าห้อง ลองจับลูกบิดประตูหมุนดู ปรากฏว่าไม่ได้ล็อค ชิดดาวลืมล็อคประตูห้องนอน ทอยเปิดประตูห้องแง้มๆ ออกดู ทอยเห็นชิดดาวและกาโม่นอนหลับอยู่บนเตียง...ชิดดาวกั้นหมอน หมอนข้าง รอบตัวกาโม่ป้องกันกันดิ้นตกเตียง ทอยมองชิดดาวนิ่งๆ แล้วตัดสินใจเข้าไปในห้อง ปิดประตูงับเบาๆ
ห้องพักเต็ง เต็งอาบน้ำเสร็จใส่ชุดนอนออกมาจากห้องน้ำ เช็ดผมไปด้วย เวนิสในชุดนอนนั่งดักรอคุยอยู่ปลายเตียง “อ้าว นึกว่าหลับไปแล้ว”
“รอนอนพร้อมเฮียแหละ”
“เฮ๊ย พูดชวนจั๊กกะจี๋ยามวิกาลนะแก”
“โหเฮีย คิดไปถึงไหน” เต็งยิ้มๆ “ระวังทอยมาได้ยิน เดี๋ยวกวาดจะระแวงคอยจับผิดเอาอีกหรอก”
เต็งยิ้มๆ เดินเอาผ้าเช็ดผมไปพาดแล้วเดินมาหวีผมที่กระจก เวนิสมองตามเต็ง “เฮียเคยนึกชอบทอยมันมั่งมั้ย”
เต็งหวีผมค้าง มองเวนิสชิ่งผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้งของห้อง “แกมาถามทำไมเอาตอนนี้”
“แสดงว่าเคย” เต็งหันขวับมาจ้องหน้าเวนิส “ไม่เคย กับแกก็ไม่เคย สบายใจแล้วนอนได้รึยัง”
เต็งเดินมาขึ้นเตียงเตรียมจะห่มผ้านอน เวนิสดีดตัวขยับเข้ามาใกล้เต็ง เต็งผวาเล็กน้อยกอดผ้าห่มไว้แน่น
“อะไรอีก” เวนิสสีหน้าไม่สบายใจจ้องหน้าเต็ง “ทอยมันชอบเฮียมาก ชอบมาตลอดเวลา”
เต็งจ้องหน้าเวนิสกลับ “แกคิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่าทอยชอบใคร แล้วใครชอบทอย” เวนิสแอบจ๋อยๆไป
“แต่ก็นะ ตบมือข้างเดียวไม่ดัง แต่มือเดียวฟาดกบาลแกน่ะดังแน่นอน” เต็งตบชิ่งหัวเวนิสเล็กน้อย ก่อนทิ้งตัวลงนอน “นอน” เวนิสขยับตัวเข้าหา ใกล้อีก “เฮีย”
“อะไร” เต็งเลื่อนตัวขึ้นพิงพนักเตียง ให้เว้นระยะห่างหน่อย เวนิสจ้องหน้าเต็ง เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ดูลังเลไปมา จะพูดไม่พูดดี เต็งชักแปลกๆ “จะพูดอะไรก็พูดมาสิ อึกอักอะไรอยู่ได้” เต็งรีบห่มผ้าห่มให้มิดชิด ชักกลัวใจเวนิส “ช่างเถอะ” เวนิสถอนใจแล้วขยับตัวไปนอนตะแคงหันหลังให้เต็ง “กู๊ดไนท์เฮีย”
เต็งพึมพำ “อะไรของมันวะ แปลกๆ” เต็งเลื่อนตัวลงนอน ห่มผ้าดีๆ พร้อมพูดไป
“ยังไงแกก็อย่าหลอกลูกกวาด หรือใช้น้องเป็นเครื่องมือก็แล้วกัน”
เวนิสพลิกตัวกลับข้างมาหางเต็งอย่างเร็ว “เฮีย”
เต็งกำลังเพลินๆ ตกใจสุดตัว ถอยห่าง “เฮ๊ย” เต็งพลัดตกไปนั่งข้างเตียง
เวนิสจ้องหน้าเต็ง สีหน้าจริงจัง “ผมมีเรื่องจะสารภาพ”
เต็งรีบกระชากผ้าห่มมาห่อตัวเอาไว้แอบกลัวใจเวนิสนิดๆ เวนิส สีหน้าแววตาจริงจังมาก