บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 6 หน้า 2

“ถ้าลำบากมากนักก็ไม่ต้องมาหาดาวหรอก  ดาวไม่อยากเป็นต้นเหตุทำลายอนาคตในวงการของโต้”

โต้หันกลับมามองชิดดาว ทำหน้าตาซึ้ง ไม่รู้ว่าโดนแขวะ “ขอบใจมากดาวที่เข้าใจโต้” โต้ซึ้งจนทนไม่ไหว ต้องเข้าไปกอดขอบคุณแล้ว ชิดดาวฝืนยิ้มบางๆ รอรับกอด  ไม่รู้ว่าแอบแขวะก็เลยตามเลย แต่แล้วโต้ก็ชะงักหยุดกึกใกล้จะสวมกอดแล้ว โต้รีบถอยห่างอย่างเร็ว “ไม่เอาดีกว่า  เดี๋ยวคนผ่านมาเห็น”

ชิดดาวรอกอดเก้อไปเล็กน้อย โต้ส่งจุ๊บแทน “ปลอดภัยไว้ก่อน” ชิดดาวได้แต่เอามือกอดเอวตัวเองแก้เก้อไป

โต้เอามือไล่ “ดาวไปอยู่ตรงสวนก่อนไป” ชิดดาวเดินเลี่ยงไปตามคำขอ โต้รีบออกไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างเร็ว ชิดดาวก้มมองต้นกุหลาบสีแดง ชิดดาวพูดประชดกับดอกกุหลาบ

“แกสีแดงมาตลอดล่ะสิ สงสัยฉันจะตาบอดสี” ชิดดาวได้แต่ทอดถอนใจออกมา

บันไดขึ้นชั้นบนบ้านเต็ง เต็งยกเปลตะกร้าใส่กาโม่ไว้อย่างระวัง ค่อยๆ ขึ้นบันไดไปชั้นบน ทอยกับเวนิส ย่องตามๆกัน เบาที่สุด เวนิสเดินเบียดทอย ทอยฟาดเข้าให้ เต็งหันมาทำหน้าดุ ยกนิ้วชี้มือซ้ายขึ้นจุ๊ปากส่งสัญญาณให้เงียบ ทุกคนพยายามเงียบที่สุด  ค่อยๆ ย่องขึ้นชั้นบนไปอย่างระวังกลัวกาโม่ตื่น

ห้องนอนเล็ก เวนิสเดินนำไปเปิดประตูห้องให้อย่างเบาๆ  ทอยรีบไปเคลียร์เตียงนอนเด็ก หยิบของเล่นออก เสียงของเล่นดังขึ้นมา ทุกคนเกร็งกันหมด  ต่างเอานิ้วจุ๊ปาก  ส่งเสียง “ชูว์”  ให้เงียบๆ เต็งวางเปลตะกร้าลงที่เตียงนอนใหญ่ ตั้งท่าจะอุ้มกาโม่ไปใส่เตียงนอนเด็ก ทอยและเวนิสก็ลุ้น เต็งลังเลไปมาจะอุ้มดีไม่อุ้มดี  แต่แล้วก็ตัดสินใจไม่อุ้ม กลัวตื่นเลยยกทั้งเปลตะกร้าไปวางใส่เตียงนอนเด็กซะเลย ไม่คาดคิด กาโม่ขยับตัว เต็ง  เวนิส  ทอย ตัวเกร็งแข็งกันหมด  ต่างหยุดหายใจ  ไม่ขยับตัวเลย  เหมือนเล่นแปะแข็ง  แล้วกาโม่ก็หลับต่อไป ทุกคนโล่งอก ถอนใจยาวออกมา เต็งยกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนถอยหลังออกห่างจากเตียง ไปหยุดเรียงแถวหน้ากระดานอยู่ที่ประตูห้อง เต็งสีหน้าแอบกังวลๆ “ชีวิตพ่อลูกอ่อน กำลังจะเริ่มต้นอย่างแท้จริงแล้วสิ”

ทุกคนมีสีหน้าเห็นใจ ไม่คาดคิดเต็งตกใจเสียงดังเว่อร์ขึ้นมา “เฮ๊ยไม่ใช่” ทุกคนรีบจุ๊ปากส่งเสียง “ชูว์”ให้เงียบ

“ใจเย็นเฮีย”

“ไม่ใช่พ่อลูกอ่อน  ต้องเรียกว่า ลุงหลานอ่อน” เวนิสหน้าเซ็ง “เรื่องแค่เนี้ย  ตกใจซะเว่อร์เลยเฮีย”

“แค่เนี้ยอะไร ฉันเป็นลุงไม่ใช่พ่อ เดี๋ยวกาโม่มันเข้าใจผิดล่ะจบกันเลย ขายไม่ออกกันพอดี”

ทอยแอบมีหน้าจ๋อยๆ ทำไมก็บอกไม่ถูก เหมือนตนไม่เคยอยู่ในสายตาเต็งหรอก เวนิสเหล่มองทอยเล็กน้อยอย่างจับสังเกต เต็งเดินกลับไปที่เตียงเด็ก เต็งเดินไปจ้องหน้ากาโม่ พูดเบาๆ

“จำเอาไว้  ฉันเป็นลุง ล.ลิง สระอุ  ง.งู  อ่านว่า ลุง พูดได้วันไหนขึ้นมา  อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อเด็ดขาด

จำเอาไว้  ฉันจะพูดกรอกหูแกทุกวัน ฉันคือลุงของแก  ไอ้กาโม่” กาโม่นอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร