บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 16
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
หัวค่ำ ริมบึง มือพี่มัดขยับมาจับกุมมือน้องหนูเอาไว้ สองหนุ่มสาวยังพลอดรักกันที่ริมบึงแม้จะค่ำแล้วก็ตาม...
น้องหนูเขินอายมาก ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือน้องหนูก็ดังขัดขึ้นมา น้องหนูตกใจหลุดจากมู๊ดสวีททันที รีบหยิบโทรศัพท์มือถือมากดรับ “ค่ะคุณหญิง” คนงานชายหูพึ่งได้ยินว่าพูดกับคุณหญิงด้วย...
“ยังไม่เจอเลยค่ะ” คนงานชายเหล่มองโทรศัพท์ที่น้องหนูใช้ ดูเป็นสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ทีเดียว
“ค่ะคุณหญิง” น้องหนูกดตัดสาย รีบลุกขึ้น “ฉันต้องไปแล้วล่ะ”
พี่มัดอ้อนๆ “พรุ่งนี้เจอกันอีกได้มั้ย”
น้องหนูเขินๆ “ไม่รู้เหมือนกัน ไปนะ” น้องหนูจะเดินไป พี่มัดคว้ามือน้องหนูเอาไว้ อ้อน ส่งตาหวาน
“ขอเบอร์มือถือพี่ได้มั้ย” น้องหนูลังเล พี่มัดจับมือน้องหนูขึ้นมาหอม น้องหนูอายม้วน หน้าร้อนฉ่า ก้าวขาไม่ออกกันเลยทีเดียว
โถงบ้านเต็ง ชิดดาวยิ้มดีใจเปิดเข้าโถงบ้านมา เพราะบ้านเปิดไฟแล้ว
“กาโม่ กลับมาบ้านไม่บอกกันเลยนะ” ชิดดาวเข้ามาถึงกับผงะยิ้มข้าง คนที่ยืนอยู่ในครัวไม่ใช่กาโม่แต่เป็น ทอย ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ชิดดาวยิ้มใจดีสู้เสือ “กาโม่ล่ะ”
“ยังไม่กลับ” ทอยแขวะ “คงคุยกันเพลินจนลืมกาโม่ล่ะสิ”
ชิดดาวไม่อยากต่อปากต่อคำ เลี่ยงถาม “กาโม่มีมือถือมั้ย”
ทอยเค้นขำ “เด็กตัวแค่นี้ ใครจะให้พกมือถือ เรียกโจรมาหาตัวมากกว่าปลอดภัย” ทอยแดกดันต่อ “อย่างว่าแหละ พวกที่เลี้ยงเด็กแล้วทอดทิ้งไปได้หน้าตาเฉย จะคิดอะไรได้” ทอยยิ้มเหยียดๆ ชิดดาวหน้าเจื่อน
ทอยจ้องหน้าเอาเรื่อง “ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับกาโม่ เธอต้องรับผิดชอบ”
ทอยหน้าตาบึ้งตึงจ้องหน้าชิดดาวเอาเรื่อง ทันใดนั้นเต็งก็เปิดประตูพรวดตามเข้ามา ชะงักเมื่อเห็นทั้งคู่เผชิญหน้ากันอยู่ “กาโม่ล่ะ”
ชิดดาวตัดเรื่องทอยออกไป ห่วงกาโม่มากกว่า “ยังไม่กลับมาเลยค่ะ...แต่หมู่บ้านเรามีรปภ. ไม่น่าจะมีอะไร”
ทอยสวนทันที “มีที่ไหนล่ะ ไม่ได้อยู่ที่นี่กี่ปีแล้ว อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย” ชิดดาวแปลกใจหันมองหน้าเต็ง
“หมู่บ้านเค้าปิดโครงการแล้ว ต้องดูแลกันเอง ลูกบ้านก็ไม่ค่อยให้ความร่วมมือ”
ทอยกอดอกจ้องหน้าชิดดาว อย่างเขม่นๆ ชิดดาวสีหน้าใช้ความคิด ก่อนนึกออก