บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 16 หน้า 2
“คุณเต็งเคยให้กาโม่ท่องจำ เบอร์โทรบ้านหรือเบอร์มือถือเอาไว้มั้ยคะ”
“ก็เคยให้ท่องอยู่ แต่ไม่รู้จะจำได้รึเปล่า” หน้าเต็งแหยๆ “ผมไม่ค่อยให้ความสำคัญ เลยไม่ได้เน้นแกเท่าไหร่”
เต็งรู้สึกผิดที่ เลินเล่อ “ความผิดผมเองครับ ประมาทเกินไป”
ทอยรีบแก้เข้าข้างเต็ง “เพราะเราดูแลกาโม่ใกล้ชิดตลอดเวลา ไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ก็เลยชะล่าใจไปหน่อย ไม่ใช่ความผิดเฮียซะทีเดียวหรอกค่ะ” ชิดดาวสวนหน้านิ่ง “แต่กาโม่ไปโรงเรียนแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เราจะดูแลใกล้ชิดได้ตลอดเวลา การท่องจำเบอร์โทรศัพท์บ้าน เบอร์มือถือผู้ปกครองสำคัญมากนะคะ”
ทอยยิ้มกวนๆ “ฟังเหมือนพยายามปัดสวะให้พ้นตัวยังไงไม่รู้เนอะ” ทอยขำแสยะกวนๆ ชิดดาวชะงักไปเล็กน้อย
เต็งเข้าข้างออกนอกหน้า “ที่คุณดาวพูดก็ถูก ถ้ากาโม่จำเบอร์มือถือเฮียได้ ป่านนี้ก็คงหาที่โทรศัพท์กลับมาบอกเราได้แล้วล่ะว่าหลงอยู่แถวไหน”
ทอยสวนต่อทันที “หมู่บ้านเราไม่มีตู้โทรศัพท์สาธารณะซักตู้ จะโทรจากไหนเหรอเฮีย”
เต็งตัดบท ขี้เกียจเถียงแล้ว “งั้นขับรถไปตามหาเถอะ ดีกว่าเถียงกันอยู่ยังงี้”
“ดีค่ะ” ชิดดาวตามเต็งออกไป
“ฉันไปด้วย” ชิดดาวและเต็งชะงักกึกหันมองหน้าทอย ทอยหน้าบึ้งตึงจ้องชิดดาวเขม็งไม่พอใจอย่างแรง
กาโม่พยายามนึกเบอร์โทรมือถือเต็ง “085...483”
“อะไรอีก นึกสิ” กาโม่และคุณหลวงพยายามนึกเบอร์มือถือ
“483...483 นึกไม่ออกแล้ว”
“โห...แค่นี้ก็นึกไม่ออก”
“คุณหลวงก็จำไม่ได้”
“ก็เราไม่ต้องจำ เรามีมือถือ”
“ไหนล่ะ”
“ไม่ได้เอามา”
“โธ่...”
“ถ้ากาโม่จำได้จะได้ไปขอเค้าใช้โทรศัพท์”
“ขอใคร”
“ก็บ้านคนแถวนี้ไง” คุณหลวงชี้ไปที่บ้านใกล้ๆ “บ้านนี้ก็ได้” คุณหลวงนึกได้
“ไปกดกริ่งขอให้เค้าช่วยพาเรากลับบ้านมั้ย” กาโม่สีหน้าจริงจัง “ไม่ได้นะ ถ้าเป็นบ้านโจรล่ะ”