บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 16 หน้า 4
ทอยสวนกลับเต็ง “เหรอคะ ถ้าเฮียไม่ห่วงคุยกับสาวมากกว่าดูแลหลาน กาโม่จะคลาดสายตาไปมั้ย”
ชิดดาวหน้าเจื่อนๆไป เต็งเสียงแข็ง “ใช่เวลามาพูดแบบนี้มั้ย”
ทอยปั้นหน้าปั้นปึง ไซโคต่อ “ตอนนี้หมู่บ้านเราไม่ได้รั้วรอบขอบชิดเหมือนเดิมแล้ว ไม่รู้กาโม่จะขี่ทะลุเลยไปหมู่บ้านติดกันรึเปล่า แถวนั้นเค้าว่ามีพวกติดยาด้วย” เต็งและชิดดาวหน้าเสียไป เป็นห่วงกาโม่
ชิดดาวไม่สบายใจ “ลองวนหาอีกรอบเถอะค่ะคุณเต็ง ถ้ายังไม่เจอ อาจจะต้องแจ้งความนะคะ”
ทอยขัด “ต้องรอ 24 ชั่วโมงก่อนไม่ใช่เหรอ”
“คนส่วนใหญ่ชอบฝังใจแบบนั้นนะคะ ถ้าเด็กหายไม่ต้องรอค่ะ แจ้งความได้เลย เดี๋ยวจะสายเกินแก้”
ทอยเบะปากหมั่นไส้ เต็งหน้านิ่งๆ สัมผัสได้ถึงความอึดอัดในรถ ได้แต่ขับรถตามหากาโม่ไป ชิดดาวก็กวาดตามองหากาโม่ด้วยความเป็นห่วง ทอยนั่งหน้าหงิกงอ บึ้งตึง ไม่พอใจปนหมั่นไส้ชิดดาวมาก
กาโม่ถีบจักรยานนำมากลางซอยหนึ่ง คุณหลวงถีบตามมาห่างๆ “กาโม่ หยุดก่อน”
กาโม่หยุดถีบจักรยานหันมอง “ทำไม”
“เราขี่ไม่ไหวแล้ว” คุณหลวงถีบจักรยานมาหยุดข้างๆกาโม่ “เหนื่อยเหรอ”
“อือ”
“งั้นพักก่อน” ทั้งคู่ลงจากจักรยาน “ลุงสอนเอาไว้ว่าเวลาเหนื่อยหรือกลัวให้สูดหายใจลึกๆ” กาโม่สูดหายใจนำ
คุณหลวงสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอดตาม กาโม่ทำท่าพิธีกรเลียนแบบเต็ง “คุณก็ทำได้” กาโม่พูดพร้อมทำมือเหมือนยิงปืนชี้ไปทางคนดู “ง่ายนิดเดียว” กาโม่เปลี่ยนรูปมือท่าปืนมาเป็นนิ้วชี้บีบชิดกับนิ้วโป้งสื่อว่านิดเดียว
“ทำท่าทำไมอีก ตื่นเต้นฉี่จะราดอยู่แล้ว”
กาโม่ยิ้มแหยๆ “เอาไงดีล่ะ เราเดินต่อไปก็หลง อยู่เฉยๆ ให้เค้ามาตามหาดีมั้ย”
“ถ้าโจรเจอเราก่อนล่ะ” กาโม่คิดๆ เสนอไอเดีย “ตะโกนดังๆดีมั้ยคุณหลวง”
คุณหลวงตกใจ รีบห้าม “อย่านะ จะเรียกโจรเหรอ”
“อะไรก็ไม่ได้ งั้นเราขี่จักรยานไปหาตำรวจดีกว่า”
“ตำรวจอยู่ไหน
“ไม่รู้ แต่ดีกว่าอยู่เฉยๆ ตรงนี้”
“แล้วไปทางไหนล่ะ” กาโม่หันมองซ้ายขวาก่อนเงยมองด้านหลังบ้านหลังหนึ่ง กาโม่เพ่งมองเอียงคอไปมา
“หลังบ้านนี้คุ้นๆมั้ย” คุณหลวงมองตาม “บ้านติดกันก็คุ้นๆ นะ”
กาโม่ตกใจ “เฮ๊ย บ้านกาโม่”