บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 9 หน้า 3
“ดีๆ กลับมาช่วยงาน พ่อจะได้พักกะเค้ามั่ง” โทรศัพท์มือถือแม่ดังขัดขึ้นมาพอดี แม่ดูเบอร์โชว์
แม่หน้างอนๆ “โทรมาอีกแล้ว”
“ใคร”
“ก็ไอ้เต็งน่ะสิ”
“จะงอนอะไรลูกนักหนา ลูกมันก็โทรมาง้อทุกเดือน โอนเงินให้แทงหวยทุกงวด” แม่ค้อนใส่พ่อเล็กน้อย
“หลานก็โตจน 2 ขวบแล้ว” พ่อนึกสนุกขึ้นมา “ไปเยี่ยมมันกันมั้ยล่ะ”
แม่หน้างอน “ไม่ไปหรอก ทีมันยังไม่เห็นมาเยี่ยมเราเลย”
“ก็แม่สั่งห้ามซะขนาดนั้น ใครมันจะกล้าล่ะ”
“ก็เพราะมันมีชนักติดหลัง มีความผิดติดตัวน่ะสิ คำสั่งฉันเลยเข้าทางมัน อย่างไอ้เต็งมีเหรอะจะไม่กล้ามา”
เสียงเรียกเข้ายังดังต่อเนื่อง “ตกลงแม่จะรับสายมั้ย ไม่งั้นพ่อรับเอง”
“ไม่ต้องยุ่ง” แม่กดรับมือถือ ตอบเสียงห้วนๆ “มีอะไร”
เต็งคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ลานจอดรถ “ผมโอนเงินรายเดือนเข้าบัญชีแม่แล้วนะครับ”
แม่เสียงห้วนๆ “ขอบใจ มีอะไรอีกมั้ย”
เต็ง สีหน้าคาใจ “แม่หายโกรธผมรึยัง แต่จริงๆ ผมยังไม่รู้เลยว่าแม่โกรธผมเรื่องอะไร”
แม่เต็ง..เดินงอนๆมาทั้งตัวนั่งที่โซฟารับแขกอีกห้อง สีหน้าน้อยใจ “รู้อยู่แก่ใจ ต้องให้แม่พูดอีกเรอะ”
เต็งฉุกใจคิดชักระแวงๆ เต็งพึมพำกับตัวเอง “รึว่าแม่รู้เรื่องกาโม่แล้ววะ”
แม่ตวาดกลับมา “เงียบทำไมล่ะ ไม่มีอะไรจะพูดก็วางสายไป” เต็งหน้าแหยๆ “ครับแม่”
พร้อมจะสารภาพความจริงกับแม่เมื่อไหร่ก็มาแล้วกัน”
เต็งอึ้งๆไป กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ตัดบท “แค่นี้นะครับ”
“เออเดี๋ยว” เต็งสะดุ้งเฮือก หายใจไม่ทั่วท้อง “อะไรอีกครับแม่” เต็งฟังสีหน้าลุ้นๆ “ไอ้โต๊ดมันจะกลับมาแล้วนะ”
เต็งตื่นเต้น ร้อนใจ “มันบอกรึเปล่าครับว่าจะกลับเมื่อไหร่”
“อีก 2 เดือนนี่ล่ะ มีน้ำใจก็ไปรับน้องมาส่งบ้านด้วยก็แล้วกัน แค่นี้นะ” แม่กดวางสายไป สีหน้าน้อยใจปนงอน
“เปิดช่องขนาดนี้ไม่มาก็ช่วยไม่ได้” แม่ค้อนประหลับประเหลือกไปมา เต็งกดตัดสาย หน้าซีดๆ พึมพำ
“วันนี้มาถึงจนได้” เต็งถอนใจออกมา ทันใดนั้นรถใหม่ป้ายแดงหรูหราราคาแพงก็ปาดมาจอดเกือบชนเต็ง
เต็งตกใจผงะหลบจนหลุดจากความคิด โต้ลงมาจากรถหรูคันนั้นด้วยท่าทางเต๊ะๆ ขี้อวด “รถใหม่เพิ่งถอย”
“เห็น”
โต้กวนหน้าตาย กอดอกยืนพิงรถตัวเอง “ก็กลัวว่าจะไม่กล้ามองเพราะเอื้อมไม่ถึง เลยเรียกให้ดู”