บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 11 หน้า 2
“ค่ะ วิไลถึงไม่อยากให้เจอไงคะ... วิไลกลัวว่าถ้าเค้าเจอพ่อกับแม่ แล้วพ่อกับแม่หลุดอะไรออกไป คุณอาทิตย์ก็อาจจะจับได้ หรือถ้าเค้าจริงจังกว่านี้ วิไลก็กลัวอีกว่าเค้าจะรู้ความจริงเข้าสักวัน แล้วถ้าเค้ารับไม่ได้ขึ้นมา วิไลคง...”
มณฑิราสงสารวิไล แล้วคิดอะไรบางอย่าง “ฉันว่าถ้าเค้ารักวิไลจริงๆ เค้าก็น่าจะรับได้นะ... อย่าเพิ่งคิดมากเลย ไปนอนเถอะ”
วิไลลักษณ์ออกจากห้องไป
มณฑิรากดมือถือหาแอนนี่ รอสายสักครู่ “แอนนี่เหรอ? แกว่าถ้าคุณพ่อคุณแม่คุณรัฐรวีเจอฉันกับลูกชายเค้าในสภาพคนขับรถกับคนใช้ คุณรัฐรวีเค้าจะทำยังไง?”
เช้าวันใหม่ที่สวนบ้านคุณหญิงหิรัญญิการ์ คุณหญิงใส่หมวกยืนเอากรรไกรเล็มกิ่งต้นไม้อยู่
นิดสาวใช้ เดินถือโทรศัพท์มาส่งให้คุณหญิง “คุณมณโทรมาค่ะ”
คุณหญิงรับโทรศัพท์มา “ขอบใจนะจ๊ะ” นิดเดินออกไป คุณหญิงหันมาคุยโทรศัพท์ ”ว่าไงยัยมณ โทรหาป้าแต่เช้าเลย มีอะไรเหรอ?”
“มณจะรบกวนถามเรื่องคุณรัฐรวีหน่อยค่ะ”
“เมื่อวานยังบอกว่าแค่โอเค วันนี้สนใจเรื่องเค้าซะแล้ว” คุณหญิงแซว
“มณแค่อยากรู้ค่ะ คุณพ่อคุณรัฐรวีเค้าเป็นทหารเรือ ทำงานอยู่ตรงกรมอู่ทหารเรือใช่ไหมคะคุณป้า?”
“ใช่จ้ะ มณถามทำไมเหรอลูก?”
“ยัยแอนนี่ เพื่อนมณเค้าจะไปติดต่อธุระที่นั่น เผื่อมีอะไรมณจะได้ให้เข้าไปหาคุณอาน่ะค่ะ”
“ก็น่าจะได้นะจ๊ะ เอ้อ! แต่ทุกวันอังคารตอนกลางวัน คุณรัฐเขาจะมีทานข้าวกับก๊วนกอล์ฟนะลูก ถ้าอยากจะเจอคงต้องไปหาที่ราชนาวีสโมสรที่อยู่ตรงข้ามกรมอู่น่ะจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า....” มณฑิรายิ้มมีแผน
เวลาต่อมา รัฐรวีในชุดคนขับรถ และมณฑิราที่อยู่ในคราบของมณฑาเดินมาขึ้นรถที่จอดอยู่ริมถนน
“ขอบคุณนายมากนะที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนฉันซื้อของให้คุณหนู เพื่อเป็นการตอบแทน เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวนายแล้วกัน”
“ฮั่นแน่! ที่แท้ก็จะนัดผมมาทานข้าวนี่เอง” รัฐรวีแกล้งแหย่ “คิดถึงผมใช่ไหมครับ?”
“ไม่คุยกับนายแล้ว เดี๋ยวเราไปกินข้าวกันที่ราชนาวีสโมสรนะ” มณฑิราเดินไปที่รถ
รัฐรวีชะงัก รอให้มณฑิราเดินห่างไปแล้วรีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหารัฐ “ฮัลโหล พ่อครับ วันนี้พ่อไปทานข้าวกับเพื่อนที่สโมสรรึเปล่าครับ...ไปเหรอครับ!?... ไม่มีอะไรครับพ่อ” ชายหนุ่มวางสาย ”ซวยแล้ว!”
เขารีบวิ่งตามมณฑิราไปที่รถ