บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 11 หน้า 4

เสียงโทรศัพท์รัฐดังขึ้น รัฐหยิบมาดูเห็นว่าเป็นรัฐรวีโทรมาจึงรับสาย “ว่าไงตาวี...” ที่หน้าห้องน้ำ รัฐรวีคุยโทรศัพท์กับรัฐอยู่อย่างร้อนรน “พ่อครับ เดี๋ยวถ้าพ่อเจอผมในร้าน”  “ร้าน? ร้านอะไรของแก ??” คนเป็นพ่อฟังงงๆ 

“ก็ร้านอาหารที่พ่อนั่งอยู่ตอนนี้ครับ” รัฐมองซ้ายมองขวา “เอาเป็นว่าพ่ออย่าทักผมนะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะไปอธิบายให้พ่อฟังที่บ้าน” ชายหนุ่มวางสาย 

รัฐวางสายตาม งงๆ

รัฐรวีเดินกลับเข้ามาในร้าน เดินกลับมาโต๊ะเดิมที่นั่งตอนแรก แต่ไม่เห็นมณฑาแล้ว รัฐรวีเอ่ยถามกับพนักงาน “น้องครับ ผู้หญิงที่นั่งโต๊ะนี้ไปไหนแล้วครับ?”  “ย้ายไปนั่งโต๊ะนู้นแล้วครับ” 

รัฐรวีมองตาม เห็นมณฑิราย้ายไปนั่งโต๊ะตัวที่ติดกับรัฐ รัฐรวีอึ้ง  

รัฐรวีเดินหันหน้าหนีลูกน้องของรัฐ กำลังจะไปหามณฑิราที่โต๊ะ 

รัฐหันมาเห็นรัฐรวีที่แต่งตัวเป็นคนขับรถก็อึ้ง ชายหนุ่มทำท่าจุ๊ปาก รัฐส่ายหน้าเซ็งๆ แล้วแกล้งทำช้อนกับส้อมหล่นใต้โต๊ะ เพื่อเบนความสนใจของลูกน้อง “โทษที ช่วยเก็บให้หน่อย” 

ลูกน้องสองคนช่วยกันก้มลงไปหยิบช้อนกับส้อม 

ชายหนุ่มใช้จังหวะนั้น รีบเดินผ่านโต๊ะของรัฐ แล้วไปนั่งหันหลังชนกับรัฐ

“ตรงนั้นแดดมันส่องน่ะ ฉันก็เลยย้ายมานั่งตรงนี้” มณฑิราอ้าง

“ปลาได้รึยังคุณ? 

“ยัง..” มณฑิราแกล้งชวนคุย ”เอ้อ นายไม่เห็นเคยเล่าเรื่องที่บ้านนายให้ฉันฟังเลย”

”ไม่รู้จะเล่าอะไรนี่ครับ ก็แค่ครอบครัวธรรมดา” 

“แม่นายทำอะไรเหรอ?”

“แม่ผมเป็นแม่บ้าน” รัฐรวีตอบมั่วๆ รัฐที่แอบฟังอยู่ตาโต

“แล้วพ่อนายล่ะ? เป็นคนขับรถเหมือนนายรึเปล่า?” 

รัฐถือแก้วจะกินน้ำอยู่ชะงัก

“เปล่าครับ พ่อผมเป็นคนสวน” 

รัฐสำลักน้ำพรวด

“แล้วพ่อแม่นายเค้าว่ายังไงบ้างที่นายมาคบกับคนใช้อย่างฉัน?”