บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 11 หน้า 3
เมื่อมณฑิราเดินมาถึงรถ รัฐรวีวิ่งตามมา “คุณมณครับ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกันที่อื่นดีกว่าไหมครับ อากาศร้อนแบบนี้ไปหาอะไรกินที่ห้างดีกว่า”
“นี่นายเป็นคนขับรถจริงรึเปล่าเนี่ย? บนห้างของแพงจะตาย กินที่นี่แหละถูกดี ใกล้ด้วย!!”
มณฑิราขึ้นไปนั่งบนรถ รัฐรวีจำต้องเดินอ้อม ขึ้นไปนั่งที่คนขับ มณฑิรายิ้มๆ รู้ว่าชายหนุ่มกลัวจะเจอรัฐผู้เป็นพ่อ
รัฐรวีขับรถพามณฑิราผ่านรั้วประตูเข้าไปในกรมอู่ทหารเรือ ทหารเรือที่เฝ้าประตูอยู่ เห็นรถรัฐรวีแล้วจำได้ว่าเป็นรถของลูกชายรัฐ เลยตะเบ๊ะทำความเคารพ “เค้าตะเบ๊ะนายทำไม?” มณฑิราแกล้งแปลกใจ “สงสัยจำรถได้น่ะครับ ผมเคยขับมาส่งคุณพ่อของคุณอาทิตย์ที่นี่ เค้าคงคิดว่าคุณท่านนั่งมาด้วย” รัฐรวีรีบแก้ตัว
มณฑิราแกล้งถามต่อ “อ๋อ คุณพ่อคุณอาทิตย์เป็นทหารเรือเหรอ?”
รัฐรวีอึกอัก “ครับ”
มณฑิราหันมองออกนอกหน้าต่าง ขำที่รัฐรวีต้องคอยโกหกตลอดเวลา
ขณะที่รัฐรวีกำลังนั่งทานข้าวกับมณฑิราในร้านอาหารที่ราชนาวีสโมสร ชายหนุ่มนั่งอย่างไม่เป็นสุข คอยชำเลืองมองไปนอกร้านบ่อยๆเพราะกลัวรัฐมาเห็น มณฑิราหันไปมองนอกร้านแล้วหันกลับมา “มีอะไรรึเปล่า? ฉันเห็นนายมองไปนอกร้านหลายทีแล้ว? “
“ไม่มีอะไรครับ ผมกำลังมองว่าพักเที่ยงคนเยอะ เรารีบกินรีบไปดีกว่าไหมครับ คนอื่นจะได้มีโต๊ะนั่ง”
“ก็ได้ แต่ขอฉันสั่งกลับบ้านไปฝากคุณหนูก่อนนะ” หญิงสาวหันไปสั่งกับพนักงาน ”น้องคะ เดี๋ยวเอาปลาช่อนแป๊ะซะกลับบ้านตัวหนึ่งค่ะ”
“คนเยอะต้องรอนานหน่อยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เราไม่รีบ ใช่ไหม?” มณฑิราหันไปถามกับรัฐรวี
ชายหนุ่มพยักหน้าเจื่อนๆ พนักงานเดินออกไป รัฐรวียกน้ำขึ้นดื่ม แต่สายตาเหลือบไปเห็นรัฐที่กำลังเดินเข้าร้านมากับลูกน้องอีกสองคน รัฐรวีอึ้งตาค้าง พยายามหลบหน้าหลบตาทันที
รัฐกับลูกน้องเดินไปนั่งโต๊ะที่ห่างออกไป “คุณทานไปก่อนนะครับ ผมขอไปห้องน้ำ” รัฐรวีรีบลุกเดินออกไป
มณฑิรามองตามแล้วหันไปเห็นรัฐที่นั่งอยู่โต๊ะไกลออกไป มณฑิรายิ้มแล้วเรียกบริกร “น้องคะ..”