บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 1
27 มกราคม 2557 ( 11:25 )
1.2M
คุ้มนางครวญตอน 1
บทประพันธ์ดัดแปลงจากบทประพันธ์ เรื่อง คุ้มนางครวญ ของ สรรัตน์ จิรบวรสุทธิ์
บทโทรทัศน์วิสุทธิชัย บุณยะกาญจน
ยามราตรีอันมืดมิดมีเสียงสตรีนางหนึ่งคร่ำครวญถึงชายคนรัก กลุ่มควันสีขาวรวมตัวเป็นใบหน้างาม ดวงตาคมหวาน ผมเกล้าสูงดูสคราญโฉม ดวงหน้านั้นอ่อนโยน ดวงตาเปี่ยมรัก
“พี่เทพ ยอดดวงใจของข้าเจ้า พี่คือดวงตะวัน ข้าเจ้าคือจันทรา พี่พรากจากข้าเจ้าไปนานนัก
ไม่ว่าพี่ไปอยู่แห่งใดหนใด ข้าเจ้าจักรักพี่ไปไม่มีวันเสื่อมคลาย”
ฉับพลันดวงหน้านั้นกลายเป็นขมขื่น ปวดร้าว ดวงตาแข็งกร้าวขึ้น ปากเหยียดอย่างจงชัง ดวงหน้าดุดัน
“นังดาราราย นังงูพิษ นังแพศยา ทรยศ เจ้าพรากพี่เทพของข้าไป ไม่ว่าเจ้าไปอยู่ที่ใด ข้าจะขอผูกเวร
ล้างเจ้า ผลาญเจ้า ไปทุกชาติ ทุกภพ ตลอดไป”
ดวงหน้านั้นสลายกลายเป็นหมอกควัน พุ่งฉวัดเฉวียนคลุ้มคลั่งวนเวียน
ริมบึงน้ำของสวนสาธารณะในชนบท มีกลุ่มแว๊นซ์นั่งล้อมวงอยู่ สาวสก๊อยเล่าเรื่องเสียงผีสาวร่ำไห้ในคุ้มผีสิงให้เด็กใหม่ที่ต้องการเข้ากลุ่มฟัง ก่อนที่จะท้าให้เด็กใหม่ไปพิสูจน์ความกล้าที่คุ้ม
เมื่อเข้ามาถึงคุ้ม เด็กใหม่สองคนก็รวบรวมความกล้าขึ้นบันไดไปเพื่อหาของติดมือมาเป็นเครื่องพิสูจน์ ทิ้งหัวหน้าแก๊งกับแฟนสาว และลูกน้องอีกสองคนรออยู่ใต้ถุนเรือนมืดมิดซึ่งมีเสานับสิบอาจจะถึงร้อยต้น แฟนสาว สก๊อยหน้าซีดเกาะแขนหัวหน้าแก๊งแจ ส่วนลูกน้องก็กลัวจนก้าวขาแทบไม่ออก ทันใดมีเสียงครางแผ่วเบา คล้ายเสียงผู้หญิงร้องไห้ ทั้ง 4 ชะงักมองไปในความมืดมิดใต้ถุนเห็นร่างสีขาวเคลื่อนวูบอยู่ตามแนวเสา ลอยเลื่อนไร้น้ำหนัก ทั้งสี่ผงะ
ทางด้านบนเรือน เด็กใหม่ทั้งสองถือไฟฉาย ลำแสงกวัดไกวตามมือที่สั่นระริก แสงจากลำไฟฉาย ส่องไปตามตู้ต่างที่ว่างเปล่า เต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ แสงไฟฉายส่องข้างฝา เห็นกระโหลกเขาสัตว์แขวนที่เสาในระยะประชิด สองเด็กใหม่ผงะร้อง
“เชี่ย กระโหลกฟาย จะหาต่อหรือกลับวะ”
“ต้องหาต่อทำซากอะไร ก็เอากระโหลกนี่แหละ”
ทั้งคู่ช่วยกันปลดกระโหลกจากผนัง ทันใดมีฝุ่นผงร่วงพรูใส่ตัว ทั้งสองชะงักค่อยๆแหงนดูบนขื่อเรือน มีร่างผอมบางยืนอยู่ ผมยาวรุงรัง ชุดที่สวมดูขมุกขมอม สองเด็กใหม่ตัวแข็ง ทันใดร่างผอมบางค่อยๆ ก้มหน้าลง
ใต้ถุนคุ้มหัวหน้าแก๊งค์ส่องไฟฉายกราดไปมาอย่างบ้าดีเดือด
“อะไรวะ ออกมาซิวะ”
“เตง อย่าไปท้ามัน”
หัวหน้าแก๊งค์ก้าวไปอีก ส่องไฟในความมืด แสงไฟจับร่างสูงใหญ่ยืนทะมึนร่างหนึ่ง แสงไฟส่องสูงขึ้นเห็นว่าร่างนั้นไม่มีหัว บนหอกลางคุ้ม ร่างบนขื่อค่อยๆ ก้มลงมองดูสองเด็กใหม่ตะลึงจ้อง เห็นใบหน้าเผือดซีด เบ้าตาลึกดวงตาถลน สองเด็กใหม่ผงะหงายท้อง ร่างบนขื่อขยับก้าว สองเด็กใหม่เพิ่งร้องออก ตะกายลุกวิ่งตรงไปยังบันได