บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 1 หน้า 4
27 มกราคม 2557 ( 11:25 )
1.2M
หัวหน้าแก๊งค์ตกตะลึงจังงัง ร่างของนางบริวารทั้งสองขยับถอย หัวหน้าแก๊งค์เป็นอิสระ เหมือนได้สติกลับคืนมันคว้าปืนของลูกน้องที่ตกอยู่ระดมยิงใส่ร่างตรงหน้า ลูกกระสุนทะลุร่างไป ใบหน้างามนั้นกลายเป็นโกรธกริ้ว ร่างหัวหน้าแก๊งค์ผงะหงาย ลอยขึ้นกลางอากาศ พุ่งหวือไปกลางห้อง ทันใดร่างหัวหน้าแก๊งค์ก็คล้ายระเบิดจากภายใน เศษเลือดเนื้อกระเด็นไปทุกทิศทาง
ที่คุ้มใหญ่ เจ้าเก็จถวาผวาลุกขึ้นนั่งบนเตียง สีหน้าเผือด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพราย
ร่างงดงามก้าวออกมายังหน้าคุ้มร้าง แล้วเหลียวมองดูรอบกายอย่างแปลกใจ “ทำไม ทำไมถึงเป็นเช่นนี้”
ร่างสองนางบริวารตามติด นางผัน นางเผื่อนช่วยกันปลอบ
“มันผ่านมาเนิ่นนานเหลือเกินเจ้า”
“เราถูกขังอยู่เป็นร้อยปี”
“ทุกสิ่งแปรเปลี่ยนไปแล้ว”
“ทุกผู้คนล้วนจากไปแล้ว”
ยอดหล้าร้องด้วยความโกรธขึ้ง
“ไม่...ทุกสิ่ง ทุกอย่างของข้าต้องคืนกลับมา วายุ จงกลับมาหาข้า”
ขาดคำดินเบื้องหน้านั้นปริแยกออก มีเงาดำใหญ่พุ่งขึ้นมา พร้อมกับเสียงร้องดังกึกก้อง
ที่คุ้มใหญ่ เจ้าเก็จถวาเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี สั่งให้ตาทองไปตามมหาจรวยมาเดี๋ยวนี้
“โธ่ นี่มันตีสามแล้วนะ แม่เจ้า”
“ฉันบอกให้ไปก็ไป ไป !”
ตาทองเลิกอิดออดลุกขึ้นออกไป เจ้าเก็จถวานั่งอย่างร้อนรน แล้วรู้สึกประหลาดก้มมองที่พื้นมีหมอกควันจางๆ ลอยเรี่ยพื้นมาเป็นสาย เจ้าเก็จถวาขยับเท้าหนี ทันใดมีเสียงซึงแว่วมาเบาๆ เจ้าเก็จถวาตาเบิดกว้าง หันขวับไปมอง
เสียงซึงดังมากขึ้น เจ้าเก็จถวาก้าวเข้ามาในห้องสมุดใบหน้าซีดเผือด แสงจันทร์ส่องมาเป็นลำ ทาบลงบนหีบสี่เหลี่ยมแบน เสียงซึงดังมาจากหีบนั้น เจ้าเก็จถวายื่นมือที่สั่นระริกไป เปิดหีบออก เสียงซึงดังกึกก้องขึ้น
ในหีบนั้นมีซึงโบราณ รูปทรงงดงามมีรอยแกะสลักเสลา เส้นสายของซึงมันดีดไหวด้วยตัวเอง
ที่ถนนโรยกรวดเป็นทางยาว 2 ข้างมีต้นไม้ใหญ่หนาทึบ เหมือนเป็นทางที่ถูกปิดตาย ไม่มีใครใช้สัญจรมาเนิ่นนาน เจ้าเก็จถวาถือผ้าไหมผืนงามห่อพันซึงไว้ราวของเลอค่า เดินมาตามทาง สภาพเหมือนครึ่งรู้ตัวครึ่งอยู่ในภวังค์ สายใจแหวกกิ่งไม้ก้าวมาพลางร้องเรียก
“แม่เจ้า แม่เจ้าเจ้า แม่เจ้าจะไปที่ใดเจ้า”