บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 23 หน้า 2
ยอดหล้าเกาะหน้าต่างเรือน มองดูท้องฟ้าดำสนิทเบื้องบน นางผัน นางเผื่อนนั่งที่พื้น
“คืนนี้แล้ว ผัน เผื่อน”
“เจ้า”
“ท่านอาจารย์จักร้างเสน่หามนตราของครูบาชั่วนั้นได้หมดสิ้น”
ที่ยอดผามีต้นสนโดดเดี่ยว เถรกระอำบริกรรมคาถา เมฆเคลื่อนมาเต็มฟ้า เถรกระอำแบมือออกในมือมียาสีเขียว แล้วกำมือลง โบกมืออีกข้างใส่ต้นสนๆพลันโน้มยอดลงจนยอดถึงเบื้องหน้าเณรกระอำ เถรกระอำวางยาเม็ดลง ยิ้มมากเล่ห์
“สลาเหิน จงไป”
ต้นสนนั้นพลันดีดยอดคืนไป พาเม็ดยาวิเศษลอยพุ่งไปยังแดนใต้
จากเพดานเรือนดาราราย วัตถุสีเขียวพุ่งมาตกลงในเหยือกน้ำข้างเตียง น้ำในเหยือกกลายเป็นสีเขียวเรืองไปทั้งห้อง แล้วจางลง หลวงเทพผวาตื่นลุกขึ้นนั่งห้อยเท้า มองดูเหยือกน้ำ น้ำนั้นใส แต่มีสีเขียว
หลวงเทพรินน้ำดื่ม แล้วตัวชาวาบ ดวงตามีสีเขียว
ได้ยินเสียงเถรกระอำสะกด “จงรักยอดหล้า”
หลวงเทพตกอยู่ในภวังค์เห็นตนเองกอดจูบยอดหล้า
ดวงตาเถรกระอำสะกด “จงใคร่ยอดหล้า”
ยอดหล้าบิดกายมองมาอย่างยั่วยวน
“จงลุ่มหลง ทั้งชีวิต จิตใจ แลวิญญาณเป็นของยอดหล้า”
หลวงเทพลุกพรวดขึ้นเดินจากไป ทิ้งดารารายหลับใหลอยู่ หลวงเทพออกไปงับประตูปิดลง ดารารายลืมตาลุกขึ้นมองตาม เดาได้ว่าหลวงเทพจะไปที่ใด แม้นเข้มแข็งแต่ก็หวั่นไหว
ดารารายนั่งอยู่บนเตียงเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง สีหน้าโศกเศร้า ประตูเปิดออก นางทิพย์ นางทิมคุกเข่าลง
“เจ้าหลวงเจ้า เจ้านางน้อย”