บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 17
คุ้มนางครวญ ตอนที่ 17
ณ ศาลาริมน้ำ ดารารายตกตะลึงจังงัง จิตใจสับสนอลหม่าน ดีใจ แปลกใจ โกรธ เสียใจ เจ็บใจ ระคนปนเป หลวงเทพเองกลับดูสับสนยิ่งกว่า
ยอดหล้ามองดูหลวงเทพ มือที่ดีดซึงชะงัก
“อันใดหรือเจ้า พี่เทพ”
หลวงเทพไม่ตอบยังคงมองดาราราย ยอดหล้าหันขวับตามสายตาหลวงเทพ
“นั่นใคร”
ดารารายยืดตัว ดวงตามองหลวงเทพ แล้วเบือนหน้ามองยอดหล้า
“ข้าเอง เจ้าพี่”
หลวงเทพตาสว่างวาบ กัดริมฝีปากตนเอง
“คิดว่าใคร เจ้านั่นเองดาราราย เข้ามาซี”
ดารารายก้าวมาในศาลา ทุกก้าวย่างหนักอึ้ง แล้วมานั่งลงใกล้ยอดหล้า
“พี่เทพเจ้า นี่น้องข้าเจ้า ดาราราย”
หลวงเทพมอง “ดาราราย แปลว่าแสงดาวพราวฟ้าใช่หรือไม่”
ดารารายเชิดหน้าไม่ตอบ ยอดหล้ายิ้ม “แปลเช่นนั้นก็คงได้มั้งเจ้า”
“แล้วจะเรียกสั้นๆ ว่ากระไรดี เจ้านางรายหรือ”
ดารารายตาวาว หลวงเทพมีแววยั่ว แสนรัก เจ็บใจ กังวล สับสนปนเป
“ไม่ใช่เจ้า บางครั้งเจ้าพ่อก็เรียกเจ้าดารา แต่ข้าชอบเรียกน้องเต็มยศเต็มศักดิ์เสมอ”
“แล้วท่านเล่าหลวงพี่เทพภักดี เรียกสั้นๆ ว่ากระไร เรียกภักดิ์ได้หรือไม่”
หลวงเทพชะงัก ยอดหล้ามองดาราราย
”ใครต่อใครเรียกกันว่าหลวงเทพ เจ้าก็เรียกพี่เทพเหมือนข้าซี”
“มิได้หรอกเจ้า ชื่อนี้คุณหลวงอาจอยากให้เจ้าพี่เรียกเพียงผู้เดียวก็ได้เจ้า”
ดารารายแย้มเยือน ดวงตาวาววับ หลวงเทพก็ยิ้มราวยอมรับในใจคุกรุ่น ยอดหล้าไม่รู้ความใน นางผัน นางเผือนมองดูดารารายและหลวงเทพ มิได้ผิดสังเกต แต่ใจกลับคิดถึงคำทำนายสบตาค้อนควักกัน