บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 17 หน้า 3
18 กุมภาพันธ์ 2557 ( 14:44 )
1.2M
ดารารายขยับกายมองไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์เต็มดวงทอแสงบนฟ้า
“ใจเขาอาจเหมือนฟ้าคืนนี้ ที่มีแต่จันทร์กระจ่างฟ้า...ไม่มีแสงดาวแม้แต่ดวงเดียว”
สองนางพี่เลี้ยงถอนใจ ดารารายยิ้มขื่นกำมือแน่นจนเจ็บแปลบต้องคลายมือออก เขี้ยวเสือไฟอยู่ในมืองามนั้น
ดวงจันทร์เต็มดวงทอแสงเจิดจ้า กลางฟ้าราตรี ต่ำลงมาเห็นคุ้มหลวง ประดับไฟงดงามมีเสียงดนตรี เสียงขับเพลง เสียงภาชนะ เสียงสรวลเสเฮฮาดัง ที่ศาลาหลวงมีการจัดเลี้ยง เจ้าหลวงแสงอินทร หอมุก สร้อยคำ พระยาพิชิตชัย นั่งด้วยกัน ถัดมาคือหลวงเทพ นั่งขนาบข้างด้วยดารารายและยอดหล้า ดารารายจงใจนั่งให้ห่างออกมา นอกนั้นคือขุนกล้า คณะทูตและบรรดาพระญาติใกล้ชิด แสนหลวง นางข้าไท คนสนิท นางทิพย์ นางทิม นางผัน นางเผื่อนอยู่ใกล้ชิดมุมหนึ่งมีวงดนตรีบรรเลงอยู่ มีนางขับร้อง ที่ตรงหน้ามีช่างฟ้อนแต่งกายงดงามกำลังถือดอกไม้ในมือฟ้อนรำอยู่
ขณะนี้อาหารได้ถูกเลื่อนลง มีแต่สุรากับแกล้ม ขนมและผลไม้ ทุกคนพูดคุยและดูการแสดงตรงหน้า เจ้าหลวงแสงอินทร พูดคุยถูกคอสนิทสนมกับพระยาพิชิตชัย หอมุกหมั่นไส้สวามีแล้วหันไปปลื้มลูกสาวและว่าที่ลูกเขย สร้อยคำพูดคุยด้วยพอเป็นพิธี หอมุกแขวะกลับสร้อยคำยิ้มจิกกัดตอบ
ยอดหล้างดงามสดใสคอยดูแลรินเหล้าให้หลวงเทพแต่ตนเองไม่กิน หลวงเทพยิ้มซ่อนความอึดอัดร้อนรนใจไว้ ดารารายยิ้มแย้มดูการละเล่น ไม่แยแส ดื่มเหล้า
ขุนกล้า นางทิพย์ นางทิมรู้ความนัย คอยลอบสังเกต นางผัน นางเผื่อนดูขุนกล้าตาเป็นมัน ยอดหล้าเติมเหล้าให้หลวงเทพ แล้วหันไปดูดาราราย
“เหล้าเจ้าหมดหรือยัง ดาราราย”
ดารารายยังไม่ทันตอบ หลวงเทพก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เจ้านางน้อยดื่มไม่หยุดขนาดนี้ น่าจะหมดแล้ว”
ดารารายเม้มปาก มองหลวงเทพอย่างไม่พอใจ ยอดหล้าขยับรินเหล้าแล้วไม่ถึง
“เจ้าไยนั่งห่างไกลถึงเพียงนั้น กระเถิบมานิดซี”
“ใช่ ตัวข้าไม่เหม็นสาบหรอก”
ดารารายตาวาวขยับมาใกล้อีกนิด เลื่อนจอกเหล้าให้ ยอดหล้าเติมให้
การฟ้อนจบลงบรรดานางช่างฟ้อนแยกเป็น 2 แถวกรายตัวไป เจ้าหลวงแสงอินทรมองยอดหล้า
“ยอดหล้า”
“เจ้า”
“เห็นว่าเจ้าแต่งเพลงใหม่หรือ”
“เจ้า...แต่ข้าบาทแต่งเพียงทำนอง เนื้อเพลงนั้นหลวงเทพเป็นคนแต่งเจ้า”
ดารารายเหลือบมองหลวงเทพ มีอาการขมขื่น หลวงเทพยิ้มนิดๆ หอมุกตาโต