บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 15 หน้า 4
16 กุมภาพันธ์ 2557 ( 13:34 )
1.2M
มีเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังขึ้น มีร่างคนราว 10 คนกรูออกมาจากหลังพุ่มไม้ หลวงเทพและดารารายมองผ่านตาข่ายลงมา เห็นชาวป่าผมรุงรัง นุ่งผ้าเตี่ยวจากเปลือกไม้ผืนเดียว สวมสร้อยลูกปัดเขี้ยวสัตว์ เขียนหน้าและแขนขาด้วยสีสันลวดลาย มีหน้าไม้และแหลนเป็นอาวุธ ส่งเสียงพูดกันจ๊อกแจ๊ก
”พวกคนป่า”
“ปล่อยเราลงนะ!” ดารารายสั่ง
ขาดคำตาข่ายก็ลอยหวือตกลงอย่างเร็ว ในตาข่าย หลวงเทพและดารารายตาเหลือก รู้ว่าจะต้องตกกระแทกพื้น
”เฮ้ย ยอ หยุดก่อน”
ทั้งสองหลับตาปี๋ ร่างตกวูบใกล้ถึงพื้น ฉันพลันตาข่ายก็หยุดเหนือพื้นเพียง 1 คืบ ร่างชาวป่ารุมล้อมเข้ามา ชูแหลนยื่น ทำท่าจะทิ่มแทงยืดหดข่มขู่ หน้าตาถมึงทึงเหี้ยมโหด หลวงเทพ ดารารายตั้งสติ สังเกตดู แล้วพบว่า ชาวป่านั้นตัวสูงเท่าทั้งคู่ที่นั่งขดอยู่ ที่แท้ชาวป่านั้นตัวเล็ก สูงเท่าเด็ก 10 ขวบ หลวงเทพหายกลัวไปครึ่งหนึ่ง
“หือม์ คนแคระ”
บรรดาชาวป่าร้องฮือเหมือนไม่พอใจ
ส่างจ้อยชาวป่าผู้มีหนวดเครารุงรังตวาด “มิใช่”
“พวกนี้คือพวกข่าระแด” ดารารายบอก
ส่างจ้อยพยักเพยิดกับพรรคพวกด้วยความพอใจ
“ใช่ ใช่ เจ้าเด็กน้อย”
หลวงเทพทำตาปริบๆ “พวกเจ้าต่างหากตัวเท่าเด็กน้อย”
บรรดาชาวป่าร้องฮืออีก ดารารายเอาศอกกระทุ้งหลวงเทพให้เงียบเสียง
“เจ้าหุบปาก ท่านลุง เราเป็นแค่คนเดินทาง ปล่อยพวกเราเถิด ท่านนักรบใจหาญ”
ส่างจ้อยท่าทางบ้ายอ ยิ้มออกมา “พูดดี พูดดี”
ชาวป่าหันมาพยักหน้า ตาข่ายถูกปลดออก หลวงเทพ ดารารายหลุดมาคุกเข่า ชาวป่าเอาแหลนจ้องอยู่ห่างๆ
“ท่านทั้งใจหาญ ทั้งใจดี” ดารารายยกยอ
“ใช่ ใช่”
หลวงเทพเซ็ง “เวรกรรม”
ชาวป่าพิศดูหลวงเทพแล้วขมวดคิ้ว ร้องอุทาน ชาวป่าอื่นๆก็ร้องอื้ออึง แล้วจ่อแหลนพรึบเข้าติดตัวหลวงเทพ ดาราราย
“เฮ้ย อะไรอีก”
“เลือดสีเขียว เลือดสีเขียว เจ้า.. พวกผีขาเดียว” ส่างจ้อยว่า
หลวงเทพและดารารายอ้าปากค้าง