บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 24 หน้า 2
27 กุมภาพันธ์ 2557 ( 13:52 )
1.2M
“พี่พิมพ์!”
พิมพ์ดาวกุมคอ พยักหน้าว่าไม่เป็นอะไรแล้ว พิมพ์เดือนหันมาดูยอดหน้า พิมพ์ดาวมองตามที่กลางห้อง บัดนี้ว่างเปล่าปราศจากแม้เงาของยอดหล้า
“พี่พิมพ์ เจ้าแสงหล้าคือเจ้ายอดหล้าจริงๆ ใช่ไหมคะ”
พิมพ์ดาวพยักหน้า
“แต่...แต่ ทำไมเธอปรากฏตัว มีเลือดเนื้อเหมือนคนเรา”
“ไสยศาสตร์มีจริงน่ะซียายเดือน”
“หนูออกไปแป๊บเดียว ยายผีนี่ก็มาทำร้ายพี่พิมพ์แล้ว”
พิมพ์ดาวอึ้ง “แป๊บเดียวเหรอ พี่คิดว่า 3 ปี”
“ค่ะ พอยายเจ้านี่เข้ามาหาพี่ซักไม่ถึง 3 นาที หนูก็ตามเข้ามา”
พิมพ์ดาวพยักหน้าอีกอย่างเหนื่อยใจ
“พี่พิมพ์...แล้วทำไมเขี้ยวเสือไฟของพี่ถึงป้องกันอะไรไม่ได้ละคะ”
ยอดหล้ายืนอยู่กลางห้องมีท่าทางขัดเคืองใจ แก้วยืนมองอย่างห่วงใย
“ดารารายชั่วช้ากว่าที่ข้าคิด ข้าให้โอกาสมันสำนึกผิด แต่มันกลับยืนกรานว่ามันบริสุทธิ์ ทั้งยังป้ายความผิดใส่ท่านอาจารย์”
แก้วขมวดคิ้วครุ่นคิด “แต่ถ้าที่...คุณพิมพ์...เจ้าดารารายพูดเป็นความจริงละครับ”
ยอดหล้าหันขวับมามองหน้าแก้ว “บังอาจนัก แม้แต่เจ้าก็กล้าลบหลู่ท่านอาจารย์”
แก้วหายใจไม่ออก ยกมือกุมคอ “เจ้า...เจ้า...นาง”
ยอดหล้าไม่หายโกรธยังคงแผ่พลังใส่แก้ว แก้วดิ้นรน ทันใดร่างเลือนของผัน เผื่อนก็วูบมาคุกเข่า แล้วชัดขึ้น
“เจ้านางเจ้า เว้น นายแก้วเถิดเจ้า”
ยอดหล้าสะบัดหน้าไปทางอื่น แก้วทรุดลง นางผัน นางเผื่อน มีแววสงสารแต่แล้วก็ยิ้มเย้ยค้อนควักตามวิสัยผีร่าน ที่กระจกเงาบานสูง สั่นไหว ยอดหล้าก้าวไป ภาพสะท้อนอันงดงาม มีจุดแสงซ้อนแล้วก็ปรากฏร่างเถรกระอำ พัสตราขาวระยิบระยับ ใบหน้ายิ้มละไม
“ท่านอาจารย์”
“เจ้านางน้อย เจ้ามีเรื่องขัดใจอันใดอีก”
“เมื่อครู่ คุณเพ็งใช้คดพญานกกับข้า แม้นอานุภาพไม่เท่าเขี้ยวเสือไฟ แต่ก็..รบกวนสมาธิข้าได้”
เถรกระอำยิ้มอย่างเข้าใจ ”ข้าเตือนเจ้าแล้ว ไม่ว่าเช่นใด เจ้าก็ยังไม่ใช่มนุษย์”
“แล้วทำเช่นใดข้าจะเป็นมนุษย์ยิ่งกว่านี้ เมื่อใดข้าจึงทนทานต่อแสงอาทิตย์ เมื่อใดที่ของขลังจะทำร้ายข้าไม่ได้”