บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 24 หน้า 3
27 กุมภาพันธ์ 2557 ( 13:52 )
1.2M
“เมื่อใดเจ้าจึงจะสมมาตรปรารถนากับหลวงเทพของเจ้า”
เถรกระอำต่อความ ยอดหล้ายิ้มมีแววเอียงอายของสาวน้อยดรุณีปรากฎ
“ท่านอาจารย์ราวนั่งอยู่กลางใจข้า”
“สิ่งที่เจ้าปรารถนานั้นเจ้าก็น่าจะรู้วิธีอยู่แล้ว”
ยอดหล้าเดาได้ “หัวใจของชายเบญจเพส หรือเจ้า”
แก้วมองอย่างเจ็บปวด
“เพียงหัวใจของชายเบญจเพสเก้าคน อีก 2 คราเท่านั้น”
นางผัน นางเผื่อน ซุบซิบ พยักเพยิดสนับสนุน ยอดหล้ายิ้ม เถรกระอำพยักหน้า
แก้วนิ่งอั้น
สวนของโรงพยาบาลในยามเช้า บรรยากาศงดงามมีนกร้องจุ๊บจิ๊บ พิมพ์เดือนเข็นรถวีลแชร์ให้พิมพ์ดาวนั่ง พิมพ์ดาวหน้าตาสดใสขึ้น
“เมื่อกี้ยายมาดามมาแว๊ดๆ กับหมอว่าให้ปล่อยตัวพี่พิมพ์ไปทำงานได้แล้วค่ะ แต่หมอขอเป็นพรุ่งนี้”
“แต่พี่เองก็อยากไปถ่ายต่อให้จบๆ ไปเสียที”
“ต่อให้ถ่ายจบ เรื่องร้ายๆ ก็ไม่จบหรอกค่ะ”
“พี่รู้ เจ้าพี่ เจ้ายอดหล้า...ไม่ปล่อยพี่ไปแน่”
พิมพ์เดือนก็เป็นทุกข์เป็นร้อนอยู่เดี๋ยวเดียวก็ระรื่น
“แล้วหนูคือคุณเพ็ง แล้วแม่คือคุณหญิงอำภาจริงๆ หรือคะ”
“พี่เห็นอย่างนั้น”
“ประหลาดจัง เออ...แล้วคุณเพ็งนี่มีคู่ไหมคะ”
“ฉันจะไปรู้เหรอ ฉันยังระลึกชาติไปไม่ถึงนี่”
พิมพ์เดือนหัวเราะคิกคักมองไปทางหนึ่งเห็นตรีภพเดินมา ทำหน้ารู้สึกผิด ตรีภพก้าวมา พิมพ์เดือนบุ้ยใบ้แล้วถอยไป ตรีภพจับรถเข็น พิมพ์ดาวพูดโดยไม่ได้หันมา
“ไปทางสระบัวโน่นเถอะ ยายเดือน”
ตรีภพไม่ปริปากเข็นรถเข็นไป ที่ริมบัวสระบัวหลากสีกำลังแย้มบานรับแสงอาทิตย์ มีหมู่แมลงบินตอม พิมพ์ดาวจิตใจปลอดโปร่งขึ้น สูดลมหายใจเข้าปอด
“เจ็บตัว แล้วได้พักแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”
“ไม่ดีหรอกครับ”
พิมพ์ดาวตาโต ดีใจ แล้วก็นึกออกว่าที่มาอยู่โรงพยาบาลเพราะน้ำมือตรีภพก็หุบยิ้ม ทำเย็นชา ตรีภพเดินมาข้างหน้ามองดู พิมพ์ดาวเมิน โหนกแก้มยังมีรอยช้ำ ตรีภพใจวูบ
“คุณพิมพ์ ผมขอโทษ”