บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 7
3 กุมภาพันธ์ 2557 ( 17:43 )
1.2M
คุ้มนางครวญ ตอนที่ 7
บทประพันธ์ดัดแปลงจากบทประพันธ์ เรื่อง คุ้มนางครวญ ของ สรรัตน์ จิรบวรสุทธิ์
บทโทรทัศน์วิสุทธิชัย บุณยะกาญจน
การซ้อมบทช่วงสองใกล้จบสิ้นถึงฉากความตายของยอดหล้า มาลารินมองตรีภพ ยื่นมือลูบไล้หน้า เลิกก้มลงอ่านบท แสดงว่า
เตรียมตัวมาอย่างดี
“ข้ามีบุญนัก ที่ได้เห็นหน้าพี่ ก่อนที่ความตายจะปิดดวงตาที่เหลือของข้า”
“เจ้านาง พี่ทำผิดต่อท่าน”
“คนผิดมิใช่พี่ แต่คือ.. ดาราราย”
“ไม่ใช่ แต่คือพี่ พี่ผิดเหลือเกิน เจ้านางให้พี่ทุกสิ่ง แต่พี่ไม่ได้ให้อะไรตอบแทนเลย”
“ไม่จริงหรอก เพลงนี้ไงเจ้า พี่แต่งให้ข้า ข้าจะเล่นให้พี่ฟัง ฟังเพลงของเรา”
“ใช่ เพลงของเรา”
มาลารินลดมือลง ทำท่าดีดซึง ตรีภพมองน้ำตาคลอ มาลารินมองตรีภพ
“พี่คือดวงตะวัน ข้าคือจันทรา”
มาลารินคลายมือ เอียงซบ แน่นิ่งไป ตรีภพผวาเยือก “เจ้านาง”
ทุกคนปรบมือให้กับการแสดงของมาลาริน พิมพ์ดาวก็ปรบมือด้วย แต่ยังรู้สึกตะหงิดๆ ในใจ
“ดี” ฐาปกรณ์เอ่ยชมยังไม่ทันจบ บีบีก็พูดแทรกขึ้นมา
“ดีมากค่ะ ลูกขา น้องตรีด้วย อินเนอร์ดี การออกเสียงก็ดี อารมณ์ได้ แต่ว่าท่วงท่ามันยังน้อยไป”
ฐาปกรณ์ขยับปากจะด่าบีบี มาดามสุจิกแขนผัวไว้ทัน หันมาฉีกยิ้มกับบีบี
“วุ้ย คุณบี นี่แค่นั่งอ่านบท ยังไม่ต้องเว่อร์มหากาพย์หรอกค่ะ”
มาลารินลืมตาขึ้น แต่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด มาลารินโผเข้ากอดซบอกตรีภพสะอื้น ตรีภพยืนอึ้ง พิมพ์ดาวตอนแรกตกใจ แล้วขำ
พูดเบาๆ
“พี่เทพ ปลอบเจ้าพี่หน่อยสิเจ้า”
ตรีภพมองพิมพ์ดาวค้อนๆ แล้วลูบผมมาลาริน มาลารินร้องอีกโฮ
“ลินซี่ ลินซี่ ใจดีๆไว้ครับ”
บีบีน้ำตาซึม ควักผ้าเช็ดหน้ามาซับหัวตาตัวเอง แล้วเข้ากอดทับมาลารินและตรีภพ
“โถ ลูกขา ยังอินอยู่”
ฐาปกรณ์มองหน้าสุชาดา “เออดี กองละครกู มีแต่ศิลปินห้าร้อยจำพวก”
กลุ่มมีมี่ ลูกกบ เปรย “สนุกแน่แก กองนี้ บ้าตั้งแต่นางเอกกะผู้จัดการลงมาเลย”
มาลารินร้องให้โฮใหญ่
หลังจบการซ้อม มาลารินนั่งระทดระทวยดมยาดม ฐาปกรณ์เป็นห่วง
“เป็นยังไงบ้างหนู”
“ยังเจ็บแปลบๆอยู่ข้างในอกอยู่เลยค่ะ”
มาลารินแอ่นอก เอามือลูบประกอบคำพูด รักกำลังเสิร์ฟขนมชะงักกึกมองดู ฐาปกรณ์ถลึงตา รักยิ้มแห้งๆออกไป ตรีภพเห็นพิมพ์ดาว
จิบกาแฟด้วยสีหน้าครุ่นคิด จึงถามขึ้น
“มีอะไรหรือคุณ”
“คะ?”
“ผมรู้สึกเหมือนคุณมีอะไรอยู่ในใจ”
พิมพ์ดาวนิ่ง ฐาปกรณ์ชักอยากรู้ “พูดมาเถอะหนูพิมพ์”
“พิมพ์ไม่ได้เรื่องมากหรอกนะคะ แต่พิมพ์ว่าบทดารารายดูแปลกๆ”
บีบีพูดลอยลมมา “อย่างนี้แหละเขาเรียกเรื่องมาก สตอรี่เยอะ”
“ยังไงล่ะหนู” ฐาปกรณ์ไม่สนใจบีบี
“พิมพ์ว่าบทดารารายน่าจะมีอะไรมากกว่านี้ค่ะ เช่น ความสัมพันธ์กับพี่สาว หรือกับตัวหลวงเทพ”
มาดามสุพยักหน้า “อ๋อ กลัวบทจะน้อย”
“ไม่ใช่นะคะ หนูแค่กำลังงงๆ ว่าจะเล่นยังไง เป็นนางร้ายแบนๆที่อิจฉาพี่สาวมาตลอด แล้วลุกมาแย่งผู้ชายกัน ทุกอย่างเป็นการเสแสร้ง
หรือว่าเป็นคนธรรมดาที่มีคอนฟลิก แล้วก็มีกิลท์กับพี่สาวด้วย ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าในบางฉาก บางไดอะล็อค ต้องมีอินเนอร์แบบอื่น”
“ต๊าย ไซโคอนาไลซิส นี่ ละครเรื่องนี้ช่องให้ปั้นนางเอกนะคะ ไม่ใช่ส่งเสริมการขายให้นางร้าย” บีบีหมั่นไส้
“แต่ถ้านางร้ายมีสีสัน นางเอกก็ยิ่งเด่นนะคะ”
“แต่ที่คุณพิมพ์พูดมาก็น่าสนใจนะครับ” ตรีภพเห็นด้วย
พิมพ์ดาวมองตรีภพแบบ ไม่ต้องมาช่วยฉัน
“อือม์ พี่ก็ว่าอย่างนั้น เอาอย่างนี้หนู ไว้พี่จะคุยกับคนเขียนบทอีกทีนึง” ฐาปกรณ์รับปาก
ตรีภพเดินตามพิมพ์ดาวมาที่ลานจอดรถ “นี่คุณ พรุ่งนี้ว่ายังไง”
พิมพ์ดาวหันไปมองอย่างรำคาญ “พรุ่งนี้อะไร ไปวัดน่ะหรือ วันนี้เหนื่อยจะตาย ฉันไม่ไปหรอก”
“ทำบุญทำทานก่อนเริ่มงานน่ะ งานจะได้ออกมาราบรื่นนะ”
พิมพ์ดาวมองตรีภพ แล้วเชิดหน้าพูด “ไม่เห็นเป็นไรเลย พอวันบวงสรวง ฉันก็ไปแย่งไข่ต้มยอดบายศรีมากิน อ้อ แล้วก็กินกล้วยด้วย”
ตรีภพหัวเราะเบาๆ “คุณนี่”
ทั้งคู่เดินต่อไปถึงรถตรีภพ ซึ่งจอดอยู่ใกล้กับรถของบีบี
มาลารินแกล้งทำเป็นเซเกาะรถ
“ลูกขา แต่ยังไงคุณพี่ก็ต้องไปลูก”
“แต่ลินซี่ปวดศีรษะนี่คะ ไปส่งลินซี่ก่อนเถอะค่ะ”
บีบีดูนาฬิกา “ไม่ได้ค่ะ ลูกขา งานจ่อปลายลำไส้ใหญ่ขนาดนี้ หนูกลับแท็กซี่ก็แล้วกัน”
“ก็ได้ค่ะ”
“แล้วก็อย่าไปหลับในแท็กซี่นะคะ เดี๋ยวมันพาหนูไปไหนต่อไหน”
มาลารินทำเป็นไม่เข้าใจ “ไปไหนต่อไหน คืออะไรคะ ลินซี่ไม่เข้าใจ”
“อุ๊ย คุณลินซี่ต้องเรียกแท็กซี่ทำไมคะ คุณตรีไปส่งลินซี่หน่อยซีคะ” พิมพ์ดาวแกล้งว่า
“แหม จะดีหรือคะ รบกวนคุณตรี” มาลารินอิดออด
“ดีซีคะ ลูกขา คุณตรีอุตส่าห์มีน้ำใจ ฝากด้วยนะคะ ช่วงนี้ลินซี่กำลังป่วยด้วย”
“ครับ.. ได้เลยครับ”
“หมดเรื่องหมดราวแล้วนะคะ พิมพ์ไปล่ะ” พิมพ์ดาวมองหน้าตรีภพ แล้วเดินไปยังรถที่จอดอยู่ไกลลิบเหมือนเดิม ตรีภพยิ้มกับมาลาริน
“เชิญครับ”
ตรีภพพามาลารินที่เดินเซอ่อนแรงไปขึ้นรถ บีบีรีบขึ้นรถ คว้ามือถือมาถ่ายภาพทั้งคู่
“จะเสร็จมันไหมหนอ เสียดายคุณตรี”
พิมพ์ดาวอยู่ในรถ เห็นรถตรีภพแล่นผ่านไป มาลารินซบพนัก คอพับคออ่อน ตรีภพชี้หน้า พิมพ์ดาวสะใจ
รถบีบีแล่นตามรถตรีภพไป พิมพ์ดาวไม่ทันคิดอะไร
รถตรีภพแล่นมาถึงคอนโดของมาลาริน ตอนจอดรถ เกือบมีเรื่องกับราเชนทร์ ดาราที่รับบทผู้ร้ายอยู่บ่อยๆ
“อ้าว นึกว่าใคร คุณพระเอกนี่เอง”
“ทีหลังอย่าเปิดประตูโครมออกมาอย่างนี้ซีคุณ ดีนะที่ไม่โดน”
“นั่นดิ แล้วจะยังไง”
ราเชนทร์เห็นมาลารินลงรถตรีภพมา ราเชนทร์เปลี่ยนท่าที
“โอเค มีแบด ผมผิดเอง”
“ไม่เป็นไร ผมเองก็ผิดเหมือนกันที่ไม่ได้ดูให้ดี”
“ฮะ คุณน่าจะดูให้ดีกว่านี้ โอเค”
ราเชนทร์เฉียดผ่านมาลาริน มองดูมีแววเจ้าชู้ มาลารินตัวลีบ ขยับมาแอบหลังตรีภพ
“ใครน่ะคะ ดูเป็นบูลลี่จัง”
“คนในวงการนี่แหละครับ เด็กนอกไฮโซ ชอบรับบทผู้ร้ายแบดบอยอยู่บ่อยๆ คุณลินซี่ไม่รู้จักหรือครับ”
“ลินซี่เพิ่งมาเมืองไทย ไม่รู้จักหรอกค่ะ”
“สงสัยอยู่คอนโดนี้เหมือนกัน เชิญครับ”
“ส่งลินซี่ แค่นี้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ว้าย” มาลารินเซเข่าอ่อน ไปเกาะแขนตรีภพ
“โธ่ คุณยังอาการไม่ดีเลย ผมไปส่งคุณให้ถึงที่ดีกว่า”
“ค่ะ ถึงที่”
ตรีภพพามาลารินเดินตรงไปยังคอนโด บีบีจอดรถซุ่มในเงามืด ใช้มือถือถ่ายรูปรัว “ส่งไปเจ้าไหนดีล่ะ”
ตรีภพกับมาลารินอยู่ในลิฟต์เพียงสองคน มาลารินทำตาแป๋ว
“เอ้อ คุณตรีมาส่งลินซี่แบบนี้ คุณพิมพ์ไม่ว่าจริงๆนะคะ”
ตรีภพสวมบทว่ายังคบหากับพิมพ์ดาวอยู่
“จะว่าได้ยังไงล่ะครับ เขาเป็นคนบอกให้ผมมาส่งเอง”
“แล้วไม่ใช่ไปโกรธกันทีหลังนะคะ”
“ไม่หรอกครับ พิมพ์เขาไม่งี่เง่า”
มาลารินยิ่งรู้สึกท้าทาย “ดีจัง”
มาลารินเดินนำเข้ามาในห้องโถงคอนโดหรู ตกแต่งสวยหวานโรแมนติก ตรีภพเดินตามเข้ามา
“เชิญซีคะ”
“ห้องคุณลินซี่สวยมาก”
มาลารินผายมือไปที่โซฟา “เชิญนั่งก่อนซีคะ ดื่มอะไรซักหน่อยก่อน”
“ดีเหมือนกันครับ วันนี้เหนื่อยจริงๆนะครับ”
ตรีภพนั่งลงที่โซฟา มองดูรอบๆ มาลารินถือขวดเบียร์มาส่งให้
“ตามสบายนะคะ” มาลารินเปิดทีวีจอกว้าง ส่งรีโมทให้ตรีภพ “ขอตัวลินซี่เดี๋ยวนะคะ”
“เชิญครับ”
ตรีภพจิบเบียร์ เปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ