บทละครโทรทัศน์ มงกุฎริษยา ตอนที่ 3 หน้า 3
คนจรจัดพอได้ยินคำว่าตำรวจก็ของขึ้น โกรธ หยิบไม้แถวนั้น เงื้อจะตีดาว “ย๊ากกกก...!!!!”
ดาวกรี๊ด ดาว ฟ้ารุ่งพากันหนี
ชมพูนุชเข็นรถเข็น มีแช่มนอนอยู่เข้ามาหน้าบ้าน มีถุงยาผูกมากับที่จับรถเข็น
สร้อยเอามือปิดมุมปากเข้ามาอย่างอารมณ์เสีย ขอบตาคล้ำ “นังพู่ ไปหาข้าวมาให้ชั้นกินซิ หิวจะตายอยู่แล้ว”
“เช้านี้หนูไม่ได้ทำกับข้าว แม่ไปหากินเอาเองล่ะกัน”
“แล้วทำไมไม่หาไว้! นี่กูเสียไพ่มาทั้งคืนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ”
“หนูพาพ่อไปหาหมอมา หมอบอกว่าอาการพ่อกำเริบเพราะไม่ได้กินยา ...นี่แม่ไม่ได้ซื้อยาให้พ่อใช่มั้ย”
“...ไม่รู้ กูจำไม่ได้”
“แล้วแม่เอาเงินไปไหนหมด”
“นี่มึงไม่ต้องมาหาเรื่องกูเลยนะ กูก็เอาไปต่อทุนสิวะ”
“เล่นไพ่มันไม่ได้เรียกว่าต่อทุนนะแม่ มันมีแต่เสียกับเสีย แล้วยังโดนพวกที่บ่อนมันซ้อมมาอีก กี่ทีแล้วแม่”
“อีนี่มึงไม่ต้องมาสั่งสอนกู ไปหาข้าวมา กูหิวแล้ว” สร้อยขึ้นบ้านไป
ชมพูนุชเหนื่อยหน่ายใจพอดีกับที่เอบีเข้ามา “อีสร้อย อีสร้อยอยู่มั้ย”
“ใครเรียกอีกวะ!” สร้อยออกมาเจอเอบี
“อ้อ ยังไม่ตายเหรอ ไม่เห็นไปร้านหลายวันแล้ว”
“ปากบวมอย่างนี้จะให้ทำงานยังไง”
“ก็ไม่รู้จักรักษาเนื้อรักษาตัวเลยเนอะ แล้วนี่จะให้ชั้นทำยังไง ที่ร้านเหลือเด็กกันอยู่ไม่กี่คน”
“เจ๊ก็รับแขกเองเลยสิ”
“โอ้ย ถ้าชั้นมีอวัยวะเหมือนที่หล่อนมีชั้นก็รับไปแล้ว ไม่ต้องมาตามง้อหล่อนถึงบ้านหรอกย่ะ”
“นี่ไง นังพู่ แกอยากได้เงินอยู่ไม่ใช่เหรอ ไปกับเจ๊เค้าสิ”
“.ไปทำอะไร”
เอบีมองชมพูนุช พิจารณาแล้วก็มีแววขายได้ “ไม่ต้องทำอะไรเลยจ้ะ... แค่ไปนั่งกินเหล้ากับแขกพูดคุยนิดๆ หน่อยๆ คืนนึงได้เยอะนะ เผลอๆ ได้เป็นพันเลยล่ะ”
ชมพูนุชเงียบ... คิด
“อย่าดัดจริตไปเลยนังพู่ ดีกว่าปาดตาลตั้งเยอะ กว่าจะได้แต่ละสิบแต่ละร้อย ...นี่แค่ไปนั่งๆ นอนๆ”
“ไม่ต้องนอนก็ได้ เด็กๆ อย่างนี้แค่นั่งๆ พอ ...ไปนะจ๊ะ เดี๋ยวเจ๊ดูแลไม่ให้แขกมันล่วงเกินหนูเอง ...ไปนะ”
“อ้าว มัวคิดอยู่นั่นแหละ กว่าจะคิดออกพ่อแกคงตายก่อนพอดี” สร้อยเดินเข้าบ้านไป
ชมพูนุชหันมองแช่มในรถเข็น แช่มมองตอบ ได้แต่ร้อง อื้อๆ ไม่อยากให้ชมพูนุชไปทำ