บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 13 หน้า 2

ไคโรนิ่ง

“เวลาอันน้อยนิดจากนี้ เราจะมีชีวิต… ที่ปกติสุขบ้างได้มั้ย?”

ไคโรมองหน้าลูน่า รู้สึกบาดลึกในใจ ทั้งสองต่างมองกันด้วยความสับสน ไคโรค่อยๆปล่อยมือจากลูน่า

ลูน่าทรุดลงกับพื้น เพราะความเจ็บที่ถูกทารุณ

“ฉันจะไม่ตายอย่างนั้น! ไม่มีวัน!!”

ทั้งสองมองกันนิ่งๆ  บรรยากาศรอบข้างเงียบเชียบ ราวกับมีมวลประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้อบอวลอยู่รายรอบทั้งสองคน

กลางคืน บนถนน ไคโรเดินออกมาตามทางกับลูน่า ไคโรท่าทางกระฟัดกระเฟียดไม่สบอารมณ์ มือข้างหนึ่งถือทวนมืออีกข้างหนึ่งลากลูน่ามาด้วย ลูน่าถูกฉุดกระชากลากถูมาตามทาง เจ็บปวดตามตัว ไคโรมองไปตามข้างทาง ไม่รู้ว่าควรจะไปเริ่มต้นที่ไหน ทันใดนั้น เห็นรถตุ๊กๆขับผ่านมา จอดเทียบทั้งสอง “ไปมั้ยพี่?”

ไคโรมองคนขับตุ๊กๆ ไม่ตอบ เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหน คนขับตุ๊กตุ๊กเห็นไม่ตอบก็คิดว่าน่าจะเป็นชาวต่างชาติ

“อ๋อ!! สงสัยต่างชาติ …แวร์ ยู โก?”

ไคโรกับลูน่ายิ่ง งง ว่าคนขับตุ๊กตุ๊กพูดภาษาอะไร “ขึ้นมา ขึ้นมา …เดี๋ยวผมพาไปส่ง”

ไคโร ลูน่าขึ้นไปนั่งบนรถ

“แหม! แต่งตงแต่งตัว ไปปาร์ตี้แน่ๆ” คนขับตุ๊กตุ๊กออกรถทันที

ไคโรกับลูน่าท่าทางตื่นเต้น เพราะไม่รู้ว่ากำลังจะไปที่ไหน

ถนนข้าวสาร คนขับตุ๊กตุ๊กขับรถเข้ามาจอด ไคโรกับลูน่าลงจากรถ จะเดินไป

“เดี๋ยว! จ่ายเงินก่อน …ทู ฮันเดรด บาท!!”

ไคโรมองคนขับตุ๊กตุ๊ก คนขับแบมือ ไคโรรู้ทันที จึงส่งอำนาจสะกดจิตใส่ดวงตาของคนขับรถ คนขับรถตกอยู่ในภวังค์สะกดจิต พูดออกมาลอยๆ “นั่งฟรีไปเลยครับ” คนขับนั่งนิ่งไปทันที

ไคโรเดินนำลูน่าออกมาจากตรงนั้น

ถนนข้าวสาร ไคโรเดินมากับลูน่าถึงบริเวณลานโล่ง ที่มีแสงสว่างจ้า เห็นร้านเคบับ ไคโรรีบเดินเข้าไปมองทันที

ลูน่ามองซ้ายมองขวา ไม่เห็นไคโรก็คิดว่าหลงทาง จะเรียกชื่อก็ไม่กล้าเรียก ลูน่าเริ่มกลัวๆกับสายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมองการแต่งตัว มือไคโรยื่นมาพร้อมกับเคบับ ลูน่ามองมือไคโร เห็นว่าไคโรถือเคบับมาสอง