บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 19 หน้า 2

ริกินิ่งเงียบ ไม่ออกความเห็น จนซาโตชิรู้สึกขัดใจ “พ่อไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไง”

“คิดจะเป็นใหญ่ ต้องใช้สมอง ไม่ใช่อารมณ์” ริกิหันมามองซาโตชิด้วยความเอือมระอา

“แต่เราเปลี่ยนแผน..จะจัดการเก็บไอ้ทาเคชิแล้ว”  

“คิดแต่เรื่องทำร้ายทาเคชิ จนมองไม่เห็นความสุขของไอโกะเลยรึ”

ซาโตชิชักสีหน้าสงสัย ไม่เข้าใจ

“ไอโกะเริ่มดีขึ้นเวลาอยู่กับทาเคชิ รอให้ร่างกายและจิตใจของไอโกะแข็งแรงมากกว่านี้ เราค่อยลงมือเก็บทาเคชิทีหลังก็ได้”  

ซาโตชิครุ่นคิดตามริกิ ก่อนยิ้มพราย เห็นด้วยในแผนการของผู้เป็นพ่อ 

ระเบียงริมสวนบ้านโอะนิซึกะ ริวนั่งนิ่งมองโคโตะพิณญี่ปุ่น ตรงหน้า ราวกับกำลังทำสมาธิ ท่าทางมืออาชีพมาก คัตสึกับเซกิ นั่งอยู่ใกล้ๆ รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ ไม่กล้าส่งเสียงรบกวนสมาธิ  ริวยื่นมือทั้งสองไปที่โคโตะ เตรียมลงมือบรรเลง คัตสึกับเซกิ ลุ้น ๆ ตื่นเต้นที่จะได้ฟัง

ริวนึกถึงที่มายูมิดีดโคโตะ เป็นจังหวะดนตรีญี่ปุ่นที่นุ่มนวล

ริวดีดโคโตะแป่ว... และรัวแป่วๆๆ มั่วไม่เป็นจังหวะ 

ริวนึกถึงที่มายูมิบรรเลงโคโตะด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มีความสุขมาก 

ริวหลับตาพริ้ม ตะบี้ตะบันดีดโคโตะรัวเร็ว ๆ อย่างใส่อารมณ์เต็มที่ ยิ่งมั่ว และไม่เป็นเพลง คัตสึและเซกิ แทบหงายท้อง...ด้วยความอึ้ง ก่อนหัวเราะขำแข่งกับเสียงดีดโคโตะของริวอย่างสนุกสนาน จนริวต้องหยุดเล่นโคโตะ 

ริวโมโหม “เล่นดนตรี ไม่ได้เล่นตลก”

คัตสึหัวเราะขำ “เล่นไม่เป็นเพลง ใครฟังก็ขำ ฮ่า ๆ ๆ” 

เซกิซ้ำเติม “ฮ่าๆ อ่อนซ้อม... ไอ้เราก็นึกว่าเซียน” 

“มือใหม่หัดเล่น ได้แค่นี้ก็บุญแล้ว”

คัตสึกับเซกิ ยกมือไหว้ และพูดพร้อมกัน “สา....ธุ”

“ทำบ้าอะไร”

“อ้าว ท่านริวบอกได้แค่นี้ก็บุญแล้ว  พวกเราก็อยากได้บุญบ้าง”

เซกิกับคัตสึยังคงหัวเราะคิกคักสนุกสนาน 

ริวชักยัวะ “เอาบุญใหญ่เลยแล้วกัน เดี๋ยวจัดหนักให้” ริวเงื้อหมัด ลุกเข้าหาคัตสึ เซกิ  ทั้งสองตกใจ รีบลุกเผ่นแนบไปอย่างรวดเร็ว

“เหวอ.... อยู่ไม่ได้แล้ว” 

แพรวดาวเข้ามาพอดี เห็นคัตสึกับเซกิ วิ่งหนีไปคนละทาง อดขำทั้งสามไม่ได้  ริวหันมาเจอแพรวดาว ชะงักเล็กน้อย ทำตัวไม่ถูกเมื่อแพรวดาวมองโคโตะอย่างพิจารณา