ห้องรับแขกบ้านโอะนิซึกะ ทาเคชิ ริวและโคจินั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน มองหน้าริกิอย่างแปลกใจที่จู่ๆ เรียกคุยด่วนในงานศพ ริกิ ซาโตชิ และไอโกะนั่งอยู่อีกฝั่ง ทั้งหมดมองหน้ากันนิ่งๆแต่ยังไม่ยอมพูดอะไร อายะโกะและฟูมิโกะเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับทุกคนแล้วคำนับขอตัวออกจากห้องไป

“มีเรื่องอะไรครับ.. ทำไมถึงเรียกพวกเรามาคุยด่วนแบบนี้” ทาเคชิถาม

“เป็นเรื่องเร่งด่วนของโอะนิซึกะ รอไม่ได้... โอะนิซึกะต้องมีการจัดระเบียบการทำงานหลังโซเรียวตาย”

ทาเคชิกับริวหันมามองหน้ากัน แล้วหันไปมองริกิ

“เราสองคนกลับไปเรียนต่อให้จบ กิจการทุกอย่างของโอะนิซึกะ ลุงจะช่วยดูแลให้เอง” ริวตอบ

ทาเคชิและริวเหลือบมองโคจิที่นั่งนิ่งไม่แสดงอาการใดๆ ซาโตชิและไอโกะแอบยิ้มร้าย

ริกิเห็นทาเคชิยังเงียบอยู่ก็ยิ้มได้ใจ “ซาโตชิจะเข้าไปดูแลบริษัทชิปปิ้งที่ท่าเรือ ส่วนบริษัทเหมาก่อสร้างลุงจะดูแลเอง พวกงานเอกสารก็เหมือนกัน” ริกิบอกกับโคจิ “บอกมาซาโตะให้จัดการเรื่องเซ็นเอกสารด้วย ฉันจะเป็นคนเซ็นเอกสารทุกอย่างเพียงคนเดียว จะได้ไม่รบกวนเวลาเรียนของทาเคชิ”

ทาเคชิอึ้งไปกับท่าทีของริกิ ริวชักสีหน้าไม่พอใจ แต่โคจิแอบแตะแขนริวเพื่อให้ควบคุมอารมณ์

“อย่าลำบากเลยครับ โอะนิซึกะของเรายิ่งใหญ่ได้ทุกวันนี้ เพราะยืนอยู่บนขาของตัวเอง ถ้าให้คนของมิซาว่ามาดูแล.. จะเรียกโอะนิซึกะได้ยังไง” ทาเคชิปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

พวกมิซาว่าอึ้ง ซาโตชิโมโหเผลอตัวชี้หน้าทาเคชิ “แต่แกยังต้องเรียน จะทำสองอย่างพร้อมกันได้ยังไง”

ทาเคชิจ้องตาซาโตชิอย่างเด็ดเดี่ยว “ถ้าผมดูแลโอะนิซึกะไม่ได้... ก็อย่าเรียกผมว่าโซเรียว”

ริกิอึ้งนิ่งไป ซาโตชิชักสีหน้าไม่พอใจ ทาเคชิและริวจ้องหน้าริกิที่ยังมีสีหน้าไม่พอใจอยู่

ริกิสะกดอารมณ์ สีหน้านิ่งปรบมือให้ทาเคชิช้าๆ แววตาและสีหน้ายังนิ่งเรียบไม่แสดงอาการใดๆ “มันต้องให้ได้อย่างนี้สิไอ้หลานชาย”

ทาเคชิ ริวและโคจิอึ้งแล้วเหลือบมองหน้ากันอย่างแปลกใจในท่าทีของริกิ

“อิจิโร่คงตายตาหลับที่มีลูกชายใจเด็ดแบบนี้... ลุงจะเอาใจช่วยอีกแรง”

ไอโกะเห็นจังหวะก็รีบชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆริกิ “ถ้าทาเคชิจะไม่เรียนแล้ว ผ่านช่วงไว้ทุกข์เราก็แต่งงานกันได้เลยสิคะ”

“อย่าบอกนะว่าเธอจะเลิกเรียนด้วยอีกคน?” ซาโตชิไม่พอใจ

“เรื่องเรียนไม่สำคัญเท่ากับการเป็นโอะคะมิซัง ไอโกะพร้อมจะดูแลอยู่เคียงข้างทาเคชิแล้ว”

ริวมองไอโกะแล้วส่ายหน้าเอือมๆ “ไอโกะ... นายหญิงของโอะนิซึกะไม่ใช่จะเป็นกันได้ง่ายๆ ต่อให้แต่งงานไปแล้ว แต่ถ้าคุณสมบัติไม่เพียงพอ ก็ไม่มีวันได้รับตำแหน่งเป็นโอะคะมิซัง”

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” ไอโกะหันไปเอาเรื่อง ง้างมือจะลุกไปตีริว แต่ริกิรั้งตัวไว้

“ใจเย็นๆ ไอโกะ”

“แต่มันว่าหนู” ไอโกะขู่ริว “ฉันแต่งงานเมื่อไหร่ แกเจอดีแน่!”

Tags