บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 17 หน้า 3

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ฉันต้องกลับไปทำธุระให้ที่บ้าน” มายูมิตอบแพรวดาว แต่สายตาสอดส่ายมองหาใครบางคน แพรวดาวและทาเคชิยิ้ม รู้กัน    

แพรวดาวชวนคุย “เคยมีคนเล่าให้ฟังว่ามายูมิชอบเล่นกีฬาเคนโด้”

“เป็นการระบายความเครียดหลังจากเรียนได้ดีเลยค่ะ” 

“คนที่เล่าให้พี่ฟังก็พูดคล้ายมายูมิว่าเคนโด้ทำให้หายเครียด และช่วยฝึกสมาธิให้จิตตัวเอง”

สีหน้ามายูมิสงสัย 

ที่โรงซ้อมเคนโด้บ้านโอะนิซึกะ หน้าริวสงบ...นิ่ง   จ้องมองดาบไม้ในมืออย่างใช้สมาธิ ริวเริ่มฟันดาบไม้ในกระบวนท่าต่าง ๆ อย่างว่องไว ก่อนจะจบที่ท่าหนึ่งแล้วค้างไว้ ริวหายใจเหนื่อย  จู่ๆ ริวก็มีสีหน้าเอะใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคน  

ริวทำทีตวัดดาบไม้ ซ้อมเคนโด้ตามปกติ แต่แอบจับทิศทางเสียงที่ใกล้เข้ามา ริวหมุนตัวไปทางด้านหลัง เงื้อดาบไม้จะฟาด แต่แล้วก็ต้องชะงัก “มายูมิ”

มายูมิตกใจ  แต่ยังคุมสติได้ ริวดีใจ ก่อนนึกได้ รีบลดดาบไม้ลง

ในโรงซ้อมเคนโด้ ริววางดาบไม้ไว้ตรงมุมที่เก็บดาบไม้ ก่อนหันกลับมาโค้งตัวขอโทษมายูมิ “เมื่อกี้ขอโทษด้วย” 

“ฉันต่างหากที่เข้ามารบกวนสมาธิคุณ”

“เข้ามาอยู่ในใจได้ไหม  อยากให้กวนใจมากกว่า”

มายูมิทำทีเป็นค้อนริวเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน “ชอบเล่นกีฬาเคนโด้มากเหรอคะ” 

ริวนิ่งไปพักหนึ่ง แววตารำลึกถึงอดีต “มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พ่อมีเวลาอยู่กับผม...”  

“คุณพ่อคุณคงยุ่งมาก”  

“พ่อผมช่วยคุณลุงอิจิโร่ดูแลกิจการทุกอย่างของโอะนิซึกะ จนพ่อกับแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถตกเหว”

“ฉันเสียใจด้วยนะคะ” มายูมิรู้สึกเศร้าไปกับริว   

ริวยิ้มบางๆ อย่างไม่ถือสา “หลังจากพ่อผมเสีย ลุงอิจิโร่ก็เลี้ยงหลานอย่างผมเหมือนลูก”   

“คุณกับโซเรียวถึงได้รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ”  

“ต่อให้ผมกับทาเคชิมีสายเลือดเดียวกันแค่หยดเดียว เราก็จะผูกพันกันจนวันตาย”  

มายูมิลอบมองริว รู้สึกดีกับมิตรภาพที่ริวมีต่อทาเคชิ

หน้าบ้านโอะนิซึกะ ริวเดินมาส่งมายูมิ เห็นรถบ้านทากาฮาชิจอดรออยู่ โดยมีคนขับนั่งรออยู่ในรถ 

ริวรู้สึกเสียดาย อยากไปส่งมายูมิเอง  จึงทำทีชวนคุย “ได้ยินว่าคุณกำลังเตรียมตัวสอบแพทย์  และมีโอกาสสอบติดสูงมาก”