บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 17 หน้า 2
“อย่าเพิ่งตาย... ฉันมีเซอร์ไพรส์!” ริกิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เหี้ยมมาก เคนอิจิตาปรือ สะลึมสะลือใกล้หมดสติ
หลุมลึกในป่าเปลี่ยว เคนอิจิถูกผลักกลิ้งมานอนอยู่ในหลุมลึกแห่งหนึ่ง เนื้อตัวเปียกโชก สะบักสะบอม ถูกมัดมือและเท้าไว้อย่างแน่นหนา เคนอิจิเงยหน้าขึ้น หันมองรอบๆ อย่างตกใจ “นี่มัน...”
เคนอิจินอนหงายอยู่ในหลุมลึกขนาดใหญ่กว่าตัวเล็กน้อย
ริกิ ยืนอยู่บนปากหลุม มองเคนอิจิด้วยสีหน้าและแววตาเหี้ยมโหด สุดแค้น “ไม่มีใครรู้รสความเจ็บปวดเท่ากับเจอเอง”
“ปล่อยฉันออกไปนะ!”เคนอิจิพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที่พันธนาการตัวเองไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล
ริกินิ่ง แววตากร้าวเหี้ยมโหด “กลิ่นดินกลบหน้า มันหอมหวลจนแกแทบอยากขาดใจตาย”
“ปล่อยฉัน!” เคนอิจิยิ่งพยายามกระเสือกกระสนขึ้นจากหลุม ทั้งที่ถูกมัดไว้จนลุกไม่ได้ ริกิโบกมือสั่ง จูโร่กับลูกน้องใช้พลั่วตักดินกลบหลุมที่มีเคนอิจินอนดิ้นอยู่ในนั้น ดินเริ่มกลบร่างเคนอิจิมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ
เคนอิจิก็ยิ่งตื่นตระหนก กลัวตาย ลนลานหาทางรอด “คิดว่าฆ่าฉันแล้วพวกแกจะรอดเหรอ”
“ศพในหลุมมันพูดไม่ได้”
“ฉันสั่งลูกน้องไว้แล้ว... ถ้าฉันเป็นอะไรไป ความลับจะถูกส่งถึงมือท่านโอะซะมุทันที”
ริกิชะงัก จ้องเคนอิจิเขม็ง ไม่วางตา เคนอิจิระล่ำระลักบอกก่อนจะหมดโอกาส “และถ้าคนทั้งเมืองได้ยินเทปเสียงลีลาเด็ดของคุณหนูไอโกะ มิซาว่าก็คงโด่งดังไปทั่ว”
ริกิถึงกับอึ้ง พูดไม่ออก สีหน้าเคร่งเครียด เป็นห่วงเรื่องเทปลับของไอโกะ เคนอิจิยิ้มกริ่มสบตาริกิ เริ่มเป็นฝ่ายได้โอกาส ริกิจ้องเคนอิจิด้วยความเคียดแค้น เกลียดชังมาก
วันใหม่ ที่โถงบ้านโอะนิซึกะ มายูมิวางผลไม้ของเยี่ยมไว้ตรงหน้าทาเคชิและแพรวดาว แล้วก้มคำนับทั้งคู่อย่างงดงาม ทาเคชิและแพรวดาวก้มศีรษะรับความเคารพจากมายูมิ เป็นกันเอง
“ฝากความขอบคุณไปถึงคุณอาฮิโระด้วยที่กรุณาเป็นห่วง” ทาเคชิกล่าว
“ครอบครัวทากาฮาชิของเราดีใจที่โอะนิซึกะโซเรียวฟื้นค่ะ แต่คงไม่มีใครดีใจเท่าพี่เซโกะ” มายูมิพูดพลางปรายตามองแพรวดาว อมยิ้มแซว
แพรวดาวค้อนมายูมิ ยิ้มๆ“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดแซวพี่แล้วนะ”
“รักหรอกจึงหยอกบ่อยๆ ค่ะ”
“อีกหน่อยริวแต่งงานกับมายูมิ โอคุซังคงโดนหยอกทุกวัน”
มายูมิยิ้มเจื่อน สีหน้าสลดลงเล็กน้อย แพรวดาวรีบแตะแขนเตือนทาเคชิ กลัวจะพูดอะไรที่ทำให้มายูมิไม่สบายใจ
“มายูมิอยู่ทานมื้อเย็นที่บ้านโอะนิซึกะด้วยกันนะจ๊ะ” แพรวดาวชวน