บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 20

ห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ บ้านโอะนิซึกะ ทาเคชินั่งนิ่งอยู่หน้าป้ายบรรพบุรุษ สีหน้าเครียด ขรึมมาก ริวเข้ามานั่งข้างทาเคชิ ก้มศีรษะเคารพป้ายบรรพบุรุษอย่างนอบน้อม แล้วหันหน้าไปมองทาเคชิที่ยังคงนั่งขรึมอยู่ 

ทาเคชิเอ่ยปากขึ้น ราวกับรู้ว่าริวกำลังจะถามอะไร “ฉันยังไม่มีโอกาส”

“ต้องหาทางแยกตัวลุงริกิกับซาโตชิออกไป  เพื่อแกจะมีโอกาสหาหลักฐานได้มากขึ้น” 

“มีวิธี?” ทาเคชิหันไปถามริวด้วยความสงสัย ริวครุ่นคิด

ห้องนอนทาเคชิ ทาเคชิยืนทอดถอนใจ สีหน้าเคร่งเครียด แพรวดาวเข้ามาเห็น สองจิตสองใจ ก่อนเดินเข้าไปนวดคลึงศีรษะให้ทาเคชิเบาๆ อย่างเอาใจ 

“ขอบคุณครับ” ทาเคชิจับมือแพรวดาวออก แทนการปฏิเสธอย่างนิ่มนวล 

แพรวดาวสลดลงทันที รู้สึกเหมือนถูกคนรักหมางเมิน ทาเคชิเห็นสีหน้าแพรวดาว  นึกขึ้นได้ จึงรีบดึงตัวแพรวดาวเข้ามากอดอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษ... เมื่อกี้ผมเครียดนิดหน่อย”

แพรวดาวยิ้มเจื่อน “ค่ะ”

“คุณไม่สบายใจเพราะผม?”

แพรวดาวไม่ตอบ แต่สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ

“ถ้าเป็นเรื่องที่ผมไปบ้านมิซาว่า ผมขอยืนยันว่าผมกับไอโกะ...”

 แพรวดาวกลับได้ยินแต่เสียงไอโกะ “ไอโกะต้องขอบคุณทาเคชิที่คอยดูแลเอาใจใส่ฉันเป็นอย่างดี”

แพรวดาวชะงักมองทาเคชิ ทาเคชิพยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงไอโกะแทรกเข้ามาแทน “ผู้ชายชอบผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนก็จริง แต่บางที...ผู้ชายก็ต้องการอะไรแปลกใหม่น่าค้นหามากกว่าของเดิมๆ จืดชืดที่เห็นกันอยู่ทุกวัน” 

แพรวดาวมองทาเคชิ สับสน 

เสียงไอโกะแทรกขึ้นมาอีก “วันก่อนฉันเผลอทำลิปสติกเปื้อนคอเสื้อทาเคชิ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าตอนไหน”

ทาเคชิ สะกิดเรียกแพรวดาวด้วยความเป็นห่วง“เซโกะ... ได้ยินที่ผมพูดไหม?”

“พอเถอะ ฉันไม่อยากฟัง!” จู่ๆ แพรวดาวก็เสียงดังขึ้น จนทาเคชิชะงัก อึ้ง คิดว่าแพรวดาวกำลังไม่พอเขา

“คุณไม่เชื่อใจผม” 

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วค่ะ”