บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 20 หน้า 3

“คิดถึงทาเคชิที่สุดเลยค่ะ”

“เราก็เจอกันทุกวัน”

“รีบกำหนดวันหมั้นสิคะ เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา”  

“เรื่องนี้เราคุยกันเข้าใจแล้ว”

ประตูทางด้านหลังรถอีกฝั่งถูกเปิดออกอย่างเงียบ ๆ ระหว่างที่ไอโกะเริ่มทำเสียงตึงใส่ทาเคชิ “ไอโกะไม่เข้าใจ จนกว่าเราจะหมั้นและแต่งงานกับทาเคชิ”

ริวแทรกตัวออกมาจากประตูรถอย่างรวดเร็ว และปิดประตูกลับเบาๆ อยู่ในมุมที่ไอโกะและลูกน้องมองไม่เห็น เพราะรถบังอยู่ คัตสึกลับขึ้นรถ เซกิจึงขับรถออกไปช้าๆ สายตาชำเลืองมองริวจากกระจกข้างรถ ริวย่องตามรถทาเคชิที่เคลื่อนไป ก่อนม้วนตัวหลบเข้าไปในพุ่มไม้บริเวณสวน รถทาเคชิแล่นออกไป 

พุ่มไม้ไหวเล็กน้อย ทาเคชิชำเลืองไปดูแวบหนึ่ง รู้ว่าริวลงมาจากรถแล้ว ลูกน้องมิซาว่ามองพุ่มไม้อย่างสงสัย จะก้าวเข้าไปดู ทาเคชิแสร้งถามลูกน้องมิซาว่า เพื่อถ่วงเวลา “มิซาว่าโซเรียวอยู่ไหม”

ลูกน้องมิซาว่าชะงัก กำลังจะตอบ แต่ไอโกะแทรกขึ้น “ถามไอโกะก็ได้ ไม่เห็นต้องถามลูกน้องกระจอกพวกนี้เลย” 

สบโอกาส...ริวรีบหลบไปอีกทางหนึ่งในสวนอย่างรวดเร็ว ลูกน้องมิซาว่าเดินไปชะโงกหน้ามองบริเวณพุ่มไม้ ไม่เจออะไร ทาเคชิแอบโล่งใจ

“เข้าไปหาคุณพ่อกันเถอะค่ะ” 

ทาเคชิพยักหน้ารับคำ ไอโกะจึงคล้องแขนทาเคชิ พาเดินเข้าบ้านไป 

บริเวณหน้าห้องเก็บของหลังบ้านมิซาว่า มีลูกน้องเดินผ่านไปมา คอยตรวจตราเป็นระยะ สักพักจึงปลอดคน  เห็นเท้าของริวก้าวเข้ามา  ริวหันซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวังตัว ก่อนตรงไปยังประตูห้องเก็บของที่ล็อคกุญแจลูกใหญ่ไว้แน่นหนา ริวมองแม่กุญแจดอกใหญ่ คิดหาทางเข้าไป  

ภายในห้องเก็บของ กุญแจถูกไขพร้อมกับประตูถูกเปิดออก ริวก้าวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ปิดประตู ยิ้มกริ่มมองเส้นลวดในมือ ก่อนก้มลงเก็บลวดซุกไว้ตรงถุงเท้าของเขา ริวเดินกวาดสายตามองรอบห้องเก็บของ แล้วหยุดอยู่มุมเสาหนึ่งของห้อง ริวล้วงห่อกระดาษขนาดพอดีมือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ริวยื่นตัววางห่อกระดาษ ซุกไว้บนคานเสา ยิ้มอย่างมีแผน

โถงบ้านมิซาว่า  ทาเคชินั่งนิ่ง สีหน้าเรียบ เมื่อไอโกะตัดพ้อเขาต่อหน้าริกิ “ถ้าตำรวจหาหลักฐานจับคนร้ายตัวจริงที่ฆ่าลุงอิจิโร่ไม่ได้ ไอโกะก็ต้องรองานหมั้นต่อไปเหรอคะ”  

ทาเคชิเสียงนิ่งมาก “คงอย่างนั้น”  

ซาโตชิไม่พอใจ “คนก็ตายไปนานแล้ว จะมากเรื่องทำไม”