บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 3
วันต่อมา ทาเคชิมายืนอยู่ที่บริเวณมหาวิทยาลัย ใกล้ๆ กับป้ายบอกทางไปสถานีรถไฟ มองหาและรอแพรวดาวอย่างใจจดใจจ่อ
“คุณทาเคชิมาทำอะไรแถวนี้คะ” ทาเคชิตกใจหันขวับไปเจอยูมิโกะเพื่อนสาวของไอโกะ ยูมิโกะชี้ตรงป้ายสถานี “นี่มันทางไปสถานีรถไฟ ไอโกะตามหาคุณอยู่นะคะ”
“วันนี้ฉันจะกลับรถไฟ” ทาเคชิตอบเสียงห้วน แล้วหันกลับ ไม่อยากสุงสิงด้วย
ยูมิโกะเดินอ้อมมายืนหน้าทาเคชิ “ทำไม แล้วรถไปไหน”
“รถเสีย” ทาเคชิตอบอย่างเสียไม่ได้ เริ่มหงุดหงิด
“แล้วทำไม่กลับกับไอโกะล่ะคะ เดี๋ยวฉันไปตามให้” ยูมิโกะหันหลัง ออกไปตามไอโกะ
ทาเคชิมองเห็นแพรวดาวเดินไปกับนักศึกษากลุ่มใหญ่ ทาเคชิรีบตามแพรวดาว ไป
ยูมิโกะเดินกลับมาเพื่อรีบบอกทาเคชิ “รอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวไอโกะมาแล้วหาคุณไม่เจอ” ยูมิโกะมองหาไม่เจอทาเคชิ “อ้าว.. หายไปไหนแล้ว”
บนรถไฟฯ ทาเคชิขยับจนเข้าไปยืนข้างตัวแพรวดาว ก่อนรวบรวมความกล้าทักทายเธอ “สวัสดีครับ”
แพรวดาวก้มศีรษะและยิ้มรับ “เพื่อนยังไม่หายหวัดเหรอคะ”
ทาเคชิชะงักไปนิดหนึ่ง ลืมเรื่องที่โกหกไป แต่พอจำได้ก็เลยตะกุกตะกัก “เอ้อ.. ครับ ท่าทางจะเป็นหนัก ผมเลยอยากไปเยี่ยมอีก”
“ค่ะ” แพรวดาวหลบสายตาหวานของทาเคชิ ด้วยการเลี่ยงมองนาฬิกาที่ข้อมือ
ทาเคชิรวบรวมความกล้า “วันก่อนผมเห็นร้านราเมงเจ้าอร่อยแถวบ้านเพื่อน ไปทานด้วยกันมั้ยครับ”
แพรวดาวเงยหน้ามองทาเคชิ หัวใจเต้นโครมคราม “เอ้อ... ฉัน” แพรวดาวคิดหาคำปฏิเสธที่สุภาพ เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้มีอิทธิพล
ทาเคชิมองเห็นความหวาดกลัวในสายตาแพรวดาว จึงอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงเศร้า “อย่าปฏิเสธเลยนะครับ ผมแค่อยากมีเพื่อนทานราเมงเท่านั้นเอง”
ทาเคชิมองแพรวดาวด้วยแววตานิ่งๆ เศร้าๆ แพรวดาวดูแล้วนึกสงสาร
ในร้านราเมง ทาเคชิกับแพรวดาวนั่งอยู่โต๊ะด้านในสุด ค่อนข้างเป็นส่วนตัว เพราะมีฉากไม้กั้นระหว่างโต๊ะ