บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 1 หน้า 4

เสียงปรบมือดังกึงก้องไปทั่วโรงละคร อิจิโร่ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นเวทีอย่างสง่า อีกมุมหน่งริกิ ซาโตชิและไอโกะเดินเข้ามาในโรงละคร เจ้าหน้าที่ให้การต้อนรับ “เชิญมิซาว่าโซเรียวทางนี้ครับ”

ริกิมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจ “โอะนิซึกะโซเรียวเริ่มงานโดยไม่รอฉันงั้นรึ”

“ท่านอิจิโร่เห็นว่าคนที่มาร่วมงานรอนานแล้ว ก็เลย...” 

ริกิพยายามระงับอารมณ์ไว้ไม่แสดงออก “ไม่ต้องอธิบาย ฉันผิดเองที่มาไม่ตรงเวลา”

ริกิเดินนำซาโตชิและไอโกะไปยังที่นั่ง อิจิโร่บนเวทีมองมาเห็นริกิ จึงโค้งศีรษะให้เล็กน้อย 

เสียงพิธีกรดังขึ้น “โรงละครแห่งนี้จะบูรณะขึ้นใหม่ไม่ได้  หากเราไม่ได้รับการสนับสนุนจากโอะนิซึกะ  ผมขอให้โอะนิซึกะโซเรียวตีกลองไทโกะเปิดโรงละครอย่างเป็นทางการ  และเพื่อเป็นเกียรติ เป็นขวัญกำลังใจกับพวกเราทุกคนครับ”

เจ้าหน้าที่ของโรงละครส่งไม้ตีกลองไทโกะให้อิจิโร่ อิจิโร่รับไม้สำหรับตีกลองไอโกะมาแล้วตั้งท่าพร้อมตีกลอง เมื่อไม้ตีกลองกระทบลงบนหน้ากลองเสียงตัง “ตึง”

บนเวที การแสดงกลองไทโกะสามารถสะกดคนดูทั้งโรงละครได้เป็นอย่างดี เสียงกลองไทโกะดังสนั่นตามจังหวะการตี   อิจิโร่ และริกิที่นั่งอยู่บริเวณประธานในงานด้วยกัน สองคนยิ้มพอใจกับการแสดง 

“ขอโทษที่ไม่ได้รอ แต่ฉันไม่อยากให้ชาวบ้านรู้สึกว่า ตระกูลนักรบอย่างพวกเราไม่ตรงต่อเวลา”

“ทำถูกแล้วอิจิโร่..แบบนี้แหละชาวบ้านถึงจะรักและเคารพนักรบอย่างพวกเราไปอีกนาน”

อิจิโร่และริกิหันมายิ้มให้กัน จากนั้นหันไปชมการแสดงบนเวทีต่อ โชว์การแสดงกลองไทโกะบนเวทีดำเนินต่อไป ไอโกะที่นั่งอยู่ข้างซาโตชิ คอยชะเง้อมองไปทางทาเคชิตลอดเวลา 

ซาโตชิดุน้องสาว “นั่งนิ่งๆ เป็นมั้ย ฉันไม่อยากให้คนหาว่ามีน้องสาวเป็นลิง”

“ก็ไอโกะมองไม่เห็นทาเคชิ”

“ไม่เห็นทาเคชิ หรือไม่เห็นว่ามีผู้หญิงนั่งใกล้ๆ ทาเคชิกันแน่”

ไอโกะประชด “แสนรู้จริงนะพี่ซาโตชิ” ไอโกะพูดจบลุกพรวดขึ้นมาทันที แล้วชะเง้อมองไปทางทาเคชิ  

ซาโตชิและกลุ่มคนดูมองไอโกะเป็นตาเดียว “นั่งลงเดี๋ยวนี้ไอโกะ” ซาโตชิพยายามดึงไอโกะให้ลงนั่งเพราะบังคนอื่น แต่ไอโกะไม่สนใจ 

บนเวที การแสดงคณะกลองไทโกะจบลง เสียงปรบมือดังลั่น คนดูในโรงละครท่าทางพอใจกับการแสดง แพรวดาวยืนอยู่ที่มุมหนึ่งตรงประตูทางเข้า  ปรบมือชื่นชมการแสดงสุดๆ  ทาเคชิหันไปเห็นแพรวดาวอยู่ในโรงละครด้วยก็ชะงักไป ค่อยๆ เผลอยิ้มตามแพรวดาว 

ไอโกะที่ยังยืนอยู่เห็นทาเคชิยิ้มก็แปลกใจ “ทาเคชิยิ้ม... กับใคร” ไอโกะไม่พอใจ พยายามมองไปรอบๆ หาคนที่ทาเคชิยิ้มให้ แต่ไฟในโรงละครมืดลงพอดี ซาโตชิดึงไอโกะให้นั่งลง 

“พี่ซาโตชิดูสิ ทาเคชิยิ้มให้ใคร?... แล้วจะปิดไฟทำไมเนี่ย” ไอโกะพยายามมองสอดส่องไปทั่ว