บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 17 หน้า 4
“คุณไม่คิดว่าพวกมันจะไปดักรอคุณอีกหรือไง พวกมันรู้ความเคลื่อนไหวของคุณ แสดงว่ามันรู้ว่าคุณพักที่ไหน”
พริริสาได้ยินก็นึกได้ว่าพวกอาซิสต้องสะกดรอยตามตนมา จู่ๆรถธีภพก็กระตุกและเครื่องดับไป พริริสาโวยวาย “รถเป็นอะไร”
ธีภพไม่ตอบลงจากรถไปดู
ธีภพลงไปเปิดฝากระโปรงรถดูว่ารถเป็นอะไร
พริริสาลงจากรถตามมามองไปรอบๆที่ทั้งมืดและเปลี่ยวอย่างรู้สึกไม่ปลอดภัย “ตกลงรถเป็นอะไรคุณ”
“สงสัยหม้อน้ำจะรั่ว”
“ทำไมต้องมาเสียตรงนี้ด้วยเนี่ย แล้วเราจะทำยังไง”
“เดินไปอีกหน่อยก็จะถึงบ้านที่ผมจะพาคุณไปแล้ว เราเดินไปก็แล้วกัน”
“ฉันไม่ไป ฉันจะกลับ”
“ตามใจ คุณอยากกลับ ก็กลับเลย แต่ผมบอกก่อน ว่าแถวนี้เป็นที่ส่วนบุคคล ไม่มีรถชาวบ้านผ่านมาหรอกนะ” ธีภพเดินไปหยิบไฟฉายที่ท้ายรถ ล็อกรถและเดินไปอีกด้าน
“คุณภพ คุณจะไปไหน”
“ผมก็จะไปบ้านพักไง ส่วนคุณอยากกลับก็” ธีภพผายมือไปทางด้านหลัง “ตามสบาย”
ธีภพเดินตรงไป ไม่สนใจพริริสา พริริสารู้ตัวว่าไม่มีทางกลับเองได้ สองข้างทางทั้งมืดและมีแต่ป่าดูรกร้าง
“คุณภพ รอฉันด้วย” พริริสาจำใจรีบจ้ำตามธีภพไป
พริริสาเดินตามธีภพที่ส่องไฟฉายไปตามทางอย่างเริ่มเหนื่อย “ไหนคุณว่าไม่ไกลก็จะถึงบ้านพัก ฉันเดินจนจะไม่ไหวแล้วนะ”
“อีกไม่ไกลหรอกคุณ อดทนหน่อย”
“คุณพูดแบบนี้มาเป็นสิบรอบแล้ว”
“คุณก็เอาแต่ถามผมว่าอีกไกลไหมมาเป็นสิบรอบแล้วเหมือนกัน”
พริริสาหยุดเดิน “ฉันไม่เดินแล้ว” พริริสาเดินต่อไม่ไหว
ธีภพหันมาถอนใจที่พริริสามาทำตัวดื้อใส่ “รีบเดิน คุณไม่ควรอยู่ตรงนี้นาน”
“ทำไม ฉันจะพักตรงนี้ไม่ได้”
“ก็ตรงนี้...” ธีภพเริ่มทำเสียงน่ากลัว “ไม่มีใครกล้ามาตอนมืดๆหรอกคุณ”
“นี่อย่ามาหลอกฉันให้ยากเลย จะบอกว่าแถวนี้มีเสือ มีงู หรือมี...”
“มีคนตาย”
พริริสาได้ยินว่ามีคนตายก็ชะงักเริ่มกลัว แต่พยายามทำใจกล้า “ฉันไม่เชื่อหรอก”