บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 15 (จบบริบูรณ์) หน้า 16
ภาธรมอง ไม่อยากพูดให้เจ้าฟ้าทิพฉายยึดเหนี่ยวความรักไว้อีก เจ้าฟ้าทิพฉายน้ำตาร่วง “ท่านไม่พูด”
ภาธรกอดเจ้าฟ้าทิพฉายไว้ เจ้าฟ้าทิพฉายน้ำตาไหลอย่างสิ้นหวัง
“ฟ้าดินจงเป็นพยาน คนอย่างข้า เจ้าฟ้าทิพฉายมีใจเดียวทุกภพทุกชาติ ใจข้ามั่นคงต่อรัก ถึงจะต้องโดนลงโทษทัณฑ์ ทรมานแค่ไหน ข้าก็ไม่กลัว” เจ้าฟ้าทิพฉายมองภาธร “ออกญาพิชิตแสนพล อย่าลืมสัญญา”
เจ้าฟ้าทิพฉายเอื้อมมือไปแตะหน้าภาธร “อย่าลืมความรักของเรา”
รวิปรียามองสงสารเจ้าฟ้าทิพฉายที่มั่นคงต่อความรักจนวินาทีสุดท้าย เจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มทั้งน้ำตา สายตามองภาธรด้วยสายตาที่มีแต่ความรัก ความผูกพัน ภาธรเห็นเจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มก็ยิ่งสะเทือนใจ เห็นไฟที่เผามือ มือเจ้าฟ้าทิพฉายค่อยสลายเป็นเถ้า ปลิวหายไปในอากาศ ภาธรมอง ร่างเจ้าฟ้าทิพฉายกำลังถูกไฟเผาลามขึ้นมาเรื่อยๆ เจ้าฟ้าทิพฉายยิ้มมองภาธรทั้งน้ำตา “อย่าลืมทิพฉายของท่าน สัญญากับเราอีกสักครั้งได้ไหม”
ภาธรน้ำตาไหลด้วยความสงสารทิพฉายจับใจ แต่ไม่ยอมเอ่ยปากสัญญา
“ผมจะไม่ให้สัญญาของผมทำร้ายใครอีกแล้ว”
เจ้าฟ้าทิพฉายน้ำตาหยด “ถึงไม่มีคำสัญญา แต่ท่านจงรู้ ความรักของเราคือท่านเพียงคนเดียว... ตลอดไป”
ร่างเจ้าฟ้าทิพฉายสลายหายวับไปตรงหน้าภาธร ภาธรกอดไว้แค่อากาศ “ทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉาย”
ภาธรร้องเรียกดังแต่ไม่เห็นร่างเจ้าฟ้าทิพฉายอีก ลมพัดวูบใหญ่ ทุกอย่างปลิวนอากาศ ก่อนจะหยุดนิ่ง
รวิปรียาน้ำตาไหล มองบรรยากาศเงียบสงัด ภาธรทรุดร้องไห้
ย้อนภาพอดีตที่ออกญาพิชิตแสนพลกอดศพเจ้าฟ้าทิพฉาย ตรงที่เดียวกันเด่นชัดขึ้นมา เป็นภาพสุดท้ายในแสงที่กำลังหมดลง
รวิปรียาหันหลังเดินไปจากตรงนั้น เหลือแค่ภาธรที่กำลังร้องไห้ ภาธรยังนั่งนิ่ง มือแตะลงที่ผืนดิน น้ำตาภาธรไหลอาลัยเจ้าฟ้าทิพฉายที่จากไป
ดวงอาทิตย์ขึ้น สระน้ำบ้านคุณหญิงทรงศิริ ปริตตากำลังป้อนข้าวให้คุณหญิงทรงศิริที่ใส่ชุดดำนั่งมองไปไกล
“คุณหญิงย่า กินสักนิดนะคะ” ปริตตาป้อนถึงปาก คุณหญิงทรงศิริเบือนหน้าหนี
“คุณหญิงย่าไม่กินข้าวมาหลายมื้อแล้วนะคะ”
“ฉันไม่กินก็คือฉันไม่หิว”
“แต่คุณหญิงย่าจะไม่สบายนะคะ”
“คิดว่าฉันจะตายง่ายๆเหรอ” คุณหญิงทรงศิริย้อน ปริตตาเงียบ ไม่กล้าซักต่อ
ในบ้านคุณหญิงทรงศิริ คุณหญิงพันฉวียืนอยู่ตรงหน้าอรณี ด้านหลังคุณหญิงพันฉวีคือประภาพรรณ