บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 1 หน้า 3
สวรรค์ชั้นยามา สวรรค์ชั้นที่ 3 ภูมิที่อยู่ของเทวดา นางฟ้าที่ปราศจากความยากลำบาก มีความสุขเป็นทิพย์ มีท้าวสุยามเทวธิราชเป็นผู้ปกครอง ตั้งอยู่ในอากาศสูงกว่ายอดเขาสิเนรุขึ้นไป ๔๒,๐๐๐ โยชน์ อยู่สูงกว่าแสงอาทิตย์ เทวดานางฟ้าทั้งหลายจึงมองเห็นได้ด้วยแสงรัศมีจากแก้วและรัศมีจากตัวเทวดานางฟ้าเอง ปราศจากทิวาราตรี ไม่มีใครนอน ไม่มีใครตื่น จะรู้ว่าเช้าหรือค่ำก็ดูจากดอกไม้ทิพย์ ดอกไม้ทิพย์บานคือกลางวัน ดอกไม้ทิพย์หุบคือกลางคืน อายุเทวดานางฟ้าในชั้นนี้ยืนยาวถึง ๒๐๐๐ ปีทิพย์ (๑๔๔ ล้านปีมนุษย์) ๑ วันสวรรค์ชั้นยามาเท่ากับ ๒๐๐ ปีโลกมนุษย์ ในความเรืองรองสวยงามของสวรรค์ชั้นยามา ที่สวนทิพย์สะพรั่งด้วยดอกไม้ เห็นร่างหนึ่งในชุดขาวโปร่งปรากฏขึ้น สวยงามละมุนด้วยแสงรัศมีเรืองรองรอบกาย ใบหน้างดงามของ “รวิปรียา” ยามะธิดาเด่นชัด รวิปรียาเคลื่อนกายมารวดเร็วเสมือนเท้าสัมผัสลงบนปุยเมฆอันลอยล่อง มองลงไปด้านล่าง สินีวาลีเพื่อนรุ่นพี่ของยามะธิดาเคลื่อนกายตามมาด้านหลัง มองรวิปรียาแล้วถามขึ้น “ยามะธิดาอย่างเจ้า เหตุใดถึงสนใจเรื่องมนุษย์นักนะ รวิปรียา”
“ดูข้างล่างสิ สินีวาลี อยุธยา .. สวรรค์ของมนุษย์ เมืองอันงดงามเรืองรองตรงนั้น กำลังจะล่มสลาย ทั้งๆที่พวกเค้าเฝ้าสวดอ้อนวอนเทพอย่างเราให้ช่วยปกป้อง”
“ในจักรวาลนี้ ทุกอย่างมีเกิดและแตกดับ รวิปรียา”
“แล้วอีกนานแค่ไหนกิเลสของมนุษย์ ถึงจะหมดสิ้น”
สายตารวิปรียาเต็มไปด้วยความอยากรู้ สินีวาลีมองแล้วอ่านใจเทพรุ่นน้องออก “อย่านะรวิปรียา อย่าคิด”
รวิปรียาหันมองสินีวาลี แววตาดื้อดึงในสีหน้าสงบ หันกลับไปมองเบื้องล่าง
“สินีวาลี ดูพวกเค้า .. พวกเค้ากำลังดิ้นรน พวกเค้าไม่อยากตาย”
ในป่า ออกญาพิชิตแสนพลกั้นร่างเจ้าฟ้าทิพฉายไว้ นายกองอังวะเงื้อดาบฟันลงมา เจ้าฟ้าทิพฉายสีหน้าหวาดกลัว ออกญาพิชิตแสนพลสวนดาบต่ำ แทงขึ้นไปที่อกนายกองอังวะ ก่อนดาบนายกองอังวะจะถึงตัว เพียงคืบ ออกญาพิชิตแสนพลฟันดาบอีกมือฉับลงไป หัวนายกองอังวะกระเด็นลงมาที่พื้น
สวรรค์ชั้นยามา รวิปรียากับสินีวาลีกำลังมองเหตุการณ์ที่ออกญาพิชิตแสนพลกำลังช่วยเจ้าฟ้าทิพฉายไว้สายตาตื่นเต้น
ในป่า เจ้าฟ้าทิพฉายมองจ้องหัวนายกองอังวะบนพื้น ด้วยสายตาเหยียดหยาม ออกญาพิชิตแสนพลหันมามองเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายมองออกญาพิชิตแสนพลด้วยสายตาซาบซึ้งในความกล้าหาญ ออกญาพิชิตแสนพลนั่งลงทันที เจ้าฟ้าทิพฉายก้มมองชายที่ต่ำศักดิ์กว่า “เชิญเสด็จต่อพระเจ้าค่ะ”
ท่ามกลางซากศพของทั้งทหารกรุงศรีและอังวะ ขบวนเกวียนที่ถูกโจมตี ออกญาพิชิตแสนพลคุกเข่า เงยมอง