บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 1 หน้า 5

“ขอเทพ เทวดา คุณพระศรีรัตนตรัย พระสยามเทวาธิราช  พระเสื้อเมือง ทรงเมือง แลสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวง  ปกปักรักษาแผ่นดินกรุงศรี  ให้รอดพ้นข้าศึกย่ำยี ให้ดินทุกก้อนยังเป็นของไทย ให้คนดีทั้งปวงแห่งกรุงศรีขับไล่ข้าศึกศัตรูไปได้ ขอให้กรุงศรีร่มเย็นสืบไป ชั่วลูกชั่วหลานด้วยเถิด”

เจ้าฟ้าทิพฉายก้มกราบด้วยใบหน้ามีความหวังเปี่ยม นังปริกก้มลงกราบตาม

ด้านนอก ออกญาพิชิตแสนพลขยับตัวไปหลังร่มไม้ใหญ่เป็นที่กำบังสายตา ที่กรอบหน้าต่าง เห็นเจ้าฟ้าทิพฉายที่ไหว้พระเสร็จลุกขึ้นมายืนรับลม สายตาครุ่นคิดถึงทุกคนหลังกำแพงเมืองที่จากมา ใบหน้าเจ้าฟ้าทิพฉายกระจ่างใสที่กรอบหน้าต่าง  เป็นภาพประทับในความทรงจำ เป็นกำลังใจของออกญาพิชิตแสนพล

เหตุการณ์ผ่านไปอย่างเร็วในสายตาของรวิปรียาและสินีวาลี ในเรือนไทยเห็นเจ้าฟ้าทิพฉายที่นั่งเป็นสง่า หม่อมห้าม นางในพากันจัดเตรียมอาหารมาถวาย สายตาเจ้าฟ้าทิพฉายมองลงไปด้านหน้าเรือน ออกญาพิชิตแสนพลกับทหารอีก 5 คน ยืนเฝ้าด้านหน้าเรือนอย่างเข้มแข็ง ออกญาพิชิตแสนพลสั่งลูกน้องแล้วหันกลับมาเจอสายตาเจ้าฟ้าทิพฉายก็ก้มหลบ ไม่ยอมสบตาเจ้าฟ้าทิพฉาย

ที่บึงหนองพราย เจ้าฟ้าทิพฉายนั่งอยู่กลางเรือในบึงบัว มีออกญาพิชิตแสนพลเป็นคนพาย เจ้าฟ้าทิพฉายดึงดอกบัวขึ้นมายื่นมาให้แก่ออกญาพิชิตแสนพล ออกญาพิชิตแสนพลมองดอกบัวสายตาเจียมตน เจ้าฟ้าทิพฉายแววตาขัดใจเล็กน้อย วางดอกบัวลงตรงหน้าอย่างแง่งอน  ออกญาพิชิตแสนพลเงยสบตาเจ้าฟ้าทิพฉายแล้วเอื้อมมือไปหยิบดอกบัวมาถือไว้  เจ้าฟ้าทิพฉายทำเป็นเบือนหน้ามองทางอื่น ลอบอมยิ้ม

ในป่า ออกญาพิชิตแสนพลยืนอยู่ตามลำพัง เอาดอกบัวที่ได้จากเจ้าฟ้าทิพฉายวางแนบลงที่หัวใจ ไม่ต้องการให้ใครเห็นหรือรู้ความในใจที่มีให้เจ้าฟ้าทิพฉาย เพราะหมายถึงการอาจเอื้อม ผิดราชประเพณี

ในกระท่อมเรือนนอนของออกญาพิชิตแสนพลกับทหารที่สร้างง่ายๆห่างจากเรือนไทย  ออกญาพิชิตแสนพลนอนหลับ  มีดอกบัววางอยู่เหนือหัว

ในเรือนไทย เจ้าฟ้าทิพฉายปล่อยผมยาวสยายในกรอบหน้าต่างมองไปไกล สายตามีความสุขที่ได้ใกล้ชิดออกญาพิชิตแสนพลคนกล้า

ฝีเท้าม้านับสิบตัวของทหารอังวะที่ควบเร็วมากลางป่า เสียงหวีดร้อง หม่อมห้างนางในหลายคนกำลังถูกทหารอังวะฉุดคร่าบนเรือนไทย ออกญาพิชิตแสนพลกับทหารกำลังต่อสู้กับทหารอังวะที่มีมากกว่าหลายเท่ารอบ