บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 1 หน้า 4

แววตาพร้อมตายแทนเพื่อเจ้าฟ้าทิพฉาย ผู้งดงามตรงหน้า

กลางคืน เห็นเรือนไทยหนองพราย หลังงามหลายหลังที่สร้างอยู่ติดริมน้ำ ในแมกไม้พรางตา ขบวนเกวียนที่ออกญาพิชิตแสนพลนำมา พร้อมทหารที่เหลือเพียง 5 คน มาหยุดลงตรงหน้ากลุ่มเรือนไทย เจ้าจอม หม่อมห้าม นางในหลายคนที่เนื้อตัวเลอะเทอะขณะถูกซุ่มโจมตี ลงจากเกวียน หลายคนยังร้องไห้ขวัญเสีย เจ้าฟ้าทิพฉายลงจากเกวียนมายืน  นางปริกที่แก้มขวาช้ำจากโดนตบตามหลังลงมา  ทุกคนหมอบลงให้เจ้าฟ้าทิพฉายเยื้องย่างสง่างามมาหยุดหน้าเรือนไทย เจ้าฟ้าทิพฉายได้ยินเสียงหม่อมสาวคนหนึ่งที่ยังร้องไห้ไม่หยุดด้วยความกลัว ก็พูดขึ้น  “หยุดคร่ำครวญ   อย่าให้ข้าได้ยินเสียงร้องไห้ที่นี่อีก”

ทุกคนเงียบกริบ หม่อมสาวหยุดสะอื้นแทบไม่ทัน

“เราจักอยู่ที่นี่ไม่นาน เมื่อใดที่สมเด็จพ่อทรงไล่ข้าศึกศัตรูพ้นกำแพงเมืองได้  เราจักกลับวัง”

เจ้าฟ้าทิพฉายเยื้องย่างมาถึงบันไดขึ้นเรือน  มองเห็นออกญาพิชิตแสนพลที่หมอบอยู่  ก็ชะลอเท้า นางปริกรีบตามเข้ามาเอาชายสไบตัวเองเช็ดเท้าให้เจ้าฟ้าทิพฉายก่อนขึ้นเรือน เจ้าฟ้าทิพฉายก้าวช้าๆ  ชายสไบพัดตามแรงลมเบาๆ  ผ่านหน้าออกญาพิชิตแสนพล เจ้าฟ้าทิพฉายปรายตามองเพียงนิดเดียว เห็นออกญาพิชิตแสนพลยังก้มหน้าต่ำตามราชประเพณี  ท่ามกลางข้าราชบริพาร  เจ้าฟ้าทิพฉายก้าวขึ้นเรือนไปด้วยท่าทางสง่างาม ไม่แสดงความหวาดหวั่นหรือหวาดกลัว  สมเป็นขัตติยนารี

สวรรค์ชั้นยามา รวิปรียาที่กำลังมองภาพเหตุการณ์ของเจ้าฟ้าทิพฉายกับออกญาพิชิตแสนพล เผลออมยิ้ม สายตาวิบวับ “นี่ใช่มั้ย .. ความรัก  คนมีรักจะไร้ความกลัว”

“ถึงไม่มีความกลัว  พวกเค้าก็จะไม่ได้กลับบ้าน” รวิปรียาหันขวับมองสินีวาลี  สายตามีคำถาม

“อย่าลืมสิ  รวิปรียา  ทุกชีวิตมีกรรมเป็นของตัวเอง”

รวิปรียาหันไปมองด้านล่างอีกครั้ง สายตาอยากรู้เรื่องราวต่อมา

หน้าเรือนไทยหนองพราย ออกญาพิชิตแสนพลกับทหารทั้งหมดยืนเฝ้าเวรยามตรวจตรารอบๆ ออกญาพิชิตแสนพลยืนตรงหน้า เอ่ยบอกปลุกกำลังใจให้ลูกน้อง

“ทหารเช่นข้า  ถ้าตายก็ขอตายบนคอม้า จักไม่ขอมีลมหายใจรอดไปเป็นตะพุ่นหญ้าหรือเชลยอังวะ”

ทหารทุกคนใบหน้าฮึกเหิม ออกญาพิชิตแสนพลหันกลับไปมองทางเรือนไทยด้วยสายตาเป็นห่วง

ในเรือนไทยหนองพราย เห็นพระพุทธรูปที่เจ้าฟ้าทิพฉายนำติดตัวมาตั่งบนโต๊ะหมู่ ที่ปริกจัดไว้ในห้องส่วนตัวของเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายพนมมือ ด้านหลังคือปริกพนมมือด้วย