บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 7 หน้า 2
ภาธรสิ้นสติ หลุดจากภวังค์ ล้มลงไปกับพื้นด้วยความเครียดสูงสุด รวิปรียาตกใจ พุ่งเข้าไปประคองร่างภาธรขึ้นมา เขย่าเรียกสติเบาๆ “ภาธร ภาธร”
ในรถเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายเร่งความเร็วรถ แซงรถทุกคันขึ้นมา
โคกร้าง ภาธรค่อยได้สติ หันมองเห็นรวิปรียาตรงหน้า สองคนมองกันใกล้ รวิปรียาปล่อยมือจากภาธร มองด้วยความเป็นห่วง “ผมเห็นอดีต ผู้หญิงคนนั้นตายตรงนี้”
“เธอชื่อเจ้าฟ้าทิพฉาย”
“ผม ... ผมเป็นทหารกรุงศรีอยุธยา ผมสัญญากับเธอ”
“คุณจำสัญญาได้แล้วใช่มั้ย”
“ผมขอให้พบเธอ ขอให้ได้รักเธออีก” รวิปรียามองภาธรที่จำได้ทุกอย่าง
ในรถเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายขับรถเร็วมา มีมอเตอร์ไซค์แซงขึ้นหักเลี้ยวปาดหน้า เจ้าฟ้าทิพฉายตาเบิกโพลง รถเจ้าฟ้าทิพฉายพุ่งเข้าหามอเตอร์ไซค์ เจ้าฟ้าทิพฉายตาวาววาบสีแดง รถเจ้าฟ้าทิพฉายหยุดก่อนถึงมอเตอร์ไซค์แค่เส้นยาแดงผ่าแปด มอเตอร์ไซค์ตะลึง เจ้าฟ้าทิพฉายตาดุ ตบแตรใส่ มอตอร์ไซค์ได้สติ พุ่งรถเข้าซอยไป เจ้าฟ้าทิพฉายหายใจแรง เรียกสติ ขับรถออกไปอย่างเร็ว
โคกร้าง ภาธรมองรวิปรียา สีหน้ารวิปรียาอ่อนโยน เป็นห่วง
“ทำไมคุณถึงทำให้ผมเห็นอดีต เห็นเจ้าฟ้าทิพฉาย เห็นคำสัญญาของผม รวิปรียาคุณรู้ทุกอย่าง ทำไมคุณทำได้ยังไง”
“พักก่อนนะภาธร หน้าคุณซีดมาก”
“ผมไม่พักผมอยากรู้ รวิปรียา ... คุณทำให้ผมเห็นอดีตทำไม” ภาธรจะจับแขนรวิปรียา รวิปรียาเอ่ยห้ามทันที
“อย่าแตะ ถ้าฉันไม่อนุญาต”
“ทำไมผมถึงแตะคุณไม่ได้ ทำไมผมต้องให้คุณสั่งผม ทำไมผมต้องเชื่อคุณฝ่ายเดียว”
ภาธรไม่ฟัง พุ่งเข้าจับตัวรวิปรียา แต่เหมือนมีพลังผลักภาธรอย่างแรง ภาธรกระเด็นชนต้นไม้ด้านหลัง ทรุดไป
ในรถเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายเลี้ยวจากถนนใหญ่ เข้าถนนทางลูกรังมุ่งสู่หนองพราย
โคกร้าง ภาธรขยับตัวที่โดนกระแทก เงยมองเห็นรวิปรียายืนห่าง ไม่เหมือนกับตอนแรก “คุณผลักผม”
“ฉันเตือนคุณแล้ว”