บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 7 หน้า 4
“แหวนที่มีเจ้าของ แหวนที่ผมไม่สมควรเก็บไว้ ถ้าเรื่องร้ายๆมันจะหยุดลงเพราะแหวนวงนี้ ผมก็ขอเอามาคืน”
ภาธรวางแหวนลงที่พื้น รวิปรียามอง เจ้าฟ้าทิพฉายจ้องแหวนปลอมที่ภาธรกับรวิปรียาไม่รู้
“มีอะไรอีกบอกผม รวิปรียา ผมจะทำแต่มันต้องมีเหตุผล ไม่ใช่เอาอดีตมาบังคับปัจจุบัน”
เจ้าฟ้าทิพฉายมองไปที่ภาธร ภาธรมองรวิปรียา ก้าวเข้าหา รวิปรียาสบตากับภาธร
“คนตาย ถ้าไม่ได้ฝังอยู่ในหัวใจคนเป็น ก็เท่ากับเค้าตายไปแล้วจริงๆ” เจ้าฟ้าทิพฉายที่ได้ยิน น้ำตาร่วงอาบแก้มทันที ภาธรมองรวิปรียา รวิปรียารู้สึกว่าใกล้ภาธรมากเกินไป หัวใจเต้นแรง หวั่นไหวกับสายตาคมลึกของภาธร ก็รีบเคลื่อนกายห่าง ภาธรเดินผ่านหน้ารวิปรียาไป รวิปรียามองตามจนร่างภาธรลับพุ่มไม้ไป
“รวิปรียา เพราะเจ้า เจ้าทำให้ภาธรเกลียดข้า” รวิปรียาหันขวับ เจอร่างเจ้าฟ้าทิพฉายที่ยืนจ้องตรงมา
ทางเดินโคกร้าง ภาธรเดินเร็วออกมา ท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้ม ภาธรนึกถึง
“แค่คุณเจอเจ้าฟ้าทิพฉายแล้วรักษาสัญญา คุณต้องรักเธอ”
ภาธรคิดแล้วหัวเสีย “ผมจะรักใคร ทำไมคุณต้องมาสั่ง”
โคกร้าง เจ้าฟ้าทิพฉายเดินเข้าหารวิปรียา น้ำตาอาบแก้มแต่สายตาแข็งกระด้าง
“ภาธรเกลียดข้าเพราะเจ้า คิดว่าตัวเองเป็นใคร เทพที่อยู่เหนือทุกสิ่ง จะทำอะไรก็ได้”
“ไม่ใช่นะเจ้าฟ้าทิพฉาย ท่านอยากให้ภาธรจำอดีตได้ เราก็ช่วยแล้ว”
“แต่ภาธรไม่อยู่กับข้า ภาธรเกลียดข้า”
“ไม่ใช่ความเกลียดหรอก ภาธรไม่ต้องการอดีตที่ผูกพัน จิตของเขามีแต่เรื่องชาตินี้ เรื่องปัจจุบัน”
“เค้าลืมสัญญาของเรา .. ลืมเหมือนที่เคยลืม”
รวิปรียาสงสัย “ท่านว่าอะไร ภาธร เคยลืม ??” รวิปรียามองสงสารเจ้าฟ้าทิพฉาย ที่กำลังเสียใจมาก
บนเรือนพระยามหศักดิ์ ภาธรเดินมาถึงหน้าเรือน มองไปเห็นรถจอดอยู่ข้างมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง
“รถปริตตา” ภาธรมองไปรอบๆ แล้ววิ่งขึ้นมาบนบ้าน เรียกหา “ปริตตา ปริตตา”
โคกร้าง เจ้าฟ้าทิพฉายแววตาขมขื่น หันมองรวิปรียา
“เทพอย่างเจ้าไม่รู้จักความเจ็บปวด เจ้าทำทุกอย่างเพราะความสนุก”
“ไม่จริง ถึงเทพยามาจะมีสุขเป็นทิพย์ แต่เราไม่เหมือนเทพพวกนั้น เรารู้จักความเสียใจ เราถึงอยากแก้ไขความผิดทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
“สำนึกเหรอ พอเจ้าสำนึกยื่นมือเข้ามา แล้วดู ... เกิดอะไรขึ้น ภาธรเกลียดข้า เค้าไม่ยอมรับสัญญา ความรัก