บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 14 หน้า 4
ตอนเจ้าฟ้าทิพฉาย คุณหญิงทรงศิริ กับพลเอกชาลีที่อยู่ร่วมบ้านกัน คุยกัน หลายครั้ง
“อย่าเอาทุกคนไปจากชีวิตข้าอีก” เจ้าพระยามหศักดิ์มองไม่พอใจ ไม่รับปาก หายร่างไป
เจ้าฟ้าทิพฉายน้ำตาหยดด้วยความอ้างว้าง
ในบ้านภาธร ภาธรเดินไปเดินมองไปรอบๆบ้าน ย้อนภาพเจ้าฟ้าทิพฉายที่เคยอยู่ในบ้าน ใกล้ภาธรหลายครั้ง
ภาธรกุมหัว ยืนพิงเสามองเหม่อไปด้านนอก
“ทิพฉาย .. คุณอยู่ที่ไหน ผมอยากเจอคุณ อยากลาคุณ... ครั้งสุดท้าย”
เช้าวันใหม่ เรือนพระยามหศักดิ์ คุณหญิงทรงศิริ วิวรรณ ประภาพรรณมายืนหน้าเรือน
วิวรรณ ประภาพรรณท่าทางกลัว คุณหญิงทรงศิริกวาดตามองไปรอบๆ
“สัปปะรังเคแบบนี้ จะได้ถึงล้านหรือเปล่า”
“มะ ไม่ ไม่ถึง เรา เราก้อ กลับกันดีมั้ยคะ”
“นี่ จะให้ชั้นนั่งรถ เปลืองค่าน้ำมันมาถึงนี่ แล้วไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือไปเลยหรือไง”
“คุณหญิงจะเอาอะไรติดไม้ติดมือคะ แค่ฝาเรือนก็แทบจะร่วงเป็นผงแล้ว”
“บ้านเก่า มันก็ต้องมีของเก่า”
“จะหาของเก่าเอาไปขายด้วยเหรอคะ”
“ใช่สิ อะไรเปลี่ยนเป็นเงินเป็นทองได้ ฉันเอาทั้งนั้นแหละ” คุณหญิงทรงศิริแผดเสียงด้วยความงก
เรือนพระยามหศักดิ์ เจ้าพระยามหศักดิ์ลืมตาวาบขึ้นมอง เมื่อรู้ว่าคุณหญิงทรงศิริกำลังคิดจะขายเรือนและหาของเก่า
ตอนเช้า ในมหาวิทยาลัย ภาธรเดินมา กำลังจะเข้าตึก สายตามองไป ภาธรเห็นพลเอกชาลีกำลังเดินเข้าไปในตึกคณบดี ภาธรสีหน้าสงสัย รีบเดินตามไป
เรือนพระยามหศักดิ์ ประตูเปิด เจ้าฟ้าทิพฉายที่ซบหน้าอยู่มุมหนึ่ง เงยขึ้นมอง เห็นแสงสว่างสาดเข้ามา เจ้าฟ้าทิพฉายถอยหนีก่อนเพราะกลัว เจ้าฟ้าทิพฉายมองเห็นคุณหญิงทรงศิริก้าวเข้ามา “คุณหญิง”
เจ้าฟ้าทิพฉายสายตาดีใจ คุณหญิงทรงศิริก้าวเข้ามา เจ้าฟ้าทิพฉายลุกจะเข้าไปที่ประตู เจ้าพระยามหศักดิ์ก้าวมาขวาง เจ้าฟ้าทิพฉายมอง เจ้าพระยามหศักดิ์จ้องคุณหญิงทรงศิริ คุณหญิงทรงศิริมองไปมุมห้อง เห็นแจกันเก่าๆ ก็บอกวิวรรณ ประภาพรรณที่ตามหลัง “แจกันอันนั้น หยิบมาชั้นจะเอาไปขาย”