บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 10 หน้า 3
นะคุณผกา”
“ทำได้ทุกเรื่องเหรอคะ เข้าใจแล้วจะไม่ทุกข์ บางทีมันก็ยาก”
“ต้องเข้าใจด้วยปัญญาสิ มันถึงจะเรียกว่าเข้าใจจริงๆ ไม่ใช่หลอกตัวเองว่าเข้าใจ” ทินเทพวิ่งมาหน้าตาตื่น
“แย่แล้วครับ โรงพยาบาลโทรมา อาภาธรถูกยิง” ผกา คุณหลวงสีหน้าตกใจ
ในห้องคนไข้ เจ้าฟ้าทิพฉายมองจ้องรวิปรียา
“เธออยู่กับภาธรตั้งแต่เค้าถูกยิงใช่มั้ยรวิปรียา เธอมายุ่งเรื่องภาธรทำไม”
“ภาธรชวนฉันมาที่หนองพราย”
“โกหก”
“เราไม่ได้โกหก”
“โกหก ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับภาธร หน้าไหว้หลังหลอกแบบนี้ อย่าเป็นเทพเลย มนุษย์ยังไม่สมควรเป็น”
รวิปรียาสายตาโกรธวาบ เจ้าฟ้าทิพฉายยังไม่ยอมหยุด
“หรือถือว่าเป็นเทพ อยู่สูงกว่า จะทำผิดแค่ไหนก็มีเบื้องบนคอยช่วย”
รวิปรียาเดินเข้าหา จับแขนเจ้าฟ้าทิพฉายด้วยความโกรธที่พูดถึงพ่อ
“วิญญาณบาปอย่างเธอ ไม่ควรจะเอ่ยถึงพ่อเรา”
ภาธรลืมตามามองเห็นรวิปรียากำลังจับแขนเจ้าฟ้าทิพฉายแน่น “รู้จักที่ต่ำที่สูงด้วย ทิพฉาย”
“อย่า ... อย่าทำ ...ทิพฉาย” รวิปรียา ทิพฉายหันไป สองคนมองภาธรที่ฟื้น
เจ้าฟ้าทิพฉายปัดรวิปรียาออกห่างอย่างแรง พุ่งตรงไปที่เตียง “ภาธร”
ภาธรมองเจ้าฟ้าทิพฉายที่มองด้วยความเป็นห่วง แล้วเลื่อนไปมองรวิปรียา
“ฉันเป็นห่วงคุณ พอฉันรู้..ฉันก็รีบมา”
“ใครบอกคุณว่าผมถูกยิง” ภาธรย้อนถาม เจ้าฟ้าทิพฉายอึ้งไปเพราะจริงๆไม่มีคนบอก
“วันนี้ฉันไปที่บ้านคุณ”
“ไปทำไม”
“ไปพบคุณพ่อคุณ” รวิปรียาได้ยินแล้ว สีหน้าไม่อยากเชื่อว่าเจ้าฟ้าทิพฉายจะยอมไปพบคุณหลวง
“คุณพักก่อนนะ อย่าเพิ่งซักอะไรเลย ฉันจะเฝ้าคุณอยู่ตรงนี้”
เจ้าฟ้าทิพฉายหันไปมองรวิปรียา ไม่ยอมขยับห่างจากภาธร
“รวิปรียาเค้ากำลังจะออกไป ให้เค้าไปเถอะ อย่าอยู่รบกวนเรา” เจ้าฟ้าทิพฉายพูดไล่ รวิปรียาตรงๆ