บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 13 หน้า 2
“เธอไม่ได้ถูกล่วงละเมิดอะไรครับ นับว่าโชคดี”
ดวลโล่งใจถึงขั้นน้ำตาร่วง เข้าไปกอดร่างเดือนสิบ แต่ก็ไม่กล้าจะแตะตัว ร่างเล็กบางของเดือนสิบบอบช้ำ
น่าสงสารเหลือเกิน ดวลได้แต่เอาหัวซุกลงที่เตียงของเดือนสิบ อยากจะบอกขอโทษเดือนสิบเหลือเกิน หมอกับพยาบาลออกไปแล้ว ยุพรานึกโมโหดวลขึ้นมาจับใจ
“ดวล! ….ดูให้เต็มตาสิ ว่าความดื้อรั้นของดวลมันเป็นยังไง เดือนต้องมาเป็นแบบนี้เพราะอะไร”
ชีวาตม์ปรามยุพราไม่อยากให้กระทบใจจนดวลหนีไปอีก “ไม่เอาน่ะคุณ .... ใจเย็นก่อน”
“ดวล .... เราต้องรีบย้ายคุณเดือนเข้ากรุงเทพฯด่วน พ่อกับแม่ดวลรับรู้แล้ว ท่านร้อนใจมาก ... ดวลพร้อมมั้ย”
ดวลมองหน้าเที่ยงวัน แววตาเศร้าของดวลราวกับจะร้องขอความเห็นใจจากเที่ยงวัน แต่ในที่สุดก็พยักหน้ารับ
พยาบาลเดินนำตำรวจเข้ามา
“มีความคืบหน้ายังไงบ้างครับคุณตำรวจ” ตำรวจมองหน้ากัน ลำบากใจที่จะพูด
“ผู้ต้องหารับสารภาพว่าเมายา .....”
“ไม่พ้นเรื่องยาเสพติดอีกจนได้”
“แล้วผู้ต้องหาให้การรับสารภาพว่าเป็นผู้ค้าแล้วก็ ....ซัดทอดถึงผู้ซื้อด้วยครับ ทางตำรวจได้ทำการค้นห้องพักแล้ว และคงต้องขอค้นตัว .....คุณเที่ยงวัน”
“นายเที่ยง!” เที่ยงวันใจหายวาบ เมื่อนึกถึงยาที่พวกแช่มยัดใส่มือ และก็ยัดมันลงกระเป๋ากางเกงตอนที่เดือนสิบมาเคาะห้อง ตำรวจทำการค้นตัวเที่ยงวัน และก็เจอยานั่นจริงๆ
“นี่นาย ....!”
“ไม่ใชนะพี่วาตม์”
ดวลช็อคที่เห็นเที่ยงวันกลับไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดอีก เที่ยงวันมองดูสีหน้าของแต่ละคนที่แสดงความผิดหวังในตัวเขา “ผมไม่ได้กลับไปใช้ยา .... ผมอธิบายได้”
กลางคืน เสียงเพลงดังกระหึ่มห้องนอนเที่ยงวันจนสวาทวิมลรู้สึกปวดหัว เธอทุบรัวที่ประตู
“เบาๆหน่อยได้มั้ยเที่ยง! แม่หูจะแตกอยู่แล้ว!”
เสียงเพลงไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง สวาทวิมลทุบประตูห้อง “เที่ยง! ได้ยินที่แม่พูดหรือเปล่า เที่ยง!”
สวาทวิมลสุดจะทน เธอเปิดประตูแล้วก็พบว่ามันไม่ได้ล็อค เธอจึงค่อยๆ เปิดมันออกแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น เที่ยงวันนอนพะงาบๆที่พื้น อาการราวกับกำลังจะตาย “แม่ ..... ช่วย ..... เที่ยง .......ด้วย”
“เที่ยง!”